Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 8: de eerste overwinning

Om bij te komen van het gevecht besluiten we om een nacht door te brengen in het koninklijk paleis van de goden. Als we aankomen staan koning Marc en koningin Trixy ons al op te wachten.

Hun koninklijke gratie vergetend rennen ze naar Nathan en omhelzen hem. Nathan omhelst hen met een grote glimlach op zijn gezicht.

'Het is gelukt vader!' Zegt hij trots. Zijn vader slaat hem op zijn rug.

De koning en koningin draaien zich naar ons toe en verwelkomen ons. Niet lang daarna zitten we met zijn allen in een van de grote salons die het paleis rijk is.

Nathan doet zijn verhaal over de gebeurtenissen, af en toe bijgestaan door een van ons.

'Je had Ann moeten zien vader. Midden in het strijdgewoel ging zij op handen en knieën zitten. Onder ons begon ineens de grond te trillen en we zagen dat het gat gedicht werd. Vervolgens zagen we verschillende stukken gras onze kant op vliegen om het gedichte gat te bedekken. Toen kwam er opeens een sneeuwklokje uit de grond naar boven. De wezens gingen daarna in rook op. Net of ze er nooit geweest zijn.' Eindigt Nathan zijn verhaal.

'Nou, zonder jullie had ik het zeker niet gered. Als jullie me geen backup hadden gegeven, had ik nooit te tijd gehad om het gat te dichten. En als Dante niet naast me vocht om me te beschermen, had ik nooit mijn ogen dicht kunnen doen.' Zeg ik gegeneerd.

Dante kijkt me wederom met een veraste blik aan, maar zegt niets.

De koningin springt ineens verrukt op en roept met heldere stem: 'ik vind dat we een feest moeten houden ten ere van Nathan en zijn vrienden.'

Binnen mum van tijd staat het hele continent op zijn kop. We gaan langs verschillende dorpen, die allerlei festiviteiten organiseren. We proeven van alle lekkernijen, we drinken en we hebben plezier.

Christoph houdt het al vrij snel voor gezien. Met een simpele opmerking dat de drukte niets voor hem is, loopt hij weer terug naar het paleis.

Nate is inmiddels nergens meer te bekennen. Blake vertelt ons dat hij voor het laatst gezien is met een aantal vrouwen aan zijn arm.

Ook Blake geeft na een tijdje aan dat hij weggaat. Hij heeft staan praten met een man die volgens eigen zeggen heel wat grappen heeft uitgehaald in zijn leven. In een poging om inspiratie op te doen, loopt hij met de man mee.

Dit betekent dat Dante en ik alleen overblijven. Wat ongemakkelijk kijk ik hem aan. 'Wat nu?' Vraag ik hem.

Het blijft lang stil. Als ik Dante wil voorstellen om ook maar terug naar het paleis te gaan, verrast hij me volkomen.

'In een dorp hier verderop is een markt. Ik wil graag daar even kijken. Heb je zin om mee te gaan.'

Ik ben volkomen verbijsterd. De normaal zo onbeschofte Dante, vraagt me nu heel beleefd of ik hem wil vergezellen? Ik weet niet wat ik moet zeggen. Uiteindelijk knik ik alleen maar.

Na een wat ongemakkelijke wandeling komen we uiteindelijk aan in het dorp. Op het dorpsplein staan verschillende kramen die allerlei waren te koop aanbieden.

Al snel vermaak ik me kostelijk en zelfs Dante lijkt het prima naar zijn zin te hebben. Hij is zelfs erg spraakzaam en vertelt me verhalen over zijn thuis. Hoe hij iedere zondag met vrienden naar de markt gaat om daarna met de meest bijzondere dingen thuis te komen.

Met onze armen vol spullen komen we uren later weer terug aan bij het paleis. Dante helpt mij om mijn spullen naar mijn slaapkamer te dragen. Als al mijn spulletjes netjes uitgestald op mijn salontafel liggen, kijkt hij me met een grijns aan en zegt: 'Dank je wel voor de vermakelijke middag.' Hierna kust hij mijn hand en loopt de kamer uit.

Ik gaap hem na. Dante heeft zojuist naar me geglimlacht en heeft mijn hand gekust. Ik kijk met verwondering naar mijn hand, die nog steeds plezierige tintelingen naar mijn buik en mijn hart stuurt.

Mijn spullen totaal vergetend val ik neer op mijn bed en vraag me af waarom mijn lichaam zo reageert op zoiets simpels als een handkus.

Niet veel later val ik in slaap, dromend over een man met vuur in zijn ogen en een grijns op zijn gezicht.