Valuable Wings |Vkook

2. Bölüm•Son Kez...

SectumPatronum  Kapak için ne desem bilemedim ama çok teşekkür ederim Meleğim!Sarange♡

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•

Normal bir çocuktum.  Kahverengi düz saçları ve kaslı kolları vardır.  O an durduğumuz an bir an beni gerçekten görüyor sandım.
Ölüm Meleği olmama rağmen  bir insan canını almak günahtır. Yolda yürümeye devam ederken yanıma Jimin geldi.
"Neden bu ölümlüyü takip ediyorsun?"
Oflayarak cevap verdim.

"Çok sevgili efendim ve canım babam bu melez öldürmemi istiyor."

"Ne Tae ... Bu günah sen yapsan da yapmasan da  günah!"

Bir dakika ne?

"Ne demek istiyorsun?"

"Tae sen öldürsen bile Doğa Melekleri tarafından aynı şekilde cezalandıralacaksın..."yutkundu ve..
"Annen tarafından kanatlarından azad edileceksin. Yani bir ölümlü olacaksın."

Duydukduklarım ile yerimde durdum. Her türlü ceza alacaktım yani.

"Tae çok üzgünüm..." gözlerim dolmuştu. Yumruklarımı sıkarak tırnaklarımı derime geçirdim.

"Üzgün olma..." Başımı öne eğerek gözyaşlarımı serbest bıraktım.
"Ağlama Tae.." derin nefes aldı. "Belki dünyada yaşarsan onunla kalabilirsin."

"Zaten düşmüş melek olacaksın o kendini bulmasına yardımcı olursun."
Güldüm.
"Çok mantıklı konuşuyorsun ama beni en çok üzen ne biliyor musun?"

'Nedir?' anlamında kafasını salladı.

"Annem ve Babam beni gerçekten yukarıda istemiyormuş gibi hissediyorum."

"Bu doğru olamaz Taehyung. Annen seni çok seviyordur."

"Ben öyle düşünmüyorum Jimin. Sanırım yanlız kalmak istiyorum."

"Peki Taehyung. Ne yapacaksın?"

"Bir insanın canını alamam bu yüzden babama karşı geleceğim. Zaten aramız kötüydü." Biraz düşündü.
"Haklısın.."

"Şimdi gitmeliyim Jimin..."

Kanatlarımı açarak gökyüzüne doğru uçmaya başladım. Son kez kanatlarımı  hissederek havada süzülmek beni mutlu ediyordu.
Bulutlara dokunarak son kez onları hissettim. Ellerim ıslanmıştı.
Gözyaşlarım eşliğinde görmek istediğim yerlere gittim. Ve son kez en sevdiğim yere geldim.
Deniz kenarı...
Taşlara oturup denizin melodisini beynime kazıdım.

Hayatta ezilmekten...
Kaybetmekten...
Çok yorulmuştum...

Onlar beni seviyor muydu?
Hayır.
Cevap kısa ve netti. Sessizce aradan çekilmekten başka çarem yoktu.

Hemen yerimden doğrulup Ölüm Meleği'nin yanına gittim.
Ayaklarımı büyük salona doğru yürümeye zorladım. Kapılar açılıp ihtişamlı salonda siyah kanatlarını gererek bana bakan babamı gördüm.
Yüzünde hiçbir duygu izi yoktu.

Kanatlarımı kapatıp önünde eğildim.

"Ölüm Meleği.."

"O insan parçası hala yaşıyor..."

"Ben bunu yapamam!"

Ayağa hışımla kalktı. Kanatları haddinden siyah ve çarpıcıydı her zamanki gibi.

"Ne demek oluyor bu!" Sesi bütün odayı titretecek düzeydeydi. Ayağa kalkarak sözlerimi tekrar tekrarladım.

"Bir insanı öldürmeyeceğim!"dedim.

°•°•°•°•°

Çok çok heyecanlı bir yerde bitti biliyorum. Çok bekliyorsunuz onu da biliyorum. Ama atmaya çalışacağım siz ise beğenip düşüncelerini yorum bırakırsanız sevinirim!^^Güzel bölümler sizi bekliyor...