Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 39: de bevalling

Na het diner, ga ik met een zucht op bed liggen. Ik ben moe, heel erg moe. Mijn uitgerekende datum is in zicht, en dit betekent dat mijn tenen dit niet meer zijn. Ik ben inmiddels gigantisch en dit heeft weer invloed op mijn nachtrust. En natuurlijk de kleine die steeds minder ruimte heeft in mijn buik en dit laat merken door eens in de zoveel tijd flink te trappen.

Dante komt naast me liggen en legt een hand op mijn bolle buik. 'Ga even slapen, liefje. Wie weet wanneer de kleine komt, en dan heb je alle energie hard nodig.' Ik knik en sluit mijn ogen. Niet veel later ben ik vertrokken naar dromenland.

Plotseling schrik ik wakker en voel iets pijnlijks in mijn onderbuik. Ik voel tussen mijn benen en merk dat het er vochtig is. Vruchtwater. Mijn vliezen zijn gebroken.

'Dante! Dante!' roep ik terwijl ik hem wakker probeer te schudden. Met een schok schiet hij omhoog en kijkt me aan, 'Wat is er!'

'Mijn vliezen zijn gebroken. Haal de voedvrouw, onze kleine komt eraan!'

Dit laat Dante zich geen tweede keer zeggen en hij rent de kamer uit. Even later komt de voedvrouw binnen en onderzoekt mij. Dante loopt nerveus door de kamer.

'En vrouwe, is het zover? Is de kleine in aantocht?' vraagt hij om de paar minuten.

Als de voedvrouw klaar is met haar onderzoek kijkt ze ons met een glimlach aan. 'Binnen niet al te lange tijd kunnen jullie de baby in jullie armen houden. Het is begonnen...'

Opeens voel ik weer een pijnlijke steek in mijn onderbuik. Het voelt alsof mijn hele buik samentrekt. Ik vraag aan de voedvrouw wat deze steken zijn en zij legt me uit dat dit weeën zijn. Ik kan ze alleen maar over me heen laten komen en proberen de weeën weg te puffen. Een goede ademhaling is belangrijk.

De voedvrouw legt uit dat we nu moeten wachten en laat ons alleen met de mededeling dat ze snel terugkomt.

Enkele uren later is de baby nog steeds niet in zicht. De weeën worden steeds heviger en volgen elkaar steeds sneller op. Ze duren ook steeds langer, waardoor ik steeds meer moeite heb om ze rustig op te vangen.

Dante loopt nog steeds zenuwachtig door de kamer. 'Dante, kom alsjeblieft bij me zitten.' zeg ik hem waarna hij op de rand van het bed komt zitten en met een vochtige doek het zweet van mijn voorhoofd af veegt.

Eindelijk komt de voedvrouw binnen en begint me opnieuw te onderzoeken. Ik heb bijna volledige ontsluiting en mag binnenkort gaan persen. Persen om se baby eruit te krijgen.

De voedvrouw legt alle spullen klaar en voelt opnieuw voorzichtig hoe het ervoor staat.

'Ja, prinses, u heeft volledige ontsluiting. Als u drang voelt om te persen, neem dan een diepe ademteug en probeer dan zo lang en zo krachtig mogelijk te persen. Prins, helpt u mee om het been van uw vrouw in de juiste positie te houden.'

Nadat de voedvrouw deze woorden heeft gezegd, voel ik voor het eerst een niet controleerbare drang om te persen. Ik neem, zoals het mij is gezegd, een ademteug en pers met al mijn macht. De voedvrouw telt met mij mee en zegt wanneer ik moet stoppen met persen. Ik moet even op adem komen, en niet veel later komt de volgende perswee.

Dit gaat drie kwartier zo door, wanneer opeens de voedvrouw zegt dat het hoofdje nu bijna uit het geboortekanaal is. Nog één keer...

Met al mijn macht pers ik nog een laatste keer en het duurt niet lang voordat ik het wonderschone geluid hoor van een baby die huilt. Dante barst in tranen uit als hij de voedvrouw met bevende handen helpt om de navelstreng door te knippen.

'Lieverd, het is een jongen, een kleine prins.' zegt hij met overslaande stem. Hij legt onze kleine man op mijn borst zodat ik hem goed kan zien. Zodra onze zoon doorheeft dat bij zijn mama ligt, doet hij zijn oogjes open en kijkt mij verwondert aan. 'Welkom, lieve jongen,' fluister ik zacht, 'ik ben jouw mama.'

Plotseling voel ik opnieuw een drang om te persen. Dante kijkt me verschrikt aan en vraagt wat er aan de hand is.

'Er komt er nog één!' weet ik uit te roepen voordat Dante snel onze zoon vasthoudt en aan een verpleegster geeft om schoon te maken en aan te kleden. Dante pakt mijn been, de voedvrouw mijn andere, en zo begint het verhaal van persen en ademhalen weer opnieuw.

Ditmaal gaat het veel sneller, al na een paar keer persen komt onze mooie dochter ter wereld. Dante wordt het blijkbaar teveel, want zodra hij het hoofdje uit het geboortekanaat ziet komen, gaat hij neer. Hij is flauwgevallen.

De voedvrouw knipt deze keer de navelstreng door, legt de baby in mijn armen en helpt Dante om weer bij te komen.

De verpleegkundige heeft inmiddels onze zoon gewassen en aangekleed en legt hem bij mijn borst. Het is nu de beurt aan onze dochter om gewassen te worden. Zodra ook zij op mijn andere borst ligt, krijg ik de opdracht om mijn kinderen voor het eerst te voeden. Dit lukt en ik voel me de gelukkigste vrouw van de wereld.

Dante is inmiddels bijgekomen en hij komt naast me op bed zitten. Hij streelt mijn haren terwijl we vertedert naar onze kinderen kijken.

'Wie had er gedacht dat je twee kinderen in je buik droeg,' zegt Dante verwondert. Ik glimlach.

'Hebben de kinderen al een naam?' vraagt de voedvrouw, die inmiddels alles al heeft opgeruimd.

Dante knikt. 'Als we een jongen zouden krijgen, zou hij vernoemd worden naar mijn vader, Theodor. Als we een meisje zouden krijgen, zouden we haar vernoemen naar Anna's moeder Angelique. Prins Theo en Prinses Angela.'

'Ons perfecte gezinnetje,' vervolgt hij zacht. Ik kijk naar hem op en geef hem liefdevol een zoen op zijn lippen.

'Voor eeuwig samen.'