Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 3: overtuigingskracht

Alle gezinnen lopen naar de speciale trainingsruimte. Voor het eerst sinds het bestaan van deze ruimte zal deze gevuld zijn. Ik ben blij dat het een grote ruimte is, met een aparte zaal voor de toeschouwers.

De heren kleden zich in de aangrenzende kleedkamer om. Ik kijk op mijn gemak de kamer rond. Daar ik deze ruimte tot in de puntjes ken, heb ik een lichte voorsprong op de rest. Maar daar blijft het niet bij... ik heb nog een verassing voor deze jongens in petto.

Als de jongens zijn omgekleed komen ze alle vier de ruimte binnen.

'Welkom heren in mijn persoonlijke trainingsruimte. Zoals je ziet zijn alle vereisten voor het sturen van de elementen hier aanwezig. Goed, laten we aan de slag gaan.'

De jongens nemen alle vier hun gevechtshouding aan. Ik kijk ze glimlachend aan en wacht rustig af.

Blake begint met de eerste aanval. Vanuit de zandbak komen verschillende stukken rots mijn kant op gevlogen. Met één enkele handbeweging laat ik de rotsen verdwijnen tot stofdeeltjes. Blake kijkt me verbijsterd aan voordat hij zich herstelt om daarna via de aarde onder de vloer een aardbeving te creëeren. Ook deze aanval weer ik met gemak af door met mijn voet op de grond te stampen. Blake hijgt van inspanning en Christoph neemt nu de taak van Blake over.

Christoph haalt met handbewegingen het water uit de ton en creeert een grote vloedgolf die mijn kant op dendert. Met een zwaai van mijn hand zorg ik dat de vloedgolf de andere kant opdraait, richting de resterende jongens. Met grote ogen zien de jongens de vloedgolf dichterbij komen tot dat Christoph hen redt. Jammer...

De tweede aanval komt snel daarop. De vloedgolf verandert in ijspegels die richting mij worden geschoten.

Pffff is dit alles?

Zonder al te veel moeite zorg ik dat de ijspegels weer in water veranderen en zonder een druppel te morsen terug in de ton terecht komen.

'Nu is het mijn beurt, ik zal haar eens laten zien wie hier de sterkste is' zegt Nathan terwijl hij zonder te aarzelen een orkaan op me afstuurt. Om er zeker van te zijn dat hij me wel kan raken, stuurt hij daarna meerdere kleine orkanen op me af. Als ik zie dat de orkanen dichtbij zijn, doe ik mijn armen omhoog en vlieg met gemak over de orkanen heen. Nathan gromt en probeert met windvlagen mij terug naar de grond te dwingen. Helaas zonder resultaat.

Als Dante merkt dat Nathan moe begint te worden, zegt hij: 'Kom Nate, hou even vol. Ik begin ook met mijn aanval. Twee tegen één, dat kan ze nooit winnen.'

Dante gebruikt de haard om verschillende vuurballen naar me toe te schieten, terwijl Nathan nog steeds windvlagen produceert.

'Kom op jongens, is dit alles wat jullie kunnen,'  zeg ik terwijl ik met één zwaai van mijn arm en een knip met mijn vingers zowel het vuur als de wind laat verdwijnen.

De jongens kijken elkaar wat zenuwachtig aan, voordat ze nu de krachten bundelen en zowel wind, ijs, vuur en rotsen mijn kant op sturen.

Ik lach. Met een knik van mijn hoofd zorg ik dat alle elementen stil blijven staan. Ik ga weer rustig terug naar de grond, en kijk de jongens een voor een aan. 'Goed, genoeg gespeeld nu. Tijd om het af te maken.' Ik klap in mijn handen en alle projectielen verdwijnen.

Tussen mijn handen maak ik een grote bol van lucht, water, vuur en aarde. Ik zal ze laten zien wat ik allemaal kan. Ik heb geen bestaande stoffen nodig om te kunnen sturen, ik kan deze stoffen zelf maken. Deze bol met de gecombineerde elementen splits ik in vieren en in een oogwenk stuur ik deze bollen op de jongens af. De jongens proberen weg te duiken en de bol uit hun richting te sturen, maar helaas zonder resultaat. Als ik eenieder van hen zie voorbereiden op de uiteindelijke impact besluit ik dat ik hun ego's wel genoeg heb gekwetst.

Met een handbeweging zorg ik dat de bollen verdwijnen, net voordat ze het doelwit zouden raken. Met stomverbaasde gezichten kijken de jongens mij aan.

Anna 1 - arrogante losers 0

'Dank jullie voor de training, ik heb genoten van jullie vernedering,' zeg ik voordat ik me omdraai en de kamer uitloop.

Deze losers hebben me pisnijdig gemaakt. In een poging om af te koelen, voordat ik hen weer moet trotseren, besluit ik mijn beste vriend op te zoeken in de oefenzaal.

Ik pak mijn favoriete samoerai zwaard en loop de oefenzaal binnen. Daar aangekomen zie ik al snel mijn beste vriend Johnny, die druk bezig is met zijn dagelijkse lessen.

Als hij me aan ziet komen, excuseert Johnny zich bij zijn pupillen en zet ze aan het werk.

'Hey Ann, hoe is het gegaan?'

Johnny is sinds kind af aan mijn beste vriend en hij weet alles van mijn roeping. Hij is mijn vaders adviseur, en heeft al verschillende keren bewezen deze titel waardig te zijn. In zijn vrije tijd traint hij de jonge vampiers in de vechtkunsten.

'Hmmpfff, wat een arrogante kwallen zijn het,' roep ik verontwaardigd uit, 'alleen maar omdat ik een vrouw ben, denken ze van mij te kunnen winnen.'

'En je hebt ze een poepie laten ruiken?' Vraagt Johnny lachend. Hij weet het antwoord al.

'Uiteraard, ik ben nu alleen erg pissig en wil een gevecht met de beste zwaardvechter die er bestaat om mij af te reageren.'

'Uw wens is mijn bevel, jonkvrouwe,' lacht Johnny.

De mat wordt in gereedheid gebracht en de menigte gaat rond de mat staan. Niemand wil dit gevecht missen.

Johnny en ik kennen elkaars vechttechnieken goed en gaan al snel helemaal op in ons gevecht. Een hele tijd gaan we gelijk op, maar op een gegeven moment merk ik dat Johnny moe gaat worden. Ik maak een schijnbeweging naar rechts, de richting waar hij mijn aanval verwacht, maar haal uit met links. Niet veel later belandt Johnny hijgend op de mat.

'Jij wint, goed gevecht Ann' zegt hij terwijl ik hem help om op te staan.

We omhelzen elkaar en de menigte klapt voor de show die ze zojuist gezien hebben.

Als ik me omdraai, zie ik mijn vader en moeder, tezamen met de leiders en familieleden van de andere continenten me vol bewondering aankijken.

De jongens kijken vol ontzag naar mij en buigen uiteindelijk met respect hun hoofden, mij als overwinnaar uitroepend.

Zo, steek die maar in je zak jongens!