Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 14: het rijk van de meermensen

De volgende ochtend word ik wakker door stemmen. Ik doe mijn ogen open en merk dat ik nog steeds in de armen van Christoph lig. Christoph ligt nog diep te slapen. Als ik opkijk zie ik de rest van het gezelschap bij ons staan. Blake en Nathan hebben een grijns op hun gezichten. Dante kijkt alsof hij Christoph wel kan vermoorden. Eigen schuld, denk ik bij mezelf, voordat ik Christoph voorzichtig op zijn arm tik om hem wakker te maken. Als Christoph wakker wordt kijkt hij mij met een glimlach aan voordat hij beseft dat we niet alleen zijn. Zijn ogen worden rond als schoteltjes als hij Dante ziet staan en merkt dat Dante niet bepaald vrolijk is.

Christoph en ik kijken elkaar aan en delen een geheimzinnige glimlach voordat we opstaan, het kamp opruimen en weer verder gaan.

Als we bij Aquarama aankomen zien we al snel dat ook hier de vreemde krachten aan het werk zijn geweest. Het water ziet er sterk vervuild uit. Dode vissen drijven in het water.

Zonder op een woord van de jongens te wachten, stijg ik af en steek mijn handen in het water. Het duurt niet lang of ik weet te vertellen waar het gat zich bevindt. Kort vertel ik tegen Nathan, Blake en Christoph wat ik heb gevoeld, Dante volkomen negerend. Niet alleen jij kan het spel spelen. Als we het plan bespreken, vraag ik aan Christoph of hij me rugdekking kan geven, als ik bezig ben met het dichten van het gat. Christoph kijkt me met een glimlach aan en zegt dat hij zich vereerd voelt om mij persoonlijk te beschermen. Ik hoor Dante met zijn tanden knarsen.

Met behulp van luchtsturing zorgen Nathan en ik ervoor dat er een luchtbel om ons heen gevormd wordt. Christoph transformeert zich en samen zwemmen we naar de plaats des onheils, een verlaten eiland midden in Aquarama.

Het eiland is bezaaid met wezens en het gat is al snel te zien. Christoph en ik bereiden ons voor om zo snel mogelijk naar het gat te rennen, terwijl de anderen hun wapens in gereedheid brengen.

Als Christoph en ik bij het gat aankomen, val ik meteen op mijn handen en knieën. Deze keer heb ik voorzorgsmaatregelen genomen door van te voren een grote slok Zinzi te nemen. Met mijn krachten zorg ik ervoor dat het gat gedicht wordt. Ook hier laat ik een gift van mijzelf voor de natuur achter: op de plaats van het gat laat ik een mooie jasmijn tot bloei komen. Een stille dankbetuiging aan Christoph.

Als ik me omdraai bedank ik Christoph voor zijn hulp. De jongens staan verderop na te praten. Christoph vraagt me waarom ik een jasmijn heb laten bloeien. Zacht vertel ik hem: 'Jasmijn staat voor vriendschap en naastenliefde. De jasmijn is een blijvende herinnering voor jou, dat ik je wil bedanken omdat je mijn vriend bent en er altijd voor me bent.'

Christoph slaat een arm om mij heen en samen lopen we naar de anderen. Blake en Nathan zijn blij met de overwinning. Dante zegt geen woord en kijkt met vurige ogen naar de arm die Christoph nog steeds om mijn schouders heeft.

Eenmaal bij onze paarden aangekomen, maken de jongens zich gereed om met Christoph mee te gaan naar het paleis van de meermensen. Ik kijk Christoph met een vragende blik aan. Hij lijkt me te begrijpen en knikt kort. Ik pak mijn paard en stijg op.

'Hey Ann! Wat ga je doen?!' Roept Blake.

'Veel plezier in Aquarama, maar ik heb het gevoel dat ik ergens anders moet zijn. Ik heb tijd voor mezelf nodig. Ik zie jullie over een paar dagen bij mijn huis om onze tocht voort te zetten. Tot dan!' En met deze woorden zet ik een galop in en ga richting mijn thuis.

Ik heb dringend behoefte aan een pauze, een pauze van Dante...