His Secret

3*

"Ρε Νικ" του φωνάζω.

Αλλά έχει αρχίσει ήδη να κατευθυνεται προς το μέρος τους.

Σε περίπτωση που δεν το πιάσατε. ΟΧΙ. Δεν έχω όρεξη για τσακωμούς από τη πρώτη μέρα.

Έχω περίπου 120' για να σκεφτώ πως θα τον σταματήσω. Αν λιποθυμήσω ας πούμε..; Delete. Θα γίνω ρεζίλι από το πρώτο τέταρτο του νέου σχολικού έτους!

Από τις σκέψεις μου με βγάζει ένας ήχος. Του κινητού μου. Η Νάντια.

"Καλημέρα που είσαι;" ακούω τη φωνή της. Ναι, πάντα είναι τόσο γλυκιά!

"Καλημέρα Νάντια" λέω και στο άκουσμα το ονόματος της ο αδερφός μου σταματά και με κοιτάει.

"Άστο σε είδα" αυτό ήταν το μόνο που άκουσα πριν μου το κλείσει κυριολεκτικά στα μούτρα.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ενώ εμείς βρισκόμαστε στη θέση που ήμασταν και πριν το τηλεφώνημα, βλέπω τη Νάντια να έρχεται προς εμάς.

"Καλημέρα" λέει ενθουσιασμένα και αφού αγκαλιάζει πρώτα εμένα, στρέφεται προς τον αδερφό μου.

"Όλα καλα;" ρωτάει.

"Όλα κομπλέ" απαντάει περνώντας τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του.

Και επειδή ξέρω ότι θα σκέφτεστε διάφορα σχετικά με την κολλητή μου και τον αδερφό μου.. Με την Νάντια γνωριζόμαστε από μωρά. Η μητέρα της με τη δικιά μου ήταν φίλες από το Δημοτικό.. Η Νάντια έχει έναν δίδυμο αδερφό, τον Αλέξανδρο. Ουσιαστικά ήταν αναπόφευκτο να μην "κολλήσουμε".

"Ο Άλεξ;" ρωτάω.

"Εκεί" λέει αδιάφορα, δείχνοντας μου τον Στέφανο. Ή ιδέα μου ή ξέχασα να σας αναφέρω ότι βρίσκεται στην ίδια παρέα;

Το κουδούνι χτυπάει πάνω στην ώρα. Αφού τελειώνει ο αγιασμός πηγαίνουμε στις τάξεις μας για να πάρουμε τα βιβλία.

Ο Νίκος φεύγει, αφού έχει εντοπίσει πρώτα τους κολλητούς του.

Αφού πηγαίνουμε στη φετινή μας τάξη, επιλέγουμε τις θέσεις μας. Εγώ κάθομαι στην μεσαία στήλη, στο προτελευταίο θρανίο με τη Νάντια.

"Γεια σας παιδιά. Είμαι ο κύριος Πέτρος Θεοδώρου. Ο Νέος σας φυσικός.. ας γνωριστούμε.."
Και λέγοντας αυτά πιάνει στα χέρια του τον κατάλογο.

"Αλέξανδρος Ελευθερίου". Ο αδερφός της Νάντιας σηκώνει το χέρι του αδιάφορα.

"Νατάσσα Διλητού". Η πιο σνομπ κοπέλα όλης της δευτέρας. Έχει μακριά ξανθά μαλλιά και γκρι μάτια. Με λίγα λόγια είναι μια πιο εξελιγμένη Barbie. Σηκώνει το χέρι της με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

Κατσίκα.

"Δάφνη Δημητρίου" λέει και σηκώνω μηχανικά το χέρι μου.

Ένα πνιχτό γέλιο ακούγεται από δίπλα. Ο Στέφανος με κοιτάει και γελάει.

"Ησυχία παρακαλώ" ακούγεται ο καθηγητής.

"Βλέπεις κάτι αστείο;" τον ρωτάω σφίγγοντας τα δόντια μου από θυμό.

"Ναι αμέ." Γελάει.

"Εσένα" προσθέτει.

Και έπειτα από αυτό, αφού ευχόμουν να ανοίξει η γη να με καταπιεί, ακούω ένα πιο ψεύτικο γέλιο. Η Νατάσσα. Φυσικά. Χτυπάει τα χέρια της σαν φώκια και μπορώ να διακρίνω την ανάσα της να κόβεται. Παράξενο δεν είναι; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μη γελάει αλλά να γελάει ταυτόχρονα;

Κατσίκα. Barbie. Φώκια.

"Σας παρακαλώ. Κάντε ησυχία!Κύριε Γεωργίου, δεσποινίς Διλητού" Λέει ο καθηγητής ενώ χτυπάει το χέρι του στην έδρα.

Σκύβω το κεφάλι μου και επεξεργάζομαι το θρανίο μου.
Αυτό το κάτασπρο θρανίο μέχρι το τέλος του μήνα θα είναι αγνώριστο.. Ακόμα κι αυτό θα αλλάξει.

Περίεργο ε; Ακόμα και τα άψυχα αντικείμενα θα αλλάξουν, είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο. Αυτός όμως;

"Γραφ'τον" ακούω την φωνή της κολλητής μου δίπλα.

"Λες και δε ξέρεις πως είναι;" ψιθυρίζει.

Ξέρω. Φυσικά. Είναι εγωιστής, ειρωνικός, βλάκας, επιπόλαιος και τον μισώ!

Γεια σας! Ελπίζω να είστε καλά!
Μιας και είναι οι τελευταίες ώρες του 2016 επιβαλλόταν να ανεβάσω ένα νέο παρτ και να σας ευχηθώ.

Λοιπόν..!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Ελπίζω ο καινούριος χρόνος να σας φέρει ότι σας στέρησε ο προηγούμενος!!

BrunetteMar💖