One Week With HER (On Going)

OWWH 12

Wednesday, 8:03 am.

Naglalakad kami ngayon ni Swami papunta sa ticket entrance ng airport. Eto namang babaeng to, pinilit akong mag cap at mask daw kami. Para daw pa k-pop. Buang talaga.

"Sige na mickey oh, suotin mo na tong mask!" pilit niya at nilalapit sa mukha ko yung mask.

"Ano ba! Sinuot ko na nga yung cap eh!" sabi ko at inayos yung cap na pabaliktad kong sinuot.

"Shide na!! Minsan lang ako magrequest oh!" sabi niya at kumapit pa sa braso ko. Tinulak ko naman siya.

"Anong minsan lang magrequest?! Eh halos araw araw kang humihingi ng pabor ah! At isa pa mukha na tayong may cancer nun!" sabi ko at binigay yung ticket sa babae na naroon. Lumabas naman na kami ng at naglakad papunta sa eroplano.

"Tch! May cancer agad?! Sa pang korean na beauty nating to?" sabi niya at nagflip hair. Napailing na lang ako.

"Mickey al--"

Huminto siya sa paglakad at naestatwa. Nanlaki yung mata niya.

"Whaaaaaaaa!!!!! Mickey!!" sabi niya at natatarantang naglililingon.

"Why?"

"Yung mga maleta natin na nakaw!!! Nawawala yung mga gamit natin!!" sigaw niya. Pfftt- nagpipigil ako ng tawang hmarap sakanya. Kaso...tangnan tumakbo siya pabalik sa loob ng airport.

"Nakuu!!! Magbabayad talaga yung kumuha non!!!" sigaw niya habang tumatakbo. Whaaaa!!! Agad naman akong tumakbo at hinabol siya! Whaaaa!! Mommy author! Tulooonnnggg!!!

Hinhingal akong huminto ng tumigil siya sa pagtakbo. Shit! I never imagine that I'll end up with this girl!

"Hoy! Manong magnanakaw! Nasaan na yung maleta namin ha!!" Sigaw niya dun sa lalaking kumuha ng maleta namin kanina.

Lumapit naman ako kay Swami kaso, bigla nanaman siyang tumakbo mas malapit dun sa lalaki. Tangna!

"Po? Maam?"

"Huh! Ikaw yun wag ka ng mag maangmaangan! Nakita ko yung mukha mo kanina! Tatawag ako ng pu--" lumapit na ako sakanya at tinakpan ang bibig niya! Kung ikadena ko kaya to?! Patahi narin yung bibig?!

"Hehehehe....S-Sorry...hindi lang siya nakainom ng gamot...hehe sorry ulit." nahihiyang sabi ko. Gago talaga tong si Swami!

Bigla namang nakawala si Swami sa hawak ko, "Hindi mickey! Ninakaw niya yung mga maleta natin! Siya yon diba? Diba mickey?!" tangna dinamay pa ako! Napailing na lang ako. Sumasakit ulo ko sa babaeng to!

"Oo."

"Kita mo na-"

"Pero wala siyang ninanakaw Swami! Umayos ka nga!" saway ko sakanya. Nakatingin lang siya sakin bago nanlaki yung mata. What?

" M-Mickey...kung hindi siya ang nagnakaw..Whaaa!! Mickey?! Ikaw ang nagnakaw?! Whaaaa!!! Pano mo to nagawa satin?! Mayaman ka naman ah! Bakit pati gamit natin ninakaw mo... pero..wag kang magalala, tutulungan kitang magbagong buhay! Huhuhu!!" sigaw niya habang umiiyak.

Nalatingin na lahat ng tao saamin, shet!

Nakanganga akong nakatitig sakanya! Tangnaaaaa!!! G-Ginawa pa akong magnanakaw?! M-Mommy author!! Bakit mo to ginagawa sakin?!

(....)

Whaaaa!! Lumapit ako kay Swami at hinila na siya, bwiset! yung mga tao dun tawa ng tawa sa pinagsasabi nitong babaeng to!

