20.09.1987
Sevgili John,
Bilmen gereken çok şey var. Bilmediğin ise tonlarca şey...
Öncelikle, kapıyı açtığımda karşımda gördüğüm kişi sen değil, Westley'di. Senin hakkında anlattıkları şeylerden yarım saat sonra, telefonum çaldı John.
Önce telefonum, sonra kapım çalındı.
Senden bir haber olabilir telaşıyla kapıya koştuğum için, suratımda yer edinen tırnak izleri şimdi aynada bana kendilerini gösteriyor.
John, kapıyı açtığımda küçük kardeşin şeytan Amy ve annen Andrea kapımda dikilmiş vaziyettelerdi. Amy, üzerime saldırdığı esnada annen... Çok sevgili annen, Amy'i tutma gereği bile duymadan, her şeyi bildiklerini ve bunu mahkemede aleyhime kullanacaklarını söylediler.
Onlar sırrımı biliyor John.
Fakat sen halen daha bilmiyorsun.
Benim neden kötü bir kadın olduğumu bilmiyorsun!
Ve öğrenmek içinde çabalamadın, çabalamıyorsun John.
Ailenden beni korumak için bile geri gelmiyorsun. Beni Westley, Amy'nin ellerinden alırken söylesene John;
Sen neredeydin?
Oldukça sitemkar ve öfke dolu cümlelerimin tek derdi, yüzüme atılan bu tırnak izleri ve kalbime attığın yarası hala açık... Parlak koyu kırmızı bir kanın aktığı mızrak yarası John.
Gidişinle kalbimde açtığın bu yarayı hiçbir zaman kapatamayacakmışım gibi görünüyor.
Fakat yinede...
Umarım John. Umarım sırrımı öğrenmezsin.
Hoşça kal John.
Bu sefer sadece, ''Hoşça.'' kal...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
21.Mektup Goodbye John.
Short StorySevgili John, Her şeyi bilebilirsin. Sana dair söylediğim her şeyi, hissettiklerimi yazdıklarımı, söylediklerimi... Ve hatta söyleyemediklerimi. Ama 21. mektupta ne yazdığını, hiçbir zaman bilemeyeceksin. Hoşça kal, John.
