Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 21: de dag erna

Dante:

Ik word wakker van een zachte beweging in mijn bed. Ik heb me in tijden niet zo fijn gevoeld. Waarom tintelt mijn nek zo? Wat is er gisterenavond gebeurd?

Opeens komen de herinneringen aan gisteren boven. Anna... de zoen...de acceptatie...liefde... WAT!

Ik doe mijn ogen open en zie Anna naakt naast me liggen. In haar nek staat een tattoo, een permanente markering van onze bond, veroorzaakt toen ik mijn tanden in haar nek zette.

Ik schiet omhoog en zie dat ik me in haar kamer bevind. Ik ren naar de aangrenzende badkamer en bekijk mijn nek. Dezelfde tattoo staat ook in mijn nek gegraveerd. Een draak die de vier symbolen van de elementen omcirkelt.

Nog meer herinneringen komen naar boven. Onze ineen verstrengelde lichamen. Een nacht vol passie. Ik die mijn verleden aan haar vertel. Zij die me zegt dat ze van me houdt.

Ik kan niet anders doen dan elke andere man in deze situatie. Een man met een gebroken hart die in een moment van zwakte zich aan een vrouw bindt. Ik raak in paniek.

Ik schrijf haar een brief, pak mijn spullen en ren haar kamer uit.

Zodra ik haar kamer uit ben, voelt mijn hart leeg. Mijn draak gromt naar me dat ik meteen terug moet gaan naar mijn zielsverwant. Maar ik schuif alles naar de achtergrond.

Ik geef het toe, ik ben bang om van iemand te houden. Ik ben bang dat mijn hart weer vermorzeld gaat worden, zodra ik iemand toelaat om iemand in mijn hart.

Als ik mij opgefrist heb besluit ik te vluchten. Te vluchten voor mijn gevoelens voor HAAR. Ik durf haar naam niet uit te spreken, bang dat mijn draak haar niet laat gaan.

Mijn draak probeert op de voorgrond te komen om te vechten voor zijn wederhelft. Met alle macht hou ik hem in bedwang. Het is mijn keuze. Ik moet op een of andere manier de afgelopen nacht ongedaan zien te maken.

Dat is het beste. Ik moet alleen blijven om mijn hart te beschermen. Ik moet sterk zijn. Ik moet niemand de kans geven om mijn hart opnieuw te breken.

Als ik door de gangen ren, kom ik Christoph tegen. Christoph houdt me staande. 'Wat is er aan de hand man?' vraagt hij me.

Ik kan het niet uitleggen. Hij zou me veroordelen. Ik kijk hem kort aan en zeg dat hij goed voor Anna moet zorgen. Daarna vervolg ik mijn weg naar buiten, Christoph verbijsterd achterlatend. Mijn draak voelt inmiddels mijn paniek en besluit nu niet tegen me te vechten. Hij hoopt dat ik, als ik weer helder kan denken, vanzelf weer naar onze zielsverwant terug ga. Ik laat hem dat geloven.

Ik pak mijn paard en vertrek. Ik verlaat het paleis, mijn ouders, mijn vrienden en HAAR. Het is beter zo. Ik kan maar beter alleen zijn nu.

En zoals iedere angsthaas vlucht ik naar de plaats die voor hem het veiligst is, een grot diep in de bergen van Olympia. Niemand weet me hier te vinden. En ik ben alleen...