03.
"งื้อออ"
"ตื่นแล้วเว้ยๆ"
"ว่าไงเด็กน้อย หึ!"
แบคฮยอนตื่นขึ้นมามองพวกก้างบึกๆสามสี่คนที่กำลังมองดูเขาอยู่ด้วยความสงสัย
มองทำไม?
มองอะไร?
ที่นี่ที่ไหน?
และคนพวกนี้เป็นใคร?
คิดแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
"พวกคุณลุงเป็นใครอ่ะ แล้วนี่จับน้องแบคมาเหรอมีธุระอะไรรึเปล่าอ่ะ"แบคฮยอนเอ่ยถามด้วยความสงสัย
เมื่อแบคฮยอนเอ่ยถามเช่นนี้ พวกที่จับเด็กน้อยคนนี้มาถึงกับไปไม่เป็น แทนที่จะตื่นขึ้นมาร้องไห้โวยวายให้ปล่อยแต่กลับเอ่ยถามอย่างไม่ทุกข์ร้องอะไร
"นี่มึงโดนจับตัวมานะเว้ย! ไม่คิดจะร้องไห้ หรือกลัวรึไง"หนึ่งในนั้นเอ่ยถามอย่างงงๆกับเด็กที่ไม่รู้จักกลัว
"น้องแบคต้องกลัวเหรอ กลัวทำไมอ่ะก็ปกติ"
ใช่เรื่องโดนลักพาตัวมันเป็นเรื่องปกติของเด็กน้อยแบคฮยอนคนนี้ไปชะแล้วเพราะตั้งแต่เขาเด็กๆ เขามักจะโดนคู่อริที่ไม่หวังดีต่อป๊าของเขาจับตัวไปเสมอ
แรกๆเด็กน้อยคนนี้ก็กลัวจนหัวหดไปหมด แต่พอมาหลังๆกลับชินชากับเรื่องแบบนี้ไปสะได้ เพราะไม่ว่ายังไงป๊ากับม๊าของเขาก็มาช่วยได้เสมอ
"ห๊ะ! โดนจับตัวมาเนี่ยนะปกติ นี่มึงบ้าเปล่าวะเนี่ย หรือกลัวจนเพี้ยนไปแล้ว ฮ่าๆๆ"
"น้องแบคไม่ได้กลัวหรอก ชินแล้วอ่ะ ว่าแต่...."เสียงแบคฮยอนขาดหายไปเมื่อมีใครบางคนเข้ามา
"นี่น่ะเหรอเด็กชานยอล"ผู้มาใหม่เอ่ยทัก
"ครับคุณมินโฮ เด็กคนนี้คือเด็กของชานยอล"
มินโฮมองเด็กน้อยที่โดนจับมา แต่กลับดูไม่ทุกข์ร้องหรือร้องไห้จนเขาเองก็อดแปลใจไม่ได้
