Frozen Time

Distance

Eto na... moment of truth na. Oh God help me.

"I was with Greg. He is now one our stockholders and I am assigned to personally assist him sa office duties."

Then there was silence.

Oh God. Nawalan ba ng internet? Bakit parang di gumagalaw ang mukha niya at di nagbabago ang expression niya?

"Honey?"

"I'm going home. Tomorrow."

-----------------------------------------------------------

LANCE POV

Five years. Five years has passed... but why do I still feel the same hatred towards him? Bakit hindi ko makalimutan lahat ng nangyare? And why do I have this sudden urge of going home and make sure I have what is mine. Hindi man lang ako nag-isip ng mga sinabi ko. Basta alam ko yun ang tamang gawin. Hindi ako mapakali. Even though Pat already assured me that everything is fine... Na nagbago na si Greg... but why do I have this feeling na may hindi magandang mangyayare?

I went outside of the terrace looking at the sky... the stars... 

We are sharing the same sky... the same planet...breathing the same air...

But why do you feel so far?

This distance is just killing me inside.

Sa mga panahong to... Isa lang ang gusto ko.... It is too cut off the distance that we have. Because God knows.... everyday... all I do is look forward to the day I will see her again. Hindi madali ang lahat para sakin. Yes I act strong na kaya kong malayo sa kanya... but inside... I feel so empty without her beside me. Yung tipong you have each other in your hearts but you are not in her arms... 

Hindi ko na napigilan ang pag tulo ng luha ko. Hindi ko maintindihan. All I know is that I miss her.... All I want is to fly and be there... just beside her. Just to know that we are together... makes me alive more than anything else. How I miss to touch her face.. feel her hands intertwined with mine... feel her warmth... just simply being by my side.

Ano nga bang nangyare samin? Is five years enough for us to know each other better? Or did distance gave us all the difficulties and made us grow apart from each other?

Humiga na ko sa kama ko... Thinking that she's beside me.. Thinking that we are here without any distance from each other... that she's here looking at me... on the same place... same time.. same bed...

But as reality strikes... The image I have of her slowly 

" I love you" every day... every night I whisper those words on the air... Mas marameng beses ko pa sinabi un sa hangin kesa sa dame ng beses kong sinabe yun sa harap niya.

Months have passed tinapos ko lahat ng mga kailangan kong tapusin sa ibang bansa. Sa tagal ng panahon medyo matatagal din kameng di nag-usap ni Pat. Mas naging busy siya sa work and ako rin dahil hinahabol ko ang oras para matapos lahat ng ito at makauwi na. There's no more distance that could keep us away from each other. Wala akong pinagsabihan na kahit sino tungkol sa pagdating ko. 

Habang palapag ang eroplano di ko maintindihan kung bakit kabado ako... na imbis masaya at excited ako.

Agad akong bumaba at nakahanda na ang sasakyan ko.

"Welcome back to the Philippines Ms. Vergara."

Hindi ko na sila pinansin at deretso kong sumakay sa sasakyan ko. Nagmadaling pumunta sa office ni Pat. I can't wait to surprise her. I can't wait to see her smile as she sees me. I can't wait to feel her embrace... I can't wait to kiss her lips again. Hindi ko mapigilang mapangiti habang iniimagine lahat.. mas lalo kong naging excited at agad tinapakan pa ang gas para mapabilis ang aking pag mamaneho.

I'm here. I'm finally here. In a few minutes makikita ko na siya... We will be together again.

2 minutes. Just two more minutes.

I'm already outside their office. Hinihintay nalang na lumabas siya at hindi ako mapakali sa pagka excited ko.

1 minute.

Inamoy ko ang sarili ko. Inamoy ko ang hininga ko at baka napanis na.

30 seconds.

Tumatalon talon ako para mawala ung kaba na nararamdaman ko.

15 seconds.

My hands are ice cold dahil sa kaba.

5 seconds.

I can see her. I can see my Pat as she walks towards  me. I can't help but smile. I am sure that I can give up anything I have for her. I am sure that she is the only person I want to be with forever. I can see her smiling. That smile. The smile that I fell in love with. Ang tagal kong di nakita to ang ngiti niya na yan. Ang tagal tagal. Then she's now laughing. How I miss hearing her laugh na yun lang wala na kagad lahat ng problemang iniisip ko.

But then as she walks closer... I saw her with him... Greg.

Bakit biglang gusto kong umatras?

Bakit sa lahat ng nakita ko... ang sakit... na hindi na pala ako ang rason para ngumiti siya ng ganun?

Looking at them... they look so happy... na parang pag ilagay ako sa gitna nila... parang ako ung panira.

I looked down... kung kanina nanlalamig ako sa kaba... Parang biglang natunaw lahat ngayon... Wala akong ibang maramdaman kundi init sa katawan ko... init sa galit sa sakit sa papalapit ng luhang tumulo.

"Lance?" ang sakit. Yan nalang ang matatawag niya sakin ngayon sa harap niya?

I looked at her trying my best to smile. To hide all the pain I am feeling inside.

"Anong ginagawa mo dito?" Another bullet was shot in my heart. Lahat ng inimagine kong reaksyon niya kanina kabaliktaran ng nakukuha ko ngayon.

"Hi." ang tanging nasagot ko sa kanya. 

"Tara. Join us. Magdidinner kame dapat ni Greg. Sama ka nalang." why do I have the feeling na parang ako ang third party dito?

Sumama ko sa kanilang magdinner. They were sharing their experiences at work. Habang ako nakikinig lang sa kanila. Hindi ko akalain na ganto mangyayare sa pagdating ko. Hindi ko akalain na mas maguusap pa sila kesa samin na kung tutuusin ay sila ang araw araw magkasama habang kame ay marameng dapat pagusapan sa tagal ng panahon na hindi kame nag usap at nagkita.

I feel like I'm invisible na hindi nila nakikita at nakakasama dito. Habang tumatagal ako dito... mukhang mas mahihirapan at masasaktan lang ako.. Pero tiniis ko lahat dahil atleast kasama ko siya... at nandito siya sa tabi ko.. Yun ang mas importante.

I looked outside the window... as thoughts came rushing in my mind.

Tama bang hindi ako bumalik noon? Dapat ba hindi nalang ako nag-isip at sana umuwi nalang ako kagad at hindi sana ganto ang nangyare ngayon? Should I have fought for her from that moment at hindi ko nalang hinayaan?

Angdameng tanong ang nasa isip ko... Ang daming regrets....

Hindi ko namalayan... nagriring na pala ang phone ko.

"Bakit mukhang sandamukal na sampaloc ata ang nakain mo sa mukha mong yan?"

Then I saw her outside and I just smiled....

-----------------------------------------------------------------------

AN: I'm so soooooooooooooorry that I have to do this for the sake of the story that we all love. Hahaha.

The who nga ang nakita ni Lance sa labas ng restaurant?

Salamat sa mga pinatawad ako sa tagal ng update. At salamat sa mga patuloy na nagbabasa. :)