TAKINTILI

HAYVAN

Rüzgar içeri giriyodu.Bu kendini ne sanıyodu ya!! "Napıyosun sen?" diye bağırdım.Aoo galiba sesimi gerçekten yükseltmiştim ki Rüzgar'ın sinirle parlayan gözlerini gördüm.Bi süre sıçmakla sıçmamak arasında gidip gelirken güldüğünü farketmiştim.Amacı ne lan bunun önce öldürcek gibi bakıyo sonrada kahkaha atıyo.Psikopat öküz.! "Neye gülüyosun sen!" dedim.Artık tepkileri umrumda değildi ama o "Az önceki yüz ifaden..." gülmekten konuşamıyodu."Çok ama çok komikti.Annesinin en değerli eşyasını kıran küçük bi kız gibi.Masum ve korku doluydu.Gözlerinde dolmuştu"dedi.Ama öyle bi baktıki ben burda sıçıcam o ise ifademe gülüyo.HAYVANN!!.Bir süre durduk.Ben sinirlerimi yatıştırmaya çalışıyorum o ise odamı süzüyo.Sessizliği bozan o oldu."Yıllardır hayalini kurduğun odaya sonunda sahip olmuşsun.Hemde iyi ve hoş bi  oda" Ne dedi bu şimdi lan? Yıllardır gerçekten böyle bi odam olsun istemiştim.Nedenini bilmiyorum ama siyah bana hitap eden en güzel renkti.Fakat Rüzgar bunu nerden biliyordu.Bunu sadece Damla biliyodu.Bu arada Damla benim 14 senelik arkadaşım bütün çocukluğumuz bir arada geçmişti.Onla o kadar çok çılgınlık yaptık ki hala bile aklıma geldikçe gülüyorum.Birbirimize herşeyimizi anlatırdık.Ama bunlar sadece ikimizin arasında kalırdı.Damla asla sırlarımı kimseye anlatmazdı.Başka bilen kimsede yoktu.Sadece günlük tarzında yazdığım defter vardı ama 3 ay önce kaybetmiştim.Onu bulsa bile bana ait olduğunu anlayamazdı.Çünkü içinde hiç isim geçmiyodu.Nerden biliyodu bunları."Sen nerden biliyosun bunu Rüzgar" dedim.Gülümsedi OHA kahkaha atmadı veya pis pis sırıtmadı.Çok samimi bir gülüşle...