Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 37: terug

'Dante, dat is echt niet nodig! Ik kan zelf lopen!'

'Liefste, je hebt veel meegemaakt de afgelopen tijd en je hebt gisteren veel van je krachten gebruikt. En daarbij draag je ons kind, laat mijn draak je nu dragen.' stelt Dante voor de zoveelste keer voor.

Om de waarheid te zeggen, ik ben moe...heel erg moe zelfs. Noem me trots of koppig, maar ik weiger om mijn zielsverwant als lastdier te gebruiken. Wanneer we eenmaal in het roedelhuis van de wolven zijn aangekomen, kunnen we daarna met een paard verder reizen. Nog een klein stukje verder...

Dante ziet de koppige blik die ik hem toewerp en komt naast me lopen.

'Alsjeblieft,' smeekt hij, 'het zal zoveel sneller gaan als je me toestaat om je op mijn rug te vervoeren. Je kunt amper op je benen blijven staan.'

Ik blijf staan en kijk hem aan. 'Dante, ik vind het niet prettig om jou te gebruiken als een een of ander lastdier. Ik geef toe dat ik heel erg moe ben, maar het is nog maar een klein stukje naar het roedelhuis. Ik redt me wel.'

'Nou, goed dan. Maar als het echt niet meer gaat, dan moet je het me zeggen. Je moet je niet onnodig moe maken. Jij en de baby hebben al genoeg doorstaan.'

En zo blijven we lopen, lopen totdat we bij een groot huis aangekomen. We kloppen aan en niet veel later verschijnt Luna Selena aan de deur. Als ze ons ziet staan, kijkt ze ons met een stralende glimlach aan.

'Welkom! Kom binnen! Blake zal blij zijn om te horen dat jullie terug zijn! Anna, we hebben ons zo ongerust om je gemaakt. Vertel ons alsjeblieft over je gebeurtenissen.' Selena gaat ons voor de huiskamer in. Eenmaal binnen, beginnen verschillende leden van de roedel enthousiast tegen elkaar te praten en proberen om ons vragen te stellen.

Niet veel later verschijnt Blake, die de commotie gehoord heeft, ten tonele. 'Mam, is er iets met Dante? Of met Anna? Waarom is het hier zo...' hij maakt zijn zin niet af als hij ons ziet staan. Met grote passen komt hij op ons af en omhelst eerst mij en daarna Dante.

'Wat ben ik blij om jullie weer te zien!' roept hij uit.

Dante en ik kijken elkaar met een glimlach aan.

'En zijn jullie nu eindelijk bij elkaar?' is de eerste vraag die hij aan ons stelt.

Wij beamen dit en vertellen vervolgens ons verhaal over alles wat er in de onderwereld gebeurd is. Vanaf het moment dat ik gevangen werd genomen tot het moment dat we Hades versloegen. 'En de vloek is niet meer...' eindigt Dante ons verhaal.

De hele roedel begint te juichen. Ik probeer enthousiast te zijn, maar ik ben nu echt te moe om op mijn benen te blijven staan. Voordat ik de grond raak, vangt Dante mij op. Hij vraagt om een kamer en al snel liggen we samen in een groot bed. Hij geeft me een lichte kus op mijn lippen en het duurt niet lang voordat ik diep lig te slapen.

De volgende dag zorg ik dat we de ochtend in onze kamer verblijven. Dit onder het mom van 'uitslapen'. Naast ons weet niemand dat ik in verwachting ben en dat willen we nog even zo houden. We hebben besloten dat we eerst onze ouders en vrienden het goede nieuws willen vertellen, alvorens het aan iedereen te verkondigen.

Als mijn misselijkheid weer voorbij is, lopen we naar beneden en lopen naar Blake, die op ons staat te wachten. De paarden staan al gereed en Blake zal met ons meereizen naar Draculesse. Hij heeft de anderen ook al verwittigd en zij zullen ook naar mijn koninkrijk komen.

Al snel zijn we op weg. De reis verloopt voorspoedig, en eindelijk zie ik na lange tijd het bekende paleis voor me opdoemen. Ik kan niet langer wachten en galoppeer op volle snelheid naar de poort. Zodra ik mijn ouders zie staan, spring ik van mijn paard en ren naar ze toe. Mijn moeder huilt van geluk en zelfs mijn vader zie ik een traantje wegpinken.