02.
หลังจากที่แบคฮยอนจัดการกับพวกที่มาขัดขวางการกลับบ้านไปทำกับข้าวให้ลูกสาว แบคฮยอนก็บอกให้คยองซูขับรถกลับบ้านทันที
และทันทีที่รถจอดตรงหน้าประตูบ้าน แบคฮยอนมองออกมานอกรถและขมวดคิ้วอย่างสงสัย เขาจะไม่สงสัยเลยหากชานยอลที่ออกไปท่าเรือตั้งแต่เช้า กลับมายืนทำสีหน้ากระวนกระวายอยู่ตรงหน้าประตู พร้อมกับลูกสาวที่อุ้มไว้ในอ้อมแขนและยังมี เซฮุน ลู่หาน จงอิน และบอดี้การ์ดอีกสี่ห้าคนยืนเรียงกันเป็นแถว
แบคฮยอนยังไม่ทันได้เปิดประตูลงจากรถ ประตูรถก็ถูกเปิดโดยคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีและดึกแขนเล็กให้ลงจากรถทันทีจนแบคฮยอนแทบจะปลิวตามออกมา
"โอ๊ย! ป๊าชานเบา ๆ ม๊าแบคเจ็บ"เพราะแรงบีบที่แขนตนเองของชานยอลไม่ใช่เบา ๆ แบคฮยอนจึงพูดและพยายามดึกแขนตัวเองออก แต่มันก็ไม่เป็นผลเมื่อชานยอลจับไว้แน่น
"แบคฮยอนกูบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าจะออกไปไหนให้บอกกูก่อน!"
ทันทีที่ดึงตัวของแบคฮยอนออกมาจากรถได้ ชานยอลก็พูดเสียงดุไม่สนใจเสียงเล็กของภรรยาตัวเล็ก และเพราะน้ำเสียงที่ดังและดุของชานยอลในตอนนี้น่ากลัวกว่าที่ผ่าน ๆ มา เด็กน้อยที่ถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนถึงกับสะดุ้งตกใจในน้ำเสียงของคนตัวสูง เพราะไม่บ่อยนักที่ชานยอลจะเสียงดังต่อหน้าลูกจนเด็กน้อยกอดคอแน่นอย่างตกใจ
"ป๊าชาน! เห็นไหมว่ายัยหนูกลัว!"
แบคฮยอนไม่ฟังคำดุของสามีแถมยังติคนตัวสูงที่ทำให้ลูกสาวตกใจ ส่วนชานยอลที่เห็นว่าตนเองเผลอทำให้ลูกสาวตกใจก็ลูบหัวปลอบ ก่อนที่จะส่งให้น้องชายอุ้มเข้าบ้าน
"ป๊าชานขอโทษครับ ป๊าชานขอคุยกับม๊าแบคก่อนนะ หนูเข้าไปรอในบ้านกับอาฮุน อาลู่ก่อนนะคะ"ชานยอลกลับมาพูดเสียงโทนเดิมและพูดอย่างใจเย็น
