His Secret

13*

*για όσους διάβασαν ξανά το κεφάλαιο 13 υπάρχει μια αλλαγή στο τέλος😍

Η ώρα περνάει βασανιστικά αργά.

Κοιτάζω διακριτικά την ώρα που αναγράφεται στην εικόνα του κινητού μου.

23:39

Γυρίζω το κεφάλι μου προς τον Στέφανο. Χαμουρεύεται με μια ξανθόψειρα λίγα τραπέζια μακριά από εμάς.

Εστιάζω τα μάτια μου πάνω τους. Αρκετά αμήχανη στιγμή αλλά λένε πως βοηθάει. Ούτε αυτό είναι αρκετό;

"Πάω λίγο στην τουαλέτα" λέω στα παιδιά και απομακρυνόμαι.
Πάω κοντά στον Στέφανο και τον τραβάω από την άκρη του πουκαμίσου του.

Η άλλη με κοιτάει λες και θέλει να μου επιτεθεί, αναρωτιέται σίγουρα με τι θράσος της τον "έκλεψα".

''Πας καλά κοπέλα μου" λέει και τινάζει τα χέρια μου από πάνω του.

"Σε λίγα λεπτά αλλάζει η μέρα ξέρεις" τον ενημερώνω με απέχθεια.

"Γαμώτο." Λέει μέσα από τα δόντια του. Το 'χε ξεχάσει!

"Καλά έλα" συνεχίζει τραβώντας με προς στη μπάρα.

"Χρήστο" κάνει νόημα στον μπάρμαν. Εκείνος μόλις βλέπει τον Στέφανο σκύβει κάτω από τη μπάρα και εμφανίζει αργότερα μια σακούλα ζαχαροπλαστείου.

"Εδώ είμαστε" λέει ο μπάρμαν και αφήνει την σακούλα στην μπάρα επάνω.

"Η κοπέλα σου;" ρωτάει αργότερα, κοιτάζοντας με.

"Ούτε καν!" Σπεύδει να τον διαβεβαιώσει χωρίς να μου ρίξει ούτε μια ματιά.

"Χρήστος" μου συστήνεται χαμογελώντας.

"Δάφνη" λέω χαμογελώντας και εγώ.

"Ωραίο όνομα" σχολιάζει.

Παίρνω στα χέρια μου την σακούλα.

Ύστερα παρατηρώ τον μπάρμαν. Κάστανα μαλλιά κι μάτια τόσο σκούρα, σχεδόν μαύρα. Έχει ένα σκουλαρίκι στο αφτί και ένα τατουάζ "μανίκι" στο δεξί του χέρι.

"Τα λέμε φίλε." Μας διακόπτει ο Στέφανος και προχωράει. Γνέφω με τη σειρά μου και τον ακολουθώ όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Μην ξεχνάμε τις ψηλοτακουνες μπότες!

Σε κάποια φάση σταματάει γρήγορα και είμαι ένα βήμα πριν πέσω πάνω του.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ.

"Φέρε" λέει και του γίνω τη τούρτα.