Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 9: het rijk van de wolven

Nadat we Olympia hebben verlaten, Blake met nieuwe inspiratie, Dante en Christoph volkomen uitgerust, ik met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht en Nathan met een gigantische kater, zijn we weer een paar dagen onderweg.

Dante en ik praten nu af en toe wat met elkaar, voornamelijk als de anderen niet in de buurt of binnen gehoorsafstand zijn. De gesprekken verlopen soepel en plezierig.

Ook met Christoph, Blake en Nathan wordt de band steeds hechter. Ik maak nu echt deel uit van de groep en wordt overal bij betrokken.

Wanneer we aankomen in Remos, slaat de eens zo gezellige sfeer volkomen om.

De bomen zijn kaal, dieren zijn niet te zien en het is angstvallig stil om ons heen.

Blake vloekt en begint zachtjes te trillen. Het lijkt erop alsof hij moeite moet doen om niet in zijn wolf te veranderen. Hij knijpt zijn ogen stevig dicht en probeert zijn ademhaling onder controle te krijgen. Na een poos lijkt hij zijn woede weer de baas, het trillen wordt minder en zijn ogen gaan langzaam weer open.

'Ann,' zegt hij met schorre stem, 'vertoon je kunsten.'

Op zijn verzoek ga ik op mijn knieën zitten en tast met mijn handen naar de grond. Ik doe mijn ogen dicht en moet moeite doen om het niet uit te schreeuwen van de pijn.

Dante hoort dat ik scherp inadem en knielt naast me neer. 'Anna! Wat is er aan de hand?!'

Ik doe mijn ogen open en kijk hem ontstelt aan. 'Dit land is er slechter aan toe dan de berg op Olympia. Het gat is hier veel groter en er zijn meer wezens. De wezens hebben geen liefde in hun harten en vermorzelen alles op hun pad. De bomen worden in brand gestoken of gekapt. Dieren worden gedood. De oudste boom van het continent staat vlak naast het gat. Hij schreeuwt om hulp.'

Dante legt zacht zijn hand op mijn schouder en kijkt vervolgens Blake aan. 'We moeten zo snel mogelijk naar deze boom toe. Blake, ik neem aan dat jij weet waar deze staat?'

Blak knikt ontstelt. Met zijn vijven rijden we in vol galop naar de plaats des onheils toe. Als we afstijgen en de schade zien die aan de natuur is toegebracht, wordt het Blake teveel. Hij valt op de grond en niet veel later staat er naast ons een gigantische gitzwarte wolf. Hij kijkt naar de  boom, de wezens die de boom omringen, het gat en gromt.

'Oké, ik let op Anna, jullie vallen de wezens aan. We doen het net zoals de vorige keer. Drie...twee...een...TEN AANVAL!' Schreeuwt Dante.

Als Dante en ik samen het gat weten te bereiken, val ik weer op mijn knieën en begin aan het helingsproces. Deze keer kost het me erg veel energie en ik merk dat mijn energie me begint te verlaten. Met mijn laatste beetje kracht, laat ik ook hier iets verschijnen. Een gigantische eik komt op uit de grond. De eik staat voor onoverwinnelijkheid en kracht. Met deze eik wil ik de kwade geest de boodschap geven dat wij de kracht bezitten om de strijd te winnen.

Wanneer de eik volgroeid is, doe ik langzaam mijn ogen open om de magnifieke boom met eigen ogen te bekijken. Hij is prachtig en staat met trots naast de eeuwenoude boom die zo hard om hulp heeft geroepen. Het bos heeft zijn bladerdek weer terug en de dierengeluiden zijn weer volop te horen. Als ik me naar de jongens omdraai, zie ik ieder van hen met een verwonderde blik naar mij en de eik kijken. Blake heeft zijn menselijke gedaante weer aangekomen.

Als ik probeer op te staan, merk ik dat mijn benen me niet meer kunnen dragen. Voordat ik op de grond beland, voel ik dat twee sterke armen mij opvangen. Ik wordt opgetild en voel dat ik tegen een gespierd lichaam aan gedrukt wordt. Ik doe mijn ogen open en zie dat Dante me opgevangen heeft en me in zijn armen houdt.

Met bezorgdheid in zijn ogen kijkt hij op me neer. 'Rust nu maar, alles komt goed' zegt hij zacht. Volkomen vertrouwend op zijn geruststellende woorden, sluit ik mijn ogen en het duurt niet lang voordat alles zwart wordt...