Wrong ~ Draco Malfoy

Mijn vrienden

Gelukkig nieuwjaar, iedereen!
En de beste wensen voor 2017!❤

Terwijl ik het karretje met mijn hutkoffer voortduwde, liep ik tussen Draco en Derek in. Derek leek er eindelijk een beetje bovenop te komen. Hij had langer nodig gehad om papa's dood te verwerken. Hij had me die morgen zijn excuses nog aangeboden omdat hij zich had opgesloten op zijn kamer. Ik kon het hem niet kwalijk nemen en had hem gezegd dat ik het niet erg vond. Ik was blij dat hij het een plaats heeft kunnen geven. We kunnen niet blijven rouwen. Het flesje met de herinneringen dat ik van papa had gekregen, zat veilig verstopt tussen mijn sokken. Ik had er met niemand over gesproken, zelfs niet met Draco of Derek. Het was voor mij bestemd en niet voor een van hun.

Toen we bij de muur tussen perron 9 en 10 waren liet ik Derek eerst gaan. En al snel verdween hij in de muur. Zodra hij weg was wendde Draco zich tot mij.

Derek en Draco waren nog steeds niet de beste vrienden dus ik begreep wel waarom Draco wachtte tot hij weg was.
'Kom je bij mij zitten?' vroeg hij terwijl hij me aankeek. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik wil eerst weten hoe het met mijn vrienden is... of ze ook kwaad op me zijn. Maar ik kom zeker nog wel naar je toe,' antwoordde ik. Ik had er geen goed gevoel bij.

Draco knikte alleen maar en gebaarde dat ik eerst mocht gaan. Dat deed ik dan ook. Al snel kwam ik terecht op perron negendriekwart, waar de trein om elf uur naar Zweinstein zou vertrekken. Draco verscheen naast me en zei: 'Tot straks, Tess.' Hij gaf me nog een snel kusje op mijn wang, waarvan niemand het had gezien, en wringde zich tussen de mensenmassa door naar de trein.
Ik keek hem nog na en zag hoe een grote zwarte hond tegen zijn been plaste toen hij even stilstond. Ik kon het niet laten om even te lachen. Arme Draco, hij is zo slecht met dieren. Maar toen ik zag wie er bij die zwarte hond was, stopte ik met lachen. Harry.

Hij zag mij niet. Ik zag hoe hij afscheid nam van mevrouw en meneer Wemel, Remus Lupos, de hond en alle anderen die nog bij hem waren. Daarna verdween hij samen met Ron, Hermelien en Ginny in de trein.
De conducteur floot op zijn fluitje.
Het was tijd. Ik raapte al mijn moed bijeen en stapte op de trein, er was toch niemand van wie ik afscheid moest nemen.

Mijn hutkoffer achter me aan sleurend zocht ik naar de coupé van Harry. Ergens hoopte ik dat mijn andere vrienden me niet haatten. Uiteindelijk vond ik zijn coupé. Ik stond voor het gesloten deurtje en was mezelf nog wat moed aan het inspreken. 'Komaan doe de deur open! Het zal wel meevallen!' dacht ik bij mezelf. Voorzichtig schoof ik de deur een klein stukje open.  'Hey, jongens,' zei ik aarzelend. Al hun blikken richtten zich op mij. 'Tessa.' Hermelien liep naar me toe en gaf me een knuffel.
Dit had in niet verwacht.
Opgelucht knuffelde ik haar terug. 'Ik wist wel dat je van hem hield. Ik ben blij voor je. Harry draait wel bij,' fluisterde ze. Ik was zo blij dat Hermelien het al wist. Ze wist het al van in het begin ookal had ik het haar nooit zelf verteld. We lieten elkaar los en Loena nam Hermeliens plek meteen in.

'De Nargels hebben me verteld dat hij ook van jou houdt. Ik ben echt blij voor je, Tess,' zei Loena zacht. Ik lachte en pakte haar nog steviger vast. 'Ik heb je zo gemist, Loen.' Glimlachend lieten we elkaar los. Loena pakte m'n hand en liet me naast haar neerzitten. Mijn hutkoffer werd binnengeduwd door Fred en George.
Ik vertrouwde het niet dat die twee in de buurt waren van mijn koffer. Straks zou er wel een groene verfbom in mijn gezicht ontploffen ofzo. 'Blij om je terug te zien, Tessa,' zei Ginny met een vriendelijke glimlach, hoewel ze niet rechtsprong om me te begroeten zoals Hernelien en Loena hadden gedaan, zag ik dat ze ook wel een beetje blij was om me terug te zien. 'Ook blij om jou te zien, Ginny.'
Ik was oprecht blij om mijn drie beste vriendinnen terug te zien.

'Hey, Tess. Nog een toffe vakantie gehad in de Lekke Ketel?' vroeg Ron vriendelijk. 'Ja, hoor. Derek en ik hebben ons nog goed geamuseerd.' luidde mijn antwoord. 'Ah goed. Mam zal blij zijn om dat te horen. Ze was zo ongerust!' Ik grinnikte kort. Typisch mevrouw Wemel. Toch was ik blij dat Ron niet kwaad op me bleek te zijn.

Harry negeerde me gewoon de hele tijd dat ik in hun coupé zat. Dat was wel te verwachten. Eigenlijk negeerde hij iedereen, hij ging met niemand een gesprek aan en iedereen die iets tegen hem zei, kreeg een kortaf antwoordje. Soms zag ik hem wel blikken op me werpen, maar ik wist niet wat ik daarvan moest denken.

Hij had zeker weten iedereen op de hoogte gebracht van mijn relatie met Draco en de anderen accepteerden dat gewoon, daar had hij het moeilijk mee. Na tijdje stond ik op, nam mijn hutkuffer vast en ging de coupé uit, met het excuus dat ik even mijn benen wilde strekken.
Ik wist zeker dat ze allemaal wel doorhadden dat ik naar Draco ging. Gelukkig zei niemand er iets van. Vlak nadat ik de deur van de coupé achter me dicht had getrokken, hoorde ik Harry wat zeggen.
Ik lette niet op wat hij zei want ik wist zeker dat het toch over mij ging.