"Mickey! Bakit mo kasi ninakaw yun? Pinagkakainteresan mo ba mga gamit ko?! Whaaa!! Mickey bakla ka?!" napahinto ako sa sinabi niya. A-Ako? B-Bakla? Gago to ah! Ni nanay ko nga hindi ako nasabihan ng ganyan!

Humarap ako sakanya, "Alam mo Swami..." hinilot ko yung nose bridge ko. "Hindi nanakaw yung mga maelta natin, nasa loob na ng eroplano yun! Nauna na satin!"

Nanlaki naman yung mata niya, "What?! nauna na satin sa eroplano? Ay baliw talaga yung mga maleta natin! Kaya naman pala maglakad nagpabuhat pa sakin pababa ng hagdan niya kanina! Huh! Mamaya hindi natin sila hihilain mamaya bahala sila sa buhay nila! Okay mickey ko?" napangiti na lang ako at tumango. Baliw talaga to.

Lumapit ako sakanya, "At isa pa... why am i going to be interested on your things...if i already have you." mas lumapit pa ako sakanya. Nakatulala lang siya sakin.

I Kiss her on her lips. Smack.

"Hindi ako bakla, the prof is already on your face baby. Your blushing Minnie." sabi ko at inayos yung cap niya na tinanggal ko ng halikan ko siya.

Hinila ko na siya papasok sa eroplano, baka maiwan pa kami. Tumingin ako kay Swami, hindi siya nagsasalita.

Pumasok na kami sa VIP section. Oo VIP! Kapal ni Swami eh, VIP talaga kinuha. Dumeretso na kami sa seat namin.

"Oy, Swami! Dito ka sa may bintana!" sabi ko dito. Nanlaki naman mata niya, "What mickey?? Gusto mo ako sa bintana umupo?! *sniff* Ganyan ka na ba ngayon? Pwede bang umupo sa bintana? Gusto mo bang mahulog ako jan... mickey bakit sa bintana pa! Bakit hindi na lang sa bubong nitong airplane!" maktol niya habang paiyak na.  Nagpipigil akong tawa na hinila siya paupo malapit sa bintana.

Umupo narin ako sa tabi niya.

"Pfftt-- Swami, what i mean...pfftt- Jan ka umupo sa tabi ng bintana. Wag ka ng umiyak." sabi ko at binigyan siya ng tissue, kinuha niya naman iyon.

"Ikaw talaga mickey! Akala ko dito mo na ako sa bintana papaupo-in eh!" Sabi niya at inayos na yung mga handy bags namin.

"Alam mo, mas gugustuhin ko pang matulog ka na. 3 hours ang flight natin. Matulog ka muna Swami." saway ko dito. Kasi nabubuang nanaman siya, balak ba man buksan yung bintana nitong eroplano?!

Tumamgo naman siya.

Nagpapaliwanag yung stewardess sa safety. Walang ginawa si Swami kung hindi kumain ng kumain.

Natapos na yung stewardess. Nagsimula ng umandar yung eroplano.

Napahawak naman bigla si Swami sa kamay ko.

Tahimik yung byahe namin.

Ilang sandali lang dumilim sa loob ng VIP dahil madami ng tulog.

"Kyaaaaaa!!!! Mickey Brown out!!"  bigla namang sumigaw si Swami. Tangna!! Agad kong tinakpan yung bibig niya at nag sign na wag maingay. Tinanggal ko naman yung kamay ko ng tumango siya.

"Mickey bakit ganon? Bakit? Brown out? Naku, hindi ata nagbabayad ng kuryente tong airlines na to eh!"

Bulong niya. Hindi ko na lang siya sinagot at ngumiti na lang. Bulong parin siya ng bulong sa tabi ko buang talaga.

"Swami matulog ka na k--"

Napatigil ako sa pagsasalita ng maramdaman ko yung ulo niya sa balikat ko. Tumingin ako sakanya. Tulog na pala.

Bumuntong hininga ako. Naasar ako! Bakit gento nararamdaman ko? Na komportable ako?

Nakakaasar ka Swami! Nung una pa lang dapat hindi kita pinansin, hindi ako pumayag. Kaso....bakit sa lahat ng yon wala akong pinagsisisihan....

Aarrgghh!! Nakakaasar na talaga!