23.
"ม๊าทำไมพี่ชานยังไม่ฟื้นอีกครับ อึก! นี่มันผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วนะครับ"
แบคฮยอนเอ่ยถามคนเป็นแม่อย่างอี้ชิง เพราะหลังจากการผ่าตัดเอากระสุนออกในครั้งนั้นก็ผ่านมาเจ็ดวันเต็ม แต่คนที่หลับอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นเลยสักนิด
"เดี๋ยวหลานชานก็ฟื้นเขาแข็งแรงจะตายหนูป๋ายก็รู้ หนูป๋ายอย่าร้องไห้สิลูกเดี๋ยวหลานชานฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นหนูป๋ายร้องไห้มันจะไม่ดีนะ"จาง อี้ชิงปลอบลูกชายที่นั่งร้องไห้กุมมือผู้ป่วยอยู่ข้างเตียง
หลังจากที่หมอบอกว่าต้องการเลือดกรุ๊ปเอเป็นการด่วนเพราะคนไข้ต้องการเลือดอย่างมากจน จุนมยอนเข้ามาบอกว่าตนเองกรุ๊ปเลือดเดียวกันกับชานยอล คุณหมอจึงนำตัวจุนยอนให้เข้าไปในห้องผ่าตัดเพื่อที่จะถ่ายเทเลือดให้กับชานยอล
หลังจากจุนมยอนให้เลือดชานยอลเสร็จเขาก็ขอตัวไปเยี่ยมเซฮุนที่ห้องพักผู้ป่วยต่อโดยไม่พูดอะไรมากนอกจากคำว่า 'โชคดีนะครับ' และผ่านไปหนึ่งช่วงโมงเศษๆการผ่านตัดก็สิ้นสุดลง หมอออกมาบอกว่าชานยอลปลอดภัยแล้วที่เหลือก็ต้องรอดูอาการอีกที แต่ยังคงต้องอยู่ในห้องไอซียูก่อนเพราะกลัวว่าจะมีอาการเทรกซ้อน เมื่อได้ยินว่าชานยอลปลอดภัยถึงจะยังต้องรอดูอาการแต่ทุกคนก็รู้สึกโล่งออกอย่างมาก
"อึก ครับป๋ายจะไม่ร้อง"เด็กน้อยขี้แยพยายามกลั่นน้ำตาไม่ให้มันไหล
"อาว อาอี้ชิงสวัสดีครับ สวัสดีน้องแบคฮยอน"ผู้มาใหม่อย่าง โอ เซฮุน น้องชายต่างมารดาของชานยอลเอ่ยทักกับคนที่มาเฝ้าไข้ก่อนเขา
เซฮุนออกจากโรงพยาบาลหลังจากฟื้นได้สองวัน แม้บอดี้การ์ดหน้าหวานจะไม่เห็นด้วยกับการที่เจ้านายตัวเองไม่คิดที่จะพักรักษาตัว ทั้งๆที่ยังไม่หายแต่เจ้าตัวก็ห้ามอะไรไม่ได้ในเมื่อเจ้านายตัวเองดื้อไม่ยอมฟัง
