Wrong ~ Draco Malfoy

De ontsnapping

Vandaag was de dag dat Draco had beloofd dat we weggingen. Ik zat in het hoekje van mijn cel, met moeite hield ik mijn ogen open. Ik was heel moe, want door de nachtmerries kon ik niet meer slapen. Door dat, het feit dat ik te weinig voedsel kreeg en het dagelijkse martelen, was ik heel zwak geworden. Zo zwak dat ik er zelfs aan twijfelde of ik ooit kon ontsnappen hier.

Ik hoorde de deur van de kerkers opengaan en het lichtje werd aangeknipt. Het waren Draco en Narcissa. 'Ik blijf wel hier even de wacht houden,' zei Narcissa en ze bleef voor de deur staan. Draco kwam naar me toe. Hij had een rugzak op zijn rug en doosje met medicijnen en verband vast.

'Draco,' fluisterde ik. Hij hurkte voor me neer. 'We gaan weg,' glimlachte hij. 'Ik ga je eerst even verzorgen, anders komen we nergens. Ga even op je rug liggen.' Ik deed wat hij zei en zuchtte een beetje van de pijn.

Hij pakte mijn vuile, kapotte shirt vast en keek me aan voor toestemming. Ik knikte en hij trok mijn shirt over mijn hoofd. Daarna pakte hij een tube zalf uit het doosje en smeerde voorzichtig een klodder op mijn rechterrib.

De zalf trok bijna onmiddellijk in mijn huid. Ik voelde een pijnsteek in mijn botten en slaakte een klein gilletje. 'Rustig maar. Het heelt je botten,' stelde Draco me gerust. De pijn hield aan, maar ik bleef stil. Ondertussen had Draco ook zalf op mijn linkerribben en pols gesmeerd.

Ik probeerde alle pijn te verbijten. Draco pakte een stuk verband en wikkelde het rond mijn pols. En daarna om mijn ribbenkast, die was helemaal zichtbaar doordat ik zo hard vermagerd was.

Draco fronste zijn voorhoofd. 'Je bent zo mager. Het spijt me,' zei hij triest. 'Het is oké.' Hij haalde een van zijn truien boven en deed me deze aan. 'Hier is toverstaf. Hou hem maar vast.' Ik knikte en klemte er mijn vingers zo stevig mogelijk om heen.

Toen Draco opstond keek hij een beetje twijfelend naar me. 'Jongens, jullie moeten nu vertrekken!' zei Narcissa. Draco knikte. 'Kun je staan?' vroeg hij. Ik probeerde me op mijn armen omhoog te duwen, maar het lukte niet.

Draco trok omhoog en hield me vast terwijl ik mijn benen testte. Het lukte een beetje, maar ik stond bijna te trillen op mijn dunne benen. Daarom hield Draco een arm om mijn middel zodat ik niet zo omvallen.

'We moeten buiten de poort geraken en dan kunnen we Verschijnselen. De meeste Dooddoeners zijn weg dus het moet lukken. Ben je klaar?' zei hij serieus. 'Helemaal,' knikte ik.

'Succes. Ik wens jullie het beste,' zei Narcissa en gaf ons beide een kus op de wang. 'Dank je voor alles, Narcissa,' zei ik terug. 'Ik ga je missen, mam,' zei Draco en hij gaf haar een knuffel. 'Hou jullie goed.'

Draco en ik liepen naar boven op de trap. Ik wist dat ik verzwakt was, maar ik was uitgeput toen we bovenaan de trap stonden. Ik stond te hijgen en hield me vast aan Draco om niet om te vallen. 'Gaat het? Nog even en we zijn hier weg, liefje. We kunnen het,' moedigde Draco me aan. Ik glimlachte naar hem en knikte. Let's do this.

Voorzichtig opende Draco de deur naar de woonkamer. Het leek alsof er niemand was dus we slopen muisstil naar binnen. Ik had nog steeds mijn toverstaf stevig in mijn hand en Draco hield mijn andere hand vast.

We waren halverwege de woonkamer- die echt reusachtig is- toen er een Dooddoener, van wie ik de naam niet kende, ons zag. 'Hé, ze ontsnappen!!' Al snel kwamen er vier andere Dooddoeners in de woonkamer. We waren omslingeld.

Ik keek naar Draco en hij knikte naar me. Het was tijd voor actie. We vuurden tegelijk een verlammingsspreuk af op degene voor ons. Maar de andere Dooddoeners reageerden onmiddellijk en begonnen allemaal vloeken op ons af te vuren.

Er lagen er al twee verlamd op de grond, maar de drie andere Dooddoeners waren te sterk en ik voelde dat ik steeds zwakker werd. Het zou niet lang duren of ik zou neervallen van vermoeidheid.

Ik weerde een Vloek des Doods af en diezelfde Dooddoener werd geraakt door Draco's 'Paralitis!'. Nog twee. Ik was doodop. Mijn benen leken het elk moment te kunnen begeven en er kwamen zwarte vlekken voor mijn ogen.

Draco zag dat ik het niet lang meer ging uithouden en besloot dat het tijd was om te gaan. Hij greep mijn onderarm en begon te rennen. Met mijn laatste beetje kracht probeerde ik hem bij te houden. Maar de Dooddoeners achtervolgden ons naar buiten. Het was nog zo'n vijftig meter tot aan de poorten. Langs achter werden spreuken op ons afgevuurd, maar wij waren sneller.

Totdat ik op de grond viel. Ik was gestruikeld en kon niet meer rechtkomen. Ondertussen kwamen de Dooddoeners ook dichter, nog vijf meter en ze hadden ons. Maar Draco liet dat niet gebeuren. Hij tilde me op en rende de laatste meters met mij in zijn armen. We waren buiten de poorten en Draco Verschijnselde direct.
De Dooddoeners hadden ons niet kunnen grijpen.

We kwamen terecht op een plek diep in een bos. Ik had geen idee waar. Maar ik kon ook niet nadenken door de afschuwelijke pijn aan mijn schouder. Ik keek ernaar en zag een gigantische plas bloed. Mijn linkerarm was verdwenen. Ik gilde het uit.

Draco die eerst beschermende spreuken aan het uitspreken was over het plekje waar we waren, haastte zich bezorgd naar me toe. 'Oh nee, Tessa. Het spijt me,' huilde hij. Hij begon naar iets te zoeken in zijn rugzak. Terwijl liepen de tranen over zijn wangen en leek hij een beetje gestresseerd te raken dat hij het niet vond.

Hij slaakte een opgeluchte zucht toen hij een klein flesje boven haalde. Hij knielde bij mijn bloedende schouder druppelde het flesje eroverheen. Het prikte een beetje. Ondertussen huilde Draco nog steeds. 'Het spijt me, Tessa. Voor alles. Dit is allemaal mijn schuld. De laatste maanden zijn allemaal mijn schuld. Zonder mij was je nog veilig, liefje. Sorry.'

Ik wilde hem zeggen dat dat niet waar was, dat hij er niets aan kon doen, dat ik hem nodig had. Ik wilde niet dat hij zich slecht voelde. Maar ik kon niets meer zeggen, want het werd helemaal zwart voor mijn ogen.