"Είσαι τελείως τρελός. Πιστεύεις ότι μετά από όλα αυτά θα μείνω μαζί σου;" Φωνάζω.
"Ναι το πιστεύω" μπορώ να διακρίνω ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπο του..
"Γιατί είσαι το ίδιο τρελή με μένα"
Αυτό που μ'άρεσε σε αυτόν ήταν ότι ποτε δε χρειαζόταν να ρ...
Έχουμε ήδη πάρει τα βιβλία μας, και αυτήν τη στιγμή, περνάω με την Νάντια, την καγκελόπορτα του σχολείου.
"Τελικά θα έρθεις το απόγευμα;" Ρωτάει.
Προσπαθεί να με πείσει να πάω σπίτι της. Όχι ότι δε θέλω. Κάθε άλλο. Απλά το θέμα είναι ότι σχεδόν κάθε φορά που πηγαίνω, καταλήγουμε στο να βλέπουμε θρίλερ.
Όχι ότι φοβάμαι, (προς Θεού!), απλά τα θεωρώ ανούσια..
"Εξαρτάται." Απαντάω αινιγματικά.
"Δηλαδή;" Ρωτάει δήθεν αθώα.
"Θρίλερ εγώ δεν πρόκειται να δω" της λέω κατηγορηματικά.
"Ότι πεις" ξεφυσάει.
Έχω φτάσει σπίτι. Αφού έβαλα κοντομάνικες πιτζάμες και έπλυνα τα χέρια μου κατέβηκα στη κουζίνα.
Βλέπω όλη την οικογένεια μου στο τραπέζι να τρώει. Παστίτσιο.
Χωρίς εμένα; Θα έχουμε δράματα.
"Λοιπόν πώς ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο;" Ρωτάει η μητέρα μου καθώς έχει σηκωθεί να μου βάλει φαγητό.
"Μια χαρα" της απαντάω τοποθετώντας τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι.
"Τι έπαθες εδώ;" με ρωτάει ο πατέρας μου, κοιτάζοντας το σημάδι που είχα πλέον αποκτήσει. Ξέρετε. Το δωράκι του Στέφανου;
"Τίποτα. Απροσεξία μου.." Λέω χωρίς να είμαι διατεθειμένη να δώσω περαιτέρω εξηγήσεις.
Ο Νίκος δεν έχει σταματήσει να με κοιτάει. Είναι σε μια φάση "σοβαρά τώρα Δάφνη;"
"Πρόσεχε κορίτσι μου.." μου λέει και εγώ αφήνω τα χέρια μου να πέσουν κάτω από το τραπέζι.
Η ώρα έχει περάσει. Έχω ήδη κάνει μπάνιο και έχω ετοιμαστεί για να πάω σπίτι της Νάντιας. Επέλεξα να φορέσω ένα απλό τζιν με σκισίματα και μια απλή άσπρη μπλούζα.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Αν με άφηνε θα φόραγε τις ωραίες μου τις φόρμες με τα απλά μονόχρωμα t-shirts.. Αλλά επιμένει πως τώρα πια πρέπει να ντύνομαι σαν κοπέλα "Λυκείου".
Εφόσον έχω περίπου μισή ώρα μέχρι να ξεκινήσω κάθομαι στο κρεβάτι μου, αγκαλιά με το αγαπημένο μου βιβλίο.
Τα βιβλία είναι ολόκληρη η ζωή μου... Έχω μια ολόκληρη Βιβλιοθήκη γεμάτη από αυτά.
Κοιτάζω την ώρα.
18:53.
Σηκώνομαι και αφού βάζω λίγο άρωμα κατεβαίνω κάτω.
"Φεύγω.." ανακοινώνω στην μάνα μου και στον Νίκ που κάθονται στο σαλόνι.
"Εντάξει αγάπη μου. Πρόσεχε, θα περάσει αργότερα ο Νίκος να σε πάρει, έτσι;" λέει και στρέφει το βλέμμα της στον αδερφό μου.
Ο αδερφός μου κουνάει καταφατικά το κεφάλι.
"Οκέι!" Λέω χαμογελαστά και φεύγω.
"Χαιρετίσματα στην Βασιλική" ακούω τη φωνή της μαμάς μου πριν κλείσω τη πόρτα πίσω μου.
Αρχές Σεπτέμβρη και έχει αέρα! Σοβαρά τώρα τι πράγματα είναι αυτά; Ευτυχώς που η κολλητή μου μένει δυο στενά πιο κάτω.
Χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγει η μαμά της Νάντιας.
"Γεια σου Δάφνη μου" με χαιρετάει καλοσυνατα.
"Γεια σας! Εμ.. τα παιδιά;"
"Πάνω κορίτσι μου."
" Α ωραία!! Α και έχετε χαιρετίσματα από τη μαμά" της λέω καθώς μόλις το θυμήθηκα.
"Τώρα θα την πάρω τηλέφωνο!" Μουρμουρίζει.
Κατευθύνομαι προς τον πάνω όροφο. Η πόρτα του είναι μισάνοιχτη, και έχει φως.
"Γεια σου Άλεξ" λέω σπρώχνοντας την.
Αλλά δε βλέπω μόνο τον Αλέξανδρο εκεί.
"Γεια σου και σένα Ειρήνη" ακούω την ειρωνική όπως πάντα φωνή του Στέφανου.
Αυτό το κεφάλαιο δεν είναι τόσο ενδιαφέρον, το ξέρω.. πιστεύω ότι τα επόμενα θα γίνουν πιο.. συναρπαστικά.. (γκουχου-γκουχου;)
Γεια σας!! Καλή χρονιά σας εύχομαι (ξανά)! Ότι αγαπάτε να σας αγαπάει!💖💘
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους διαβάζουν την ιστορία μου!
Τα σχόλια σας να ξέρετε με κάνουν πολύ χαρούμενη!!💖💘
Spoil : Θρίλερ.
(Τι εννοείτε ότι δε σας βοήθησε ιδιαίτερα το σποιλ μου;)
