Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 24: de onderwereld

Na een aantal dagen doorgebracht te hebben in de kamer, gaat opeens de deur open.

Hades staat voor me, in zijn handen heeft hij wat eten en drinken voor me. Gretig pak ik het op en begin met eten. Hades kijkt met een glimlach toe.

Hij heeft inmiddels zijn kap afgedaan en voor me staat een man die er niet ongewoon uitziet. Zijn horens en staart is het enige wat zorgt dat hij er anders uitziet.

Hij gaat voor me zitten en begint met praten: 'Goed, mijn bruid. Ik zal je wat over mijzelf vertellen. Zoals je nu weet heet ik Hades en ben heerser over de onderwereld of hel zoals sommigen het noemen. Omdat ik graag onze werelden bij elkaar wilde krijgen, heb ik eeuwen gelden geprobeerd jullie wereld te overheersen. Helaas hebben jullie voorvaderen mij verslagen. Toen ik verslagen werd heb ik mij voorgenomen om terug te keren en heb de vloek over jullie wereld uitgesproken. En met jou aan mij zijde zal ik uiteindelijk mijn grote doel bereiken: heerser over de werelden.'

'Mijn excuses Hades, maar dit wist ik toch allemaal al?' Probeer ik beleefd te zeggen. Die man haalt het bloed onder mijn nagels vandaan met zijn gepraat over overheersing.

'Klopt, maar ik wilde je nogmaals mijn beweegredenen vertellen.'

'Dus overheersing is het belangrijkste voor je?'

'Nee,' antwoord Hades, 'jij bent het belangrijkste voor me.'

'En waarom dan wel?'

'Jij bent de schakel tot jouw wereld. Met jou aan mijn zijde kunnen we de twee werelden samentrekken. Er zal dan één wereld ontstaan. En jij mag natuurlijk vertellen wat er met de rassen gaat gebeuren. Dat zou jouw voordeel zijn uit deze situatie. wraak op degene die jou verraden heeft. Wat denk je, besluit je om mijn vrouw te worden? Je zult geen verdriet meer hebben om die domme man. Wie wil jou immers laten gaan? Alleen iemand die zijn hersenen niet gebruikt. Iemand die jou laat gaan verdient het niet te leven.'

'Nee, ik verlaag me niet tot zoiets als wraak. Ik wil niet jouw vrouw worden.' Zeg ik resoluut.

'Dan laat ik je er nog een paar dagen over nadenken?' Hades loopt na deze woorden de kamer uit en doet de deur op slot.

Ik vloek, ik tier, ik huil, maar niemand hoort me.

Na een aantal dagen komt Hades weer terug. Weer weiger ik en laat hij me alleen.

De dagen worden weken en nog steeds weiger ik zijn bruid te worden. Hades lijkt ogenschijnlijk kalm onder mijn weerstand, maar af en toe zie ik een flikkering van woede in zijn ogen verschijnen. Deze flikkering maakt mij bang, bang voor wat er komen gaat.

En de dagen die ik alleen doorbreng zijn een hel gelijk. Ik ben alleen met mijn gedachten en emoties. Soms ben ik zo wanhopig dat ik me voorneem om in te stemmen met het aanzoek van Hades, alleen al om niet meer alleen te hoeven zijn. Om niet meer te hoeven denken. Om geen pijn meer te voelen. Maar dan denk ik aan mijn vrienden en familie, de mensen op onze wereld en vecht tegen mijn wanhoop.

Want ik ben de enige die de macht in handen heeft, die over hun lot beslist.

En ik zal voor ze vechten, tot mijn laatste snik.