"Είσαι τελείως τρελός. Πιστεύεις ότι μετά από όλα αυτά θα μείνω μαζί σου;" Φωνάζω.
"Ναι το πιστεύω" μπορώ να διακρίνω ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπο του..
"Γιατί είσαι το ίδιο τρελή με μένα"
Αυτό που μ'άρεσε σε αυτόν ήταν ότι ποτε δε χρειαζόταν να ρ...
Αλλά εξακολουθεί αυτός ο όχι και τόσο διακριτικός ήχος να μου τρυπάει το κεφάλι.
Αφού σηκώνομαι -μεταξύ μας 17' μετά- κατευθύνομαι στην ντουλάπα μου.
Με μεγάλη περηφάνια σας ανακοινώνω ότι εδώ και περίπου ένα μήνα έχω πλήρως ανανεώσει την γκαρνταρόμπα μου. Με την βοήθεια της Νάντιας φυσικά.
Επομένως μιας και είναι πλέον αρχές Οκτώβρη αποφάσισα να βάλω κάτι πιο ζεστό..
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Παίρνω την τσάντα μου, τα κλειδιά και το κινητό και εφόσον έχω ήδη αργήσει, βγαίνω γρήγορα από το σπίτι.
Η ώρα είναι 8:05 και το κουδούνι χτυπάει σε 10 λεπτά ακριβώς.
Προσπαθώ να μην αγχώνομαι. Δεν πετυχαίνει.
Φτάνω πανικόβλητη την ώρα που τα παιδιά ετοιμάζονται να μπουν στις τάξεις μετά την προσευχή.
Τουλάχιστον πρόλαβα, σκέφτομαι καθώς ανεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά για να πάω στο τμήμα μου.
Περπατάω γρήγορα σε έναν διάδρομο και καθώς στρίβω σε μια γωνία νιώθω ένα σώμα να πέφτει πάνω μου.
"Χίλια συγγνώμη" απολογούμαι τραβώντας το μέτωπο μου.
"Εγώ συγγνώμη.. Δεν σε είδα.." λέει ένα αγόρι με καστανόξανθα μαλλιά και γαλάζια έντονα μάτια.
"Να σε ρωτήσω.. Μπορείς να μου πεις προς τα που είναι το Β1;" Ρωτάει.
"Ω είσαι νέος στο σχολειο μας;"
"Ναι.." λέει αμήχανα.
Καλέ ο Ken!
"Τέλεια.. Είμαστε στο ίδιο τμήμα." Ανακοινώνω και τον βλέπω πιο ανακουφισμένο από πριν.
"Παρεμπιπτόντως.. Με λένε Άρη.."
"Δάφνη, χάρηκα"
"Ωραίο όνομα" σχολιάζει και είμαι σίγουρη ότι τα μάγουλα μου έχουν μόλις πάρει ένα ελαφρύ ροζ χρωματάκι.
"Εδώ είμαστε" λέω, δείχνοντας του την πόρτα της τάξης μας.
Το μάθημα έχει ήδη αρχίσει. Η πόρτα είναι κλειστή. Χτυπάμε, και μπαίνουμε μέσα.
Κοιτάμε ερωτηματικά την καθηγήτρια των αρχαίων..
"Ω εσυ πρέπει να είσαι ο Αριστείδης Βέλτης;" λέει παρατηρώντας τον.
"Μάλιστα κύρια.. Αλλά προτιμώ το Άρης.."
Βλέπω ότι όλα τα κορίτσια κοιτάζουν λες και δεν έχουν ξαναδεί ποτέ αγόρι στη ζωή τους. Κι εγώ αναζητώ την Νάντια. Αλλά δε τη βλέπω.. Την πήρε ο ύπνος μάλλον.. Ξανά.
"Τέλος πάντων.. καθίστε. Και την επόμενη φορά στην ώρα σας" μας μαλώνει η καθηγήτρια.
Πηγαίνω στο θρανίο μου και κάθομαι. Ο Άρης περιμένει ορθιος για λίγο στην πόρτα. Η Barbie του κάνει νόημα να κάτσει δίπλα της.
"Σιγά τον ωραίο ρε" ακούω τον Στέφανο να λέει στον Άλεξ, ο οποίος δεν φαίνεται να παίρνει μέρος στον παραλογισμό του φίλου του.
Μερικά δεύτερα αργότερα έχει κάτσει στην διπλανή θέση του θρανίου μου ο Άρης.
"Να κάτσω;" Ρωτάει.
"Το έκανες ήδη" τον πειράζω.
"Αν είναι φευγω"
"Πλάκα κάνω!" Του λεω.
"Μα δεν γέλασε κανείς.." ακούω τον Στέφανο από δίπλα.
Εδώ το αφτάκι;
Και έπειτα στρέφεται προς τον Άρη.
"Τόσες κοπέλες εδώ πέρα, με αυτήν βρηκες να κάτσεις; Θα περίμενε κανείς να είχες τουλάχιστον καλό γούστο." Του λέει σε έναν "φιλικό" τόνο και καλά.
"Σε αντίθεση με σένα έχω πολύ καλο γούστο. Αλλά εσένα βλέπω σ' αρέσουν οι ψεύτικες και επιφανειακές κοπέλες." Του επιτίθεται χαμηλόφωνα.
"Επιφανειακές; Ίσως. Σίγουρα όμως κουκλάρες" λέει ο Στέφανος με μισό χαμόγελο.
"Αυτό προτιμάς εσύ. Εγώ επιλέγω αληθινές. Που η εξωτερική ομορφιά είναι ισάξια με την εσωτερική"
Τα λόγια του Άρη με έχουν κάνει κατακόκκινη. Δεν ξέρω αν μιλάει για μένα ή αν αναφέρεται γενικά στις κοπέλες που συναναστρέφεται.
Ο Στέφανος δε μου φαίνεται έτοιμος να πετάξει άλλη κακία. Φαίνεται πως δεν έχει καμία ιδέα..
"Αν τελείωσε η κουβεντούλα εκεί πίσω μπορούμε να συνεχίσουμε.." Η φωνή της φιλολόγου μας επαναφέρει και τους τρεις στην πραγματικότητα.
Χευυ!! Ελπίζω να είστε καλα!
Γνωρίσαμε λοιπόν και τον Άρη.. Πώς σας φάνηκε;
Τι γνώμη έχετε για τον Στέφανο;
Σχολιάστε&ψηφίστε αν σας άρεσε το κεφάλαιο❤
Spoil: Μια ξαφνική επίσκεψη (γκουχου γκουχου)
*Επειδή άργησα να ανεβάσω Κεφάλαιο, το επόμενο θα το δημοσιεύσω πολύ πολύ σύντομα*
