Don't be a fool [sm]

Proloog

***EDITED***

- "We gaan!" Riep m'n moeder vlak voordat ze vertrok.

Ik zei dat ik niet mee wilde, we waren vorige week al bij oma geweest.

Niet wetend wat ik mis liep.
Of hoe dit mijn leven zou veranderen. -

Mijn oma haalt me uit deze nare herinnering "Hey, gaat het een beetje?"

Het gaat helemaal niet. Ik weet niet hoe ik ooit verder kan gaan met mijn leven.

"Emma?!" Zegt ze weer.

"Ja het gaat." fluister ik terug. "Ik ben er voor je, dat weet je toch?" zegt ze troostend.

"Ja."

- Toen de politie agent voor de deur stond, midden in de nacht, wist ik dat er iets mis was.

Hij bracht me direct na het nieuws naar mijn oma. Ik heb weken gehuild. -

Nu moet ik verder, verder met mijn leven. Maar hier in Nederland gaat dat niet. Alles herinnert me aan ze.

Daarom hebben we besloten, ik en m'n oma, om naar Canada te gaan.

Mijn oma komt daar vandaan. Hopelijk wordt het beter daar. Kan ik me weer thuis voelen, weer fijn voelen.

~

We zitten in het vliegtuig. Toen we aankwamen om in te checken, kregen we te horen dat we een upgrade hadden. We mochten 1e klas. Er was namelijk iets misgegaan, ze hadden stoelen dubbel geboekt. Dus nu hebben we hele fijne stoelen.

Er zitten hier niet zo heel veel mensen. Voor me zitten wat jongens. Ik geloof iets ouder dan ik.

En achter me zit een familie met redelijk jonge kinderen.

Gelukkig geen huil baby.

~

"Waar willen jullie heen?" vraagt de taxi chauffeur. "Naar gloucester square, Pickering alstublieft." antwoord mijn oma.

Daar is ons nieuwe huis. Het is een heel mooi huisje in een rustige buurt.

Ook ga ik hier natuurlijk naar school.

Overmorgen begin ik al. Dat is echt heel snel.

Als we bij het huis aankomen betaalt mijn oma de taxi en gaan we het huis in. Het is al ingericht en het ziet er al gezellig uit.

Hier kan ik me wel thuis gaan voelen.

"Emma, kom eens?" Roept mijn oma vanaf bovenaan de trap.

"Dit is je kamer, vindt je je kamer mooi?" Vraagt ze zodra ik bovenaan de trap verschijn.

Ik loop de kamer in. Hij is heel ruim en mooi ingericht. Er staat een tweepersoons bed, bureau, tv, zitstoel, boekenkast en er zijn nog 2 deuren. Bij de ene deur zit er een badkamer en de andere een inloopkast.

"Het is een hele mooie kamer! Bedankt." Ik ga in de zitstoel zitten. Ik ben zo moe realiseer ik me nu. Maar ik moet niet in slaap vallen. Ik moet wennen aan het tijdverschil. Anders lukt het nooit.

- "Er iets heel heftigs gebeurd Emma. Het spijt me dat ik je dit moet vertellen." Zei de politieagent.

"Vannacht zijn je ouders en broertje omgekomen in een auto-ongeluk."

Mijn adem stokte. Dit kon niet waar zijn.

"Toen de ambulance ter plaatse kwam was het al te laat." Dit kon niet. Mijn leven viel uit elkaar op dat moment. "Ik neem je mee naar je oma. Daar komt verdere hulp en uitleg."

Ik wist niet wat ik moest doen. Ik kon ook niet huilen. "Oké, ik doe even wat kleren aan." fluisterde ik. -

Inmiddels is het al etenstijd. We hebben pizza bestelt. Ik stuur een bericht naar mijn vriendinnen in Nederland ik mis ze heel erg namelijk.

Bae's:

Me: Ik ben aangekomen in mijn nieuwe huis. Mis jullie nu al❤️

Fleur: dit is het beste voor jou❤️ ik mis je ook maar het moet zo zijn💗

Carlijn: Gelukkig, ging je vlucht goed?

Me: Ja, eigenlijk heel goed. We hadden ineens een upgrade dus we konden 1e klas!🎈

Jip: ow, chill!

Me: maar nu ga ik pizza eten❤️ Goodbye

Fleur: Byeee💓

Caro: Dagg❤️

Jip: Tot snell💗

Morgen gaan we alles uitpakken, en de dag erna ga ik al naar mijn nieuwe school.

Ik ben zo moe dat ik besluit te gaan slapen.