Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 28: hel

Wat moet ik doen? Laat iemand mij vinden! Ik hou het niet langer meer vol.

Ik hou niet meer bij hoe lang ik hier al zit. Minuten lijken uren te duren. De tijd kruipt voorbij. Eens in de zoveel tijd komt Hades de kamer binnen met eten en drinken en stelt me de nu bekende vraag of ik zijn bruid wil worden. Iedere keer geef ik hem hetzelfde antwoord, 'ik sterf nog liever'. Met de woorden dat ik er nog een paar dagen over na moet denken verdwijnt Hades weer en laat me weer alleen.

Dante, waar ben je? Johnny, Christoph, Blake, Nathan, papa, mama, waar zijn jullie? Ik mis jullie. Ik heb jullie nodig. Laat me alsjeblieft niet in de steek.

Voor de zoveelste keer huil ik mezelf in slaap. Ik word wakker van geluiden aan mijn deur. Ik wacht af en zie dat er een schim van een vrouw aan de deur verschijnt. Ze kijkt me met levenloze ogen aan en zet zonder iets te zeggen wat eten en drinken voor me op tafel. Net genoeg om mijn honger te stillen.

Ik heb behoefte aan Zinzi. Om weer op krachten te komen. Maar ik denk niet dat ik dat hier zal krijgen. Ik voel me nutteloos zonder mijn krachten. Ik kan niet vechten, ik kan me niet verdedigen. Ik kan alleen maar nutteloos in een kamer zitten. Zonder hoop en zonder toekomst.

Wat zal er met me gebeuren als ik Hades blijf weigeren. Wat zal er met me gebeuren als ik toestem. Wat zal er dan met mijn wereld gebeuren. Moet ik dan ook nutteloos toekijken terwijl mijn wereld en alle wezens die op de wereld leven worden vernietigd. Mijn familie en vrienden weggevaagd?

Ik weet dat ik vol moet houden. Dat ik me moet blijven verzetten. Maar tegen welke prijs? Mijn leven? Beter één leven dan vele anderen. Een leven zonder Dante is voor mij toch net als sterven. Dan kan ik maar beter sterven voor een goed doel. Sterven om vele anderen te redden.

Ik besluit wederom dat ik dapper weerstand blijf bieden.

Niet veel later komt Hades weer binnen gelopen. 'En heb je genoeg tijd gehad om na te denken? Heb je besloten om mijn bruid te worden?'

'Elke keer stel je me dezelfde vraag...' begin ik

'Nee'

'En elke keer geef ik je hetzelfde antwoord...'

'Stop'

'Ik sterf nog liever,' maak ik mijn zin af.

Hades wordt rood van woede en deze keer laat hij het duidelijk merken. 'Je begint me nu echt te irriteren,' schreeuwt hij.

Ik trek mijn schouders op. Het kan me niet schelen wat hij denkt. Ik weiger om zijn bruid te worden.

'Ik denk dat je weer een paar dagen nodig hebt om na te denken. Denk goed na over je antwoord, want de volgende keer ben ik niet zo aardig meer. Mijn geduld raakt op. Eens zul je mijn bruid worden. Je werkt mee, of je werkt tegen, maar trouwen zullen we.' En met deze woorden stormt hij de deur uit, de deur met een klap achter zich dicht trekkend.

En daar zit ik dan. Helemaal alleen.

Alsjeblieft, laat iemand mij vinden voordat het te laat is...