Minik meleğim seni bir daha görebilecek miyim?
Sen öldürmem gerekiyordu.
Ama yapamadım..
Şimdi ise bir ölümlüyüm...
Sadece biraz farklıyım... Sana gerçek beni anlatmalı mıyım?
Son nefesime kadar seni koruyacağıma yemin ediyorum...
¤Vkook Fanfic¤
¤Tü...
"Ah acıttı..." ellerimi başıma götürdüğüm an parmaklarım kan olmuştu.
"Taehyung özür dilerim." Kanatları bembeyaz olan melek hemen yanıma gelmişti.
"Sizi tanıyor muyum?" Şaşkınlıkla bana baktı çocuk.
"Jimin! Ben Jimin'm! En iyi arkadaşın. Hatırlamıyor musun?" Başımı olumsuz bir şekilde salladım. Başımdaki kanı görünce hemen yanıma çöktü.
"Özür dilerim Tae.. Genelde yani..."
"Biliyorum. Tamam sıkıntı değil Jimin. Eğer iyi bir arkadaşımsan bana neden insan olduğunu söyler misin?"
Ayağa kalkıp bana baktı.
"Gerçekten hatırlamıyorsun.. Annem durumun kötü olduğunu söylemişti. Ama bu kadar kötü olduğunu bilmiyordum."
Annem ve Babam mı? İkisinden de nefret ettiğimi iyi hatırladığım kesindi.
"Uyandığımda ismini önceden hatırladığım Jungkook isimli biri vardı. İstemeden olsa da ona güvenmiştim. Ama eksik hissetmiştim. Tamam mı? Kanatlarım olmadan bir hiçtim."
Sinirli bakıyordu bana.
"Cidden sana inanmıyorum. Nasıl olurda unutursun senin amacın ... senin amacını..."
Neden bahsediyordu?
"Ne saçmalıyorsun. Hiçbir şey anlamıyorum dediklerinden!"
"Bak bunu kendin öğrensen daha mantıklı olur Tae.."
"Hayır! Şimdi neden burada olduğumu açıkla ve neden kanatlarımın koparıldığını söyle!" Yakalarından tutup sarstım.
"Bunu sana söylemek istemiyorsa istemiyordur ölümlü parçası."
Yakalarından bıraktığım anda arkasında bütün ihtişamı ile duran bir melek vardı.
"Jimin bu kim?" Jimin kafasına eğerek soluk tenli siyah saçlarının arkasındaki beyaz kanatlı meleğe baktı. (Hmm acaba kim?)
"Tae.. sen buraya geldikten sonra biz yani şey..."
Arkadaki melek Jimin'in yanına gelip ellerini avuçlarının içine aldı.
"Biz sevgiliyiz Taehyung..." Biraz garip bakmıştım. Ama şu çocuk hakkında iyi hissetmedığın şeyler vardı. "Jimin ben bu çocuğu sever miydim?"
"Şey.. bunları daha sonra konuşalım. Şu an daha önemli bir konumuz var."
"Biz seninle bir şekilde konuşmaya çalışacağız. Tamam mı?"
Yanındaki çocuk ise, "Ve en doğru yoldan herşeyi çözeceğiz. Kanatlarına kavuşmanı sağlayacağız. Sen ise iyice düşün ve dinlen tamam mı?"
Başımı salladım. Ve ikisine baktım. Bu çocuğu sanırım çok sevmiyordum. Negatif enerjiyi hissetmiştim aramızdaki. Ama yine de yakışıyorlardı.
"Ve son olarak kanatların olmasa bile.. bazı güçlerin var. Bunları hisset. Ve dene.. Tamam mı?"
"Peki Jimin.."
"Bu arada cidden yakışıyorsunuz. Umarım sonsuza kadar mutlu olursunuz.."
Gülümsedi.
"Bu arada ben de Yoongi. Evet sonsuza kadar mutlu olacağız. Ve.." Yanıma yaklaşarak akan kanımı bir anda durdu. Ve başıma dokundu. Beynimin içine dolan bütün duyguları hissettim bir anda.
"Bu da benden sana bir hediye. Böylelikle daha hızlı hatırlarsın umarım."
Jimin endişe ile bana baktı. Dizlerimin üstüne düşerek bütün duygularımı heryerde hissettim. Bu kadar kötü bir durumda mıydım?
Yoongi ve Jimin el ele tutuşarak büyük bir ışık haznesinin içinde yok oldular.
Yavaşça ayağa kalkarak göz yaşlarımı geri yolladım.
Evin yolunu tuttum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●●●
Bu kurguya devam ederken aklıma fena fikirler geldi. Umarım beğenmişsinizdir.
