Operation: KILLING THE MAFIA SON

Chapter 21- Defeat

Chapter 21- Defeat

"What the hell!?." padabog ko siyang hinarap habang nakaupo siyang tahimik sa back seat.

"So....so all this time....all this time, Rick. You were betraying, Henry?." pabulong kong tanong habang naka tingin sa kaniya.

He knew, and everyone knew how he hates betrayers! Galit na galit siya sa mga taong nagtataksil sa kaniya, what more pa kung kaibigan niya ito?

"Why? Of all those people, Rick. Bakit ikaw?." nanghihina kong tanong. This is too much, ayoko na, hindi na kaya ng feelings ko ang mga nalalaman ko at ang mga nagawa ko.

"He trusted you! He fucking trusted you, Rick! Bakit ikaw pa na isa sa pamilya niya!." sigaw ko at tumingin na pabalik si Rick sakin...with his peaceful eyes, many of us were fooled.

"Matagal na akong hindi kabilang sa Menouvu clan. I joined your clan 2 years ago, Sofia. Hindi alam ni Henry yun so Mr. Veniole assigned me to help you carrying out this mission." I laughed in frustration. Ibang iba na ang aura na inilalabas ng katawan ko.

Humarap na ako at nag seatbelt. "Bring me to Mr. Veniole. I'm gonna talk to him." kalmado kong sambit at mabilis na hinarurot ni Demetre ang kotse.

I was fooled, we were fooled, we are all betrayed by one thing. And that is, trust. You failed trusting one person, you failed also on trusting yourself.

Na gu-guilty ako na iniwan ko si Henry sa hospital na magisa kasama si Bryan. Na silang dalawa lang. Na siya lang ang kasama niya. I can feel his ache, the heart ache brought by someone who just left you without even saying anything.

"Demetre, I said take me to Mr. Veniole." lantang lanta kong sambit ng mapansin kong iba ang ruta na tinatahak ni Demetre.

"Walang magagawa ang galit mo dun, Lady. Baka magpang abot pa kayong dalawa dun."

"I can handle him." at nag u turn na siya at tinahak ang tamang ruta papunta sa tatay ko.

Wala rin akong sapat na dahilan kung bakit ko ba siya kikitain o kung anong sasabihin ko sa kaniya. Gusto ko siyang yakapin kaso hindi na kami tulad ng dati. Simula ng nawala si Samuel, we let anger rose up on us. Hinayaan naming maghari ang poot at galit sa loob ng katawan namin.

Gusto kong sabihin sa kaniya na dad, nasasaktan ako like how those 18 years old in loves on movies, like how other girls confesses their problems and depression in front of their parents. I envy them. For being so open, and for having such great parents.

Hindi ko na hinintay na makapag park si Demetre at ng bumagal medyo ang kotse ay mabilis na akong bumaba at pumasok sa mansyon. Halatang nagulat sakin ang mga maids at staffs sa bahay dahil nga sa suot ko, ang gulo gulo na ng itsura ko at kung bakit ako nandito?

"M-ma'am, hindi ka man lang po nagpasabing dadating ka." habol sakin ng isang maid pero nanatili parin sa mukha ko ang walang emosyong Sofia. "Get lost." sambit ko at pumasok sa isang kwarto.

Binuksan ko ang closet ko at buti nalang ay andito parin ang mga damit ko. Nagpalit ako into simple jeans and white vneck t shirt. Inayos ko ang buhok ko at naghilamos saglit at nagpahinga.

Pinakiramdaman ko muna ang paligid ko at tsaka ako lumabas. Hindi ko na talaga matatanggal sakin yung instincts ko as an assassin. Hindi ko naman mapigilang maging alert sa lahat ng pagkakataon.

Tinahak ko ang mahabang pasilyo at dire diretsong pumasok sa isang malaking opisina. Nagulat sakin ang sekretarya ni Mr. Veniole habang may binabasa sa lamesa niya.