His Secret

15*

Έχουν περάσει δύο μέρες μονάχα από την εκείνη τη νύχτα στο κλαμπ.

Εχθές είχα πάρει τηλέφωνο την Νάντια και της διηγήθηκα τι είχε συμβεί. 

Δάφνη ποτέ δε είδες τον πραγματικό εαυτό του. Δε σου δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσεις αληθινά.

Έτσι είπε.

Ναι δίκιο είχε στο πρώτο. Την νύχτα εκείνη στη θάλασσα, κατάλαβα ότι είχε αφαιρέσει την μάσκα εκείνη που φοράει καθημερινά.

Ήταν ο εαυτός του. Ένα συμπαθητικό αγόρι που νοιάζεται για όλους.

Είπε ότι ποτέ δε μου δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσω.

Λάθος. Δεν με άφηνε να τον πλησιάσω.

Αυτά σκέφτομαι καθώς μασουλάω την φρυγανιά μου με μαρμελάδα στην κουζίνα.

"Δάφνη;" ακούω ξαφνικά την φωνή του αδερφού μου.

"Τ-τι" απαντάω.

"Θα πάμε μαζί σχολείο;" ρωτάει καθώς σηκώνεται από το τραπέζι.

"Ναι, περίμενε!" Απαντάω και αφού τρώω την τελευταία μπουκιά, αρπάζω μια ζακέτα, και περνάω την τσάντα μου στον έναν ώμο, όπως κάνουν τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο μας πλέον.

Μπαίνουμε στο αμάξι και βάζω αμέσως ζώνη. Κάτι που δε βλέπω να είναι πρόθυμος να κάνει και ο Νικ.

"Βάλε ζώνη!" Του φωνάζω.

"Με εμπιστεύομαι." Απαντάει απλά και χαμογελάει.

Ασ'τα αυτά!

Μετά από εκείνη την περιπέτεια που πέρασα έχω γίνει λίγο υπερβολική.

"Δάφνη σε 5 λεπτά θα έχουμε φτάσει, ηρέμησε!"

Είμαι έτοιμη να του τη βάλω με το ζόρι.

Τον κοιτάω άγρια αλλά δεν φαίνεται να με παρατηρεί.

Είναι αφοσιωμένος στην οδήγηση του.

Καταλαβαίνω ότι φτάσαμε όταν το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα.

Παρκάρει και λίγες στιγμές αργότερα περνάμε την καγκελόπορτα του σχολείου.

Κλασσικά τα βλέμματα πέφτουν στον Νίκο, ο οποίος πλησιάζει χαλαρά την παρέα του.

Διστάζω για λίγο, αλλά εφόσον δε βλέπω τη Νάντια ή τον Άρη πουθενά τον ακολουθώ.

"Καλημέρα μάγκες" χαιρετάει τη παρέα του ο αδερφός μου.

Αφού καλημερίζονται με παρατηρούν.