Psikopat Sevgilim 2

İki Yüzlü

Gözlerinde kızgınlık belirmişti. Savaş bulunduğu yerde öylece duruyordu. Benimse gözüm Arslan'ın elindeki silaha takılmıştı.
Sinirden başıma ağrılar girdi.Ona doğru yürüdüm. Elindeki silahı alıp yere attım. Gözlerinin içine baktım. Artık o gözler çok yabancıydı. O sıcacık kahverengi gözlerde tanıdığım ışıltı gitmişti.
Gözlerimden akmaya başlayan yaşlara engel olamadım.
-Neden?
Cevap vermedi.Bana bakmaya devam etti.
- Neden Arslan? Ne zaman sana inansam, güvensem beni yüz üstü bırakıyorsun?
Tüm sinirime rağmen bunları neredeyse fısıltı ile söylüyordum.Elimde değildi. Bir kez daha yıkılmıştım.
-Bana yaptıklarına rağmen sana inandım. Hatalarını sorgulamadım. Çevremizdeki herkesin aksine ben seni yargılamadım.

Akan gözyaşlarımı sildim ama ben sildikçe yenisi geliyordu.
- Her şeyi geç beni bırakıp gittin.Nedenini bile söylemedin. Ben sensizlikten kafayı yerken sen beni hiç merak etmedin.Geldim,sordum yine anlatmadın. Yine herşeyi boş verdim, sana güvendim.Ne dediysen inandım. Tüm o söylediklerin yalan mıydı?

Elimde olmadan güldüm.
- Bak hala her şeye rağmen yine... Allah kahretsin ki yine sana inanıyorum!  Anlatılanlara, gördüklerime rağmen yine sana soruyorum; yalan mıydı Arslan?

Cevap vermedi. Put gibi duruyordu. Hiçbir şey söylemedi.
Göğsüne bir yumruk attım.
- Susma!
Ama o yine yanıt vermedi.
- Peki öyleyse.Sana söyleyeceğim tek şey var. Su testisi su yolunda kırılır. O mafya bozuntuları gün gelecek seni harcayacak. İşte o zaman yanında ben olmayacağım.

Dedim ve hızla orayı terk ettim.Saatlerce yürüdüm. Nereye gittiğimi bilmiyordum. O sırada telefonum çaldı. Savaş'tı.
- Deniz nerdesin?
Çevreme bakındım.
- Savaş yalnız kalmak istiyorum.
Dedim ve kapattım.
Artık bu saat itibari ile ne düşüneceğimi bilemiyordum.Bir ağacın altındaki banka oturdum. Yanıma bir teyze oturdu.Taşıdığı paketler yüzünden nefes nefese kalmıştı.
- İyi misin kızım?
- İyiyim.
Bana dikkatlice baktı.
- Kimse için kendini üzme güzelim. Bak sonunda kimse yanında kalmıyor.

Kendi dediğini onaylarcasına kafasını salladı.
- İnsanlar seninle işi bitince arayıp sormaz oluyorlar evladım. Beş çocuğum var. Kocam öldü,miras paylaşıldı. Beni de bir kenara attılar. Altı senedir yüzlerini görmem.

Dolan gözlerini cebinden çıkardığı mendille sildi.
- Diyeceğim o ki kimseden hayır yok kızım.

Derdimi unutup onunkini dinlerken buldum kendimi.
- Yardım etmemi istermisiniz?
- Yok kızım. Evim şurada. Hadi sen de evine git.Hava kararıyor.Annen baban merak eder.
Anne ve babam? İçimdeki hüzün büyüdü. Kimsemin olmadığını söyleyerek ona sarılmak,avutulmak istedim. Kendimi sıktım, ağlamamak için.
- Emin misiniz?
- Hadi canım benim. Oyalanma evine git tamam mı?
- Peki.
- Ailene selam söyle.
Dedi ve güldü.
- Ama tanımıyorsunuz ki?
- İnsanları sevmek için onları görmen,tanıman gerekmez.

Oradan ayrılıp metroya bindim. Çevreme bakındım. İşten çıkan insanlar yüzlerinde yorgunlukla karışık sevinç ile evlerine gidiyorlardı. Okuldan çıkan bir grup lise öğrencisi sınavlardan şikayet ediyordu. Bir de kendime baktım. Evet eve gidiyordum ama boş bir ev. İyi ki Yaprak gibi mükemmel bir arkadaşım vardı. Bana güç veriyordu. Karşılaştığım teyzeye ailem var ama yok desem gülerdi herhalde.Bizimkisi bir aile değildi. Yıllar önce kırılmış ve parçalara ayrılmış bir vazonun bir kez daha kırılması gibiydi.
Annem vardı şimdi. Ama ben annenin ne demek olduğunu hiç bilmemiştim ki şimdi bir şey hissedeyim? Dışarı baktım. Hızla değişen görüntüler bana koşsam da yetişemeyeğim hayatımı hatırlatıyordu. Madem ki yetişemeyeğim neden anı yaşamıyor,dilediğimi kaygısızca yapmıyorum ki?! Evet Deniz.Bundan sonra kimseyi umursamadan istediğin gibi yaşa.Kendini harap etmenin hiçbir anlamı yok.Bak en yakınım dediğin Yaprak dahi yaşadıklarını bilmiyor değil mi?
- Bir insanı tam anlamıyla tanımak gerçekten imkansız.
- Efendim?
Dedi yorgunluktan gözlerini zor açık tutan adam.
- Bir şey dememiştim.
- Peki.
Dedi ve kafasını tekrar cam tarafına çevirdi.
Eve geldiğimde Yaprak heyecanla kapıyı açtı.
- Nerelerdeydiniz çifte kumrular?
- Hiç.
Dedim ve içeri girdim. Bir duş aldıktan sonra yatağıma uzandım.
Artık yoruldum. Benden bu kadar dedim ve Arslan konusunu beynimde kapatmaya karar verdim.
O nasıl bensizken mutlu olduysa ben de olacaktım. Bunu başarmak için elimden gelen her şeyi yapacaktım.