Frozen Time

Unexpected

"Kasi hindi ako papayag na magpakasal siya sa iba. Dapat ikaw lang ang maging ate ko." sabi nito at dumila ng parang batang nang-aasar sabay alis at naiwan naman akong natatawa dito.

Pareho talaga sila ni Patricia inaatake ng katopakan minsan. Well, that's part of what I love Pat and she makes me madly in love with her kahit na may topak pa ito.

"I guess you're happy now, based on that smile on your face." rinig kong sabi ng boses mula sa likod ko and my smile quickly faded.

I looked back and saw her standing with her arms folded with a look that is not really entertaining.

"Mrs. Jimenez." sabi ko dito.

"Why do you have to get back together with my daughter, Lance?" sabi nito sakin.

Oh no, another Jimenez and it's the original mother of dragons.

-----------------------------------

LANCE POV

Damn. Bakit ba tinotopak ang mga babae ng pamilya Jimenez ngayon? Daig pa nga ang poker face ko ngayon. The last time I saw was during the wedding, actually lahat ng pamilya ni Pat. Based on her facial expression right now, I don't think this is gonna be good. Bigla akong tumayo sa kinauupuan ko at umupo naman ito sa isang upuan ng garden set nilang nasa tabi ng pool. There was silence between the two of us and a very awkward one.

"I asked you a question, Lance." sabi nito at bigla naman akong napalingon dito. Nakatutok lang paningin nito sa pool. Napabuntong hininga naman ako at naglakad papunta kung saan siya nakaupo. Umupo na rin ako sa tabing upuan nito.

"I love her." sagot ko dito

"She left you."

"I still love her and that did not change even when she left me in the most heartbreaking way." a familiar pain was felt in my chest when I remembered the day she left me.

"Tanga ka ba talaga o baka naman balak mong paghigantihan ang anak ko sa kaya mo binalikan? Papaniwalain mong mahal mo parin siya, magkakabalikan, aayain mo magpakasal, tapos iiwan mo rin para lang maramdaman niya ang parehong sakit na naramdaman mo noon. Ganun ba ha, Lance? You're just gonna hurt her after all these." sabi nito na medyo nanginginig pa ang mga kamay habang nakakuyom ito.

"Mrs. Jimenez." ipinatong ko ang isang kamay ko sa isang kamay niya to let her relax pero tinaboy lang nito at tumingin sakin na halatang pinipigilang umagos ang mga luha sa mata niya na sa unting sandali nalang ay mukhang babagsak na ang mga ito.

"Don't you dare hurt her Lance! Don't you dare! Kung ano man ang nagawa niya noon, huwag mo sana siyang saktan ng dahil dito. Huwag mo siyang saktan ng dahil sa nakaraan niya." tuluyan ng bumagsak ang mga luha nito at hindi na napigilan ang iyak  na kanina pa niya pinipigilan. Inilapit ko pa ng unti ang upuan ko para patahanin ito.

"Stop crying, Mom." hinayaan lang niya akong yakapin siya at patuloy lang itong umiiyak sa balikat ko. This kind of feeling is the warmest feeling that I would love to feel again and again. The feeling of embracing a mother. Hindi ko narin napigilan na umiyak dahil pakiramdam ko ay kayakap ko ngayon ang sarili kong ina. It's breaking my heart to see her cry at magmakaawa na wag kong saktan ang anak niya.

"I can't make promises dahil alam kong darating din ang araw na magkakasakitan kaming dalawa. But if that time comes, I would hold her hand tighter and never let her go. I will love her more to make her forget the pain I will cause her. Hindi maipapangako na hindi siya masasaktan sa piling ko but I will make sure that she will not be alone. Magkasama kaming masasaktan at hindi ko siya iiwan. Because even though you won't believe me, I love her. No matter how many times I repeat that, my heart still feels it, I love her. I really do."