Frozen Time

Waiting Game

LANCE POV

I've been waiting inside the plane for 3 hours already, waiting for her to arrive. Five years ago, someone came into my life and melted the frozen heart that I once had. Sa dinami daming tao na dumating sa buhay ko, sa kanya ko lang naramdaman ang gantong saya. She made me realize that life is worth living. Because every single day I wake up, knowing that I have her in my life.... wala na kong dapat alalahanin pa. Because she is enough. Because she is my source of strength. Because she is the reason for my happiness. Because she is the girl that I love, the one and only Patricia Jimenez.

Para akong baliw na nakangiti sa kawalan habang naaalala ang mga masasayang panahon na nangyare sa loob ng limang taon. Today is our fifth anniversary. Matagal tagal na panahon na pero para sakin parang pakiramdam ko parang bago lang... Kasi lahat ng pakiramdam sa bagong relasyon ay hanggang ngayon nararamdaman ko parin... Yung feeling na mahal na mahal mo yung isang tao at gustong gusto mo parin siya makasama at makausap araw araw kahit ang tagal tagal niyo na. My love for her... mas lalong tumindi... at kahit kelan hindi ito nabawasan. Nadadagdagan pa ito sa bawat araw na lumilipas.

"Miss Vergara, we are behind schedule already. We still have to fly to Japan this morning at exactly 6:00 in the morning." sabi ni Denise na nakapagpabalik sakin sa realidad. Oo nga pala may meeting pa ko sa Japanese investors namin bukas ng umaga.

"It's okay Denise. I think Pat will be here in a minute, just relax." at umalis na siya sa harap ko.

4 hours ago I was in Singapore to check our new office dahil simula nung nawala si Dad, ginawa ko ang lahat para matupad lahat ng pangarap namin sa kompanyang ito. I did everything I could to expand the business internationally, at naging successful naman ito. Madali itong nakilala sa international market at naging malaki ang demand para sa aming kompanya. Kung ganun kadali ang negosyo para sakin, hindi naman naging ganun kadali ang kapalit nito. 

Naging mahirap para samin ni Pat ang hindi magkasama ng madalas at matagal, dahil bilang ang bawat oras ko. Hindi nga ko nagtatagal sa Pilipinas ng 1 linggo. Hindi ko naman siya pwedeng pahintuin sa kanyang trabaho dahil career growth din niya yun... para sa sarili niya. Masaya siya sa ginagawa niya kaya hindi ko siya pipigilan dun. Kahit mahirap, kinakaya namin na kahit napapadalas ang away namin dahil dito at hindi nagtutugma ang schedule namin minsan. Mahirap, oo. Pero dahil mahal na mahal ko siya, handa akong magsakripisyo. Kaya kahit kaunting oras lang... nagagawa kong tumakas para lang makasama siya, kahit isang saglit lang. Nagagawa naman naming bawiin ang lahat ng ito pag mag kasama kame.... Ang mahirap sa long distance relationship.... ang pag-alis... ulit. Dahil parang bang ay deadline ang bawat saya na nararamdaman mo.

Ngayong araw.... tatapusin ko ang lahat ng paghihirap namin. If I need to stay in the Philippines at hindi na umalis ng bansa gagawin ko. I am ready to sacrifice for the love I have for her. Masyado na kameng nahirapan sa sitwasyon. I miss how I wake up in the morning at siya kagad ang unang makikita ko. Yung tipong you have everything right there beside you everyday. I miss going home and siya ang unang makikita ko then all of my burdens, problems, and stress would just go away kasi alam kong andyan lang siya. I miss falling asleep beside her.. Yung magkayakap kayo buong gabi.. I feel complete pag ganung moments... Kasi pag ako mag-isa feeling ko pwede na kong malunod sa laki ng kama... I miss her always.... Kaya I'm putting an end to this.... I'm ready....