Uitverkoren (voltooid) #Netties2017

Hoofdstuk 15: er even tussenuit

Na een lange reis kom ik eindelijk aan in mijn continent. Als ik de vertrouwde bossen inrijd ben ik blij om te zien dat de wezens hier nog niet zijn verschenen. Ik moet er niet aan denken als mijn land er nu anders uit zou hebben gezien.

Ik besluit van de gelegenheid gebruik te maken om mijn voorraad Zinzi bij te vullen en zelf ook weer op krachten te komen. Niet veel later besluit ik verder te rijden en zie al snel de contouren van mijn kasteel verschijnen.

Eenmaal aangekomen stijg ik af en loop snel naar de grote salon. Mijn ouders zitten daar normaal gesproken gezellig aan de thee rond dit uur.

Als ik binnenkom kijken mijn ouders verschrikt op alvorens naar me toe te rennen om me te omhelzen.

'We zijn zo verschrikkelijk trots op je dochter! Je hebt al drie continenten bevrijdt van die verschrikkelijke wezens.' Roept mijn moeder uit.

'We hebben je gemist Ann,' zegt mijn vader simpelweg.

Mijn ouders gebaren me om te gaan zitten op een van de fauteuils om mijn verhaal te doen over de queeste. Ik geef hun uitgebreid verslag over onze belevenissen. Dante laat ik echter nog achterwege.

Als ik mijn verhaal heb gedaan, is het voor mijn vader weer de hoogste tijd om aan het werk te gaan. Mijn moeder en ik blijven met zijn tweeën achter. Tijd voor meidenpraat.

'En Ann, heb je de ware al ontmoet? Nu je zoveel mensen gezien hebt, is er iemand bij wie je hart sneller gaat kloppen?' Vraagt mijn moeder plagend.

Nu is het moment daar om Dante ter sprake te brengen. Mijn moeder is erg wijs en ik hoop van haar advies te krijgen.

Als ik ben uitgesproken, kijkt mijn moeder me met een glimlach aan. 'Ik ben zo blij voor je dat je je zielsverwant hebt gevonden, schat. Geef die jongen tijd, hij heeft veel meegemaakt.'

'Iedereen zegt dat ik hem tijd moet geven. Iedereen zegt dat hij veel heeft meegemaakt. Maar niemand denkt aan mij. Na iedere boze blik of snauw van hem ga ik kapot vanbinnen. Ik wil hem alle tijd van de wereld geven, als hij maar normaal tegen me deed. Maar zelfs dat kan hij niet opbrengen. Ik moest toezien dat hij met een andere vrouw intiem was. En het ergst van alles is dat hij dit bewust heeft gedaan om me te kwetsen. Waarom keek hij me anders aan voordat hij die vrouw meenam?'

'Ik praat zijn daden niet goed Ann, niemand behoort zich zo te gedragen. Zeker niet als je weet dat je een zielsverwant hebt, waardoor je diegene ondraaglijke pijn geeft. Maar Dante heeft echt een zware periode achter de rug. Hij moet bepaalde dingen zien te verwerken, voordat hij zich aan jou kan geven. Luister alsjeblieft naar mijn advies, geef die jongen tijd.' Zegt mijn moeder.

Opeens slaan de deuren van de kamer open en komt Johnny de kamer in gerend. Hij tilt me op en draait me in de ronde.

'Ann! Ik heb je gemist! Ik heb je zoveel te vertellen!' Zegt hij enthousiast.

'John!' Zeg ik alleen maar voordat ik in tranen uitbarst. Mijn moeder en Johnny kijken me bezorgd aan.

'Het is tijd om jullie nu alleen te laten, waarom gaan jullie niet een lekker rondje wandelen in de tuin?' Stelt mijn moeder voor.

Niet veel later lopen we samen in de tuin. Als we bij een prieeltje aankomen, besluiten we daar te gaan zitten.

Johnny kan zijn vreugde niet meer bedwingen. 'Ann, lieve zuster, je had helemaal gelijk. Ik heb mijn zielsverwant gevonden! Ze heet Emily en woont een paar dorpen verderop. Ik zou graag willen dat je haar nog kunt ontmoeten voordat je weer verder moet.'

'Johnny, mijn vriend, mijn broer. Wat ben ik blij om te horen dat je haar gevonden hebt. Ik heb toch altijd gezegd dat ze zou bestaan!En natuurlijk wil ik haar ontmoeten!'

We praten nog even verder over Emily en besluiten dat ik straks met Johnny naar haar toe ga. Johnny vraagt me naar onze queeste en ik vertel over de belevenissen. En dan komt de langverwachte vraag: 'Ann, wat is er aan de hand? Waarom moest je zo huilen toen ik daarstraks binnenkwam?'

'Ik heb ook mijn zielsverwant ontmoet, Johnny,' begin ik, 'en jij kent hem maar al te goed.'

'Het is die drakenprins, is het niet' zegt Johnny woedend. 'Die kerel verdient het niet om jouw wederhelft te zijn. Hij behandelt je als oud vuil.'

Hierop vertel ik Johnny over hoe ik in eerste instantie vrienden met Dante ben geworden. Hoe hij me beschermd heeft bij de verschillende gevechten. Over ons uitstapje naar de markt. Over onze gesprekken. En ten slotte over het bal en de dagen daarna.

'Ann, ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Je weet dat ik hem niet mag, maar om je zielsverwant op zo'n manier te verraden is het laagste wat je in mijn ogen kunt doen. Ik hoop voor je dat je gelukkig wordt, met of zonder hem. Weet dat je altijd bij mij kunt aankloppen voor een luisterend oor of advies.' En met deze woorden omhelst hij me stevig. Zo blijven we een tijdje zitten tot mijn tranen bijna zijn opgedroogd. Hij kijkt me aan en strijkt met zijn duimen de resterende tranen van mijn wangen. Vervolgens buigt hij zijn hoofd naar die van mij toe en...

Plotseling wordt Johnny ruw van mij weggetrokken. Dante heeft Johnny bij zijn kraag vast en sleurt hem weg. Johnny probeert zich te verzetten maar dit heeft geen zin. Er komt rook uit de neusgaten van Dante, dus dat betekent dat zijn draak probeert de overhand te krijgen.

Ik ren achter ze aan...