Farah Gimeno was asked by her sicked friend to work with the rumored boss monster for one day in exchange of the front seat ticket for the F1 race.
For Farah, the deal is easy. Just like how you ate a candy. Remove the wrapper then you can take wha...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
MASAMANG bangungot ang nagpabangon sa akin. Sinabayan 'yon ng malakas na kulog. Kusang nagsumiksik ako sa gilid. Tinalukbong ang kumot sa buong katawan. Yakap ko ang aking sarili. Hindi magawang luminga. Natatakot. Nanginginig ang baba. Idinikit ko ang aking noo sa tuhod, mariin ang pagkakapikit nang muling kumulog.
"Tristan!" naibulalas ko sa takot.
Ramdam ko sa aking braso ang pamamasa galing sa luhang kanina ko pa pinipigilang dumaloy. Hindi ko matandaan ang nangyari sa panaginip ko, pero ang bigat ng dibdib ko at basa ang magkabila kong pisngi. Sa pagtingala ko'y binalot lalo ng kalungkutan ang puso ko.
Right now here in my room, alone and dark, all I could felt was loneliness.
When my father died, I diverted all my attention on the dance floor. It was really hard in the first place, but I did and almost brought myself in this world as if this will make me alive. Without this, I will be considered as dead. But right now, being disabled, I felt instantly a loser.
Tears flooded on my cheek.
Minsan akong nangarap noong nabubuhay ang aking ina. Ako ang papalit sa kanya sa dance floor. Magiging sikat akong gaya niya at ibibili ko sila ng malaking bahay. Sinuportahan niya ako hanggang sa magawa kong makapasok sa talent agency bilang isang back-up dancer.
The offer had lots of demand. Going out of town or out of the country and stayed there for how many months. I thought it was okay with my father. Not knowing he had a hard time. Namatay ang mother ko ng wala ako. Sa aking pagbalik, nabalitaan kong umalis si papa sa dati naming tinitirahan. Hinanap ko siya. Kahit naging mahirap sa akin. Sumasayaw na may dinadalang bigat sa kalooban, nagtiyaga at lumaban ako para sa amin ni papa. Para magpatuloy sa buhay, pero iniwan niya rin ako.
Bawal ba akong maging masaya? Masama bang itago ang sakit na nadarama at magpanggap na okay lang ang lahat? Ayaw kong umiyak noon, pero dahil sa lahat ng ito. Ipinagkakait ultimo ang bagay na alam kong magpapaalala sa amin ni mama ay babawiin din sa akin?
"I'm sorry, mama!" I said in between my heavy sobbed. "Papa, patawarin mo ako." I stared in the window and imagined Tristan. "Huwag mo rin akong iiwan ha?"
Tulala ako sa kawalan ng ilan pang oras habang nakaupo sa aking wheel chair, bago nagdesisyong pumunta sa kusina para kumuha ng maiinom. Tumigil na ang malakas na ulan sa labas. Ang lamig tuloy ng simoy ng hangin. Humihikab at kinakaskas ko ang magkabilang braso bago lumiko. It took me a lot of time to get the pitcher and a glass. Reminding me how hard to be a disabled one.
Habang nagsasalin ng tubig ay napalingon ako sa likuran.
"May tao ba r'yan?"
Binitawan ko ang aking hawak. Mula sa drawer ay kumuha ako ng kutsilyo, unti-unting umabante habang kabado. Malakas ang kutob kong may ibang tao rito. Hindi kaya may magnanakaw?
Lumagpas ako sa pinto at luminga, ngunit wala talagang tao. I felt someone from the right side, doon ako dumiretso.
