Minik meleğim seni bir daha görebilecek miyim?
Sen öldürmem gerekiyordu.
Ama yapamadım..
Şimdi ise bir ölümlüyüm...
Sadece biraz farklıyım... Sana gerçek beni anlatmalı mıyım?
Son nefesime kadar seni koruyacağıma yemin ediyorum...
¤Vkook Fanfic¤
¤Tü...
"Ben kendi başıma yaşayan babasını ve annesini kaybetmiş bir çocuğuyum. Bu kadar..."
"O kadar emin olma.. " diye fısıldadım.
"Bişi mi dedin?"
"Yo hayır... sadece kahvaltı harikaydı. Ama hala hatırlayamadıpım bazı şeyler var. Bu yüzden senin yanımda kalmamın sakıncası yoktur umarım?"
Başını olmsuz bir şekilde sallayıp yanıma geldi.
"Olur mu öyle şey... Sıkıntı yok emin ol."
Günün geri kalanı da böyle geçmişti. Ormanın içinde huzurlu bir evdeydik. Issızdı. Ama huzur doluydu. Bu duyguyu tatmayalı uzun zaman olmuştu.
Neler olduğunu zamanla hatırlayıp eski evime geri dönecektim. Buna inanıyorum. Sonuna kadar....
Sırtım sızlıyor olsada yakın zaman da geçecektir. Nasıl bu dırıma düştüğümü hala düşünüyordum.
Bütün sorularımın cevabı bir gün tamamıyla cevaplanmak üzere bir gün daha bitiriyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selöm tabi ki de her zaman ki gibi geç bir şekilde bölümler atıp sizi bekletiyorum bir de üstüne üstünlük bölümler kısa. Bugünlerde kendimden baya bir şikayetçiyim sosyal ağlarda aktif olmamakla yoğun bir ay bitirdim. Umarım sizi bekletirken buhar olup uçmamışsınızdır. İyi okumalar...
