Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 6: vrienden

'Zullen we het kamp hier opzetten?' Vraagt Blake.

'Ik vind het prima, we hebben vandaag al weer genoeg gereisd,' zegt Nathan.

Christoph knikt alleen maar. Dante doet net alsof we lucht zijn en stijgt van zijn paard.

We zijn nu een paar dagen onderweg. Morgen zullen we Olympia bereiken en zullen dan ten strijde trekken tegen de kwade wezens. We zullen onze krachten hard nodig hebben. Ik stem toe en niet veel later staan de tenten op en brand er een gezellig haardvuur.

In de korte tijd is er een hechte band ontstaan tussen mij, Nathan en Blake.

Blake is de grappenmaker van het stel. Zo heeft hij vorige nacht met behulp van aardesturing de tent met Nathan erin aan een hoge tak gehangen. Toen Nathan vanmorgen wakker werd en nietsvermoedend zijn tent uit wilde kruipen, tuimelde hij zo zijn tent uit. Het is maar goed dat Nathan zo bedreven is in de luchtsturing, zodat hij ervoor kon zorgen dat hij zacht neerkwam. Blake en ik hadden zitten wachten tot Nathan wakker werd en kwamen niet meer bij van het lachen.

Toen Nathan eenmaal op zijn benen stond, rende hij woedend achter ons aan. Wakker geworden van alle commotie, vlogen Dante en Christoph hun tenten uit, verstrikt in hun slaapzakken.
Met luid gevloek wist Dante zich te bevrijden uit zijn slaapzak om vervolgens met een hilarisch gezicht ons aan te kijken. Blake, Nathan en ik rolden inmiddels over de grond van het lachen. Ook bij Christoph kon er een klein lachje vanaf. Dante daarentegen kon er niet bepaald om lachen en negeert ons nu volkomen. Over humorloos gesproken...

Nathan, of Nate zoals ik hem nu mag noemen is de casanova, de hartenbreker van het stel. Hij is makkelijk in contact en flirt met iedereen die een rok aanheeft. Hij is erg aantrekkelijk en dat weet hij. Onderweg heeft hij met alle vrouwen die we tegen kwamen geflirt en tijdens de enkele maaltijd die we in een taverne genuttigd hebben is hij zelfs een uur weggebleven. Toen hij terugkwam zat zijn haar door de war en had een lippenstift afdruk in zijn nek. Tijdens onze reis is hij veelal aan het woord en zorgt ervoor dat de sfeer ontspannen is.

Christoph daarentegen is wat moeilijker te doorgronden. Hij is stil en verlegen, maar als hij je eenmaal vertrouwt, kun je alles met hem bespreken. Hij kan het beste overweg met Dante, maar de reden hiervoor is mij geheel onduidelijk. Een gevoelig persoon zoals Christoph en een koppig persoon zoals Dante lijkt me nou geen ideale combinatie.

Dat brengt me op de laatste persoon in onze groep. Dante. Dante is het lastigst te doorgronden. Het overgrote deel van de tijd is hij stil en maakt een gesloten indruk. Hij lijkt zich weinig aan te trekken van de regels en heeft een echte 'badboy' uitstraling. Met zijn knappe uiterlijk weet hij alle vrouwen voor zich te winnen, maar ook dit lijkt hem weinig te doen. De laatste paar dagen lijkt hij me extra goed in de gaten te houden. Hij laat me weinig alleen, maar zegt daarentegen weinig tot niets tegen me. Met Christoph praat hij duidelijk meer en je ziet dat hij een goede band heeft met de prins van de meermensen. Blake en Nate kunnen ook wel goed met hem overweg. Het lijkt erop dat ik de enige ben die hij niet mag.

Als we gegeten hebben pak ik een fles Zinzibloed en neem een grote slok. Ik voel het bloed in mijn aderen stromen en mijn hart gaat sneller kloppen. Nathan kijkt me aan en zegt met een knipoog: 'Je mag ook wel aan mijn nek zuigen hoor. Lijkt me een plezierige ervaring als een mooie vrouw zoals jij aan mijn nek hangt.'

Dante gromt wat, staat op en loopt weg. Ik voel me wit wegtrekken als ik hem hoor zeggen: 'Dat is echt walgelijk.' Ik weet niet waarom ik mij dit zo aantrek. Ik bedoel, zo'n opmerking had ik van hem kunnen verwachten. Maar toch doet het me pijn dat hij mijn manier van leven blijkbaar walgelijk vindt.

Ik geeft Nathan een klein lachje en geef aan dat ik naar mijn tent ga. Nathan, Blake en Christoph vragen bezorgd of alles goed met me is. Ik beaam dit en loop naar mijn tent.

Die nacht, als iedereen diep in slaap is, kruip ik uit mijn tent en loop het bos in. Ik hoop hier nog wat Zinzibloed te kunnen scoren, zodat ik mijn voorraad nog wat kan bijvullen.

In mijn hoofd blijven echter de harde woorden van Dante rondspoken. Na een tijdje voel ik een warme druppel over mijn wangen glijden.

Plotseling hoor ik voetstappen achter me. Ik draai me snel om en neem de gevechtshouding aan. Als ik zie dat het Christoph is, ontspan ik en loop naar hem toe.

'Hey,' zegt Christoph zacht, 'kon je niet slapen?'

'Ik wilde nog wat Zinzibloed bijvullen, nu ik de kans nog heb,' vertel ik hem.

'Je moet je niet verdrietig voelen,' zegt Christoph opeens. Ik wil hem tegenspreken, maar hij valt me in de rede. 'Ik zag hoe je reageerde toen Dante wegliep. Wij hebben allemaal zijn woorden gehoord.'

'Christoph, wat heb ik hem aangedaan dat hij me zo haat? Waarom kan ik bij hem niets goed doen?' Roep ik wanhopig uit.

'Niemand begrijpt Dante beter dan hemzelf. Ik, als zijn beste vriend, weet zijn beweegredenen ook niet te verklaren. Weet dat hij je zeker niet haat. Ik zie hoe hij op zijn eigen manier voor je klaarstaat. Dante is geen man van woorden, maar van daden. Zijn daden spreken meer over zijn gevoelens dan wat hij ooit zal uitspreken.' Zegt Christoph.

Gerustgesteld glimlach ik naar hem en bedank hem voor zijn woorden. Met nieuwe kracht weet ik deze nacht mijn voorraad Zinzibloed voldoende bij te vullen en val ik in een diepe droomloze slaap.

De volgende dag vertrekken we vroeg en komen niet lang daarna aan in het land van de goden.