Bad Boy Judah (greek translation)

Σαράντα πέντε | Τράβηγμα

Τα πάντα γύρω μου είναι ολοκαίνουρια. Ξύπνησα σε ένα ξένο για μένα, μεγάλο κρεβάτι ,ολόδικό μου. Μερικά παράθυρα είναι ανοιχτά. Σηκώνω το κεφάλι μου και σκανάρω το άδειο υπνοδωμάτιο.

Ο Τζούντα δεν είναι εδώ. Εννοείται, πως δεν είναι εδώ.

Σηκώνομαι σιγά σιγά, λαχανιασμένη εκπνέοντας βαθιά. Βγαίνω έξω από το δωμάτιο και επιστρέφω πίσω στο σαλόνι ,εκεί όπου θυμάμαι πως είχα αποκοιμηθεί.

Πιο μακριά, προς την κουζίνα τα μάτια μου τον εντοπίζουν. Ο Τζούντα.

Κάθεται ήσυχος σε ένα σκαμπό, στον πάγκο με μία κούπα καφέ στο χέρι. Δαγκώνω τα χείλη μου και τυλίγω τα χέρια γύρω από τους ώμους μου. Το στενό, γκρι, κοντομάνικο μπλουζάκι του αγκαλιάζει τα μπράτσα του.

Κοντοστέκομαι εκεί, και μένω να τον χαζεύω. Νιώθω ότι αν τον πλησιάσω λίγο ακόμα, εκείνος θα εξαφανισθεί.

Κοιτάζω προς τον πάγκο. Μία σειρά από φωτογραφίες του υπερήχου μου είναι απλωμένες εκεί, κάτω από την ματιά του.

«Νόμιζα ότι είχες φύγει,» του λέω.

Κοιτάζει προς τα πάνω, διακόπτοντας την εστίαση του στις φωτογραφίες .Δαγκώνω την γλώσσα μου, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί είναι εκεί.

«Έφυγα,» απαντά εκείνος.

Αυτό που με ενοχλεί είναι οι εκτυπωμένες φωτογραφίες. Είχα αποφασίσει να τις αφήσω πίσω με την ενοχλητική νοσοκόμα. Αλλά, μάλλον ο Τζούντα ήταν αυτός που τις πήρε.

«Γιατί τις πήρες αυτές;» τον ρωτώ, έχοντας τα μάτια μου κολλημένα στα πορτραίτα από το ζελεδάκι.

Έχω συμβιβαστεί με... αυτήν μου την κατάσταση. Δεν μπορώ να προσποιούμαι την ξινισμένη γατούλα πλέον. Αποφάσισα πως πρέπει να είμαι δυνατή, και για τους δυο μας. Ειδικά , όταν οτιδήποτε μπορεί να συμβεί με την Μαφία που ανήκει ο Τζούντα. Και ειδικά, όταν είναι ο καλύτερος και ο πιο σημαντικός τους άντρας.

Ο Τζούντα ανασηκώνει τους ώμους για μια στιγμή. Βηματίζω λίγο πιο κοντά του ,τώρα που ξέρω ότι δεν έχω παραισθήσεις. Ο καφές του είναι μαύρος όπως και οι σκέψεις του. Πόση ώρα έχει μείνει εδώ, κοιτώντας τες;

«Προσπαθείς να αποφασίσεις αν είναι πολύ αργά για να ξεφύγεις;» του λέω συνοφρυωμένη.

Θέλω να κατευθυνθώ στο μπάνιο, να κάνω ντουζ και να πλύνω τα δόντια μου. Αλλά ο Τζούντα αρχίζει να μιλά.

«Πρέπει να σου εξηγήσω κάτι,» λέει σιγανά, αφήνοντας κάτω την κούπα του και γυρνώντας προς το μέρος μου. Το πρόσωπό του είναι άκρως σοβαρό , σε βαθμό που με φοβίζει και με κάνει να μετανιώσω τα τολμηρά μου λόγια. «Είμαι σίγουρος πως αυτό το έχεις μάθει ήδη, αλλά εγώ-»