Found And Married (Mafias Series # 3) - RAW/UNEDITED

Chapter Thirty - One: Trying To Make A Change

Hello! I would like to Inform that we have an Event this Coming Febuary 4, 2017. The BookCover Making Contest! If you are interested you can join our FanPage and Register to our Admin 'Myka S. Albano' This is our First Event for the year. The Winner will be hired as the Official Editor of the Group because we need New Editors and your entries will be use. plus Prizes. For further queries, Join our Group 'Maria Elena's Stories Official' or add me. Check out my FB account on my Profile.

**************

"Rian, Kailan mo ba iuuwi tong mga binili mo? Bakit ka ba nag Papanic Buying? Saka kailan ka ba uuwi ha. Ginagawa mong Apartment tong Opisina natin eh" Reklamo sa akin ni Janea habang sinusuri ang mga nakakalat na Paperbags sa Lamesa

"Bukas." sabi ko naman sa kanya at isinuot ang Lab Gown ko. Maguumpisa na naman ang Duty ko. Naisip kong abalahin nalang ang sarili ko sa trabaho ko.

"Ano bang nagyayari sayo? Gusto mo magpacheck up?" Nakapamaywang na saad nito habang pinagmamasdan ang bawat kilos ko.

"Sakin?"

"Nagshoshopping ka ng mga bagong damit tapos hindi ka umuuwi. Puro ka pizza hindi ka ba nagsasawa pizza tapos Nagpakulay ka bigla ng buhok pinakulot mo pa. Ano bang problema mo?" ani nito at hinawakan ang buhok ko. Hindi ako nakapagsalita at tumitig lang ako sa kanya

"Mejo weird na ba?"

"Oo kaya. "

Napayuko ako at tinitigan ang sarili ko sa salaman. Inalaal ko lahat ng mga pinagagagawa ko sa sarili ko. Para akong Baliw. Kapag nakikita ko si Jake sa Waiting area nagtatago ako. Kapag pinapatanong niya ako sa mga nurse lagi kong sinasabing busy ako. I could not make myself to see him. Nakikita ko siya sa labas pero hindi ko siya kayang lapitan.

Am I that coward? or I couldn't just face him?

Naalala ko lang ang pagtataksil niya sa akin. Tanga ba ako masyado para pinakasalan siya. Sa simula palang naman ay niloko na niya ako. Ilang taon niya ako niloko diba? Kaya bakit pa ako nagpakasal sa kanya? Siguro ay may kasalanan din ako. Kung itinuloy ko lang sana ang balak kong pakikipaghiwalay sa kanya ng tuluyan ay hindi ko na nararamdaman ang lahat ng ito

Binaon ko ang mukha ko sa mga palad ko at doon ako umiyak. Umiyak ako ng malakas. Pakiramdam ko ang ilang araw ko na itong kinikimkim. Para akong batang ang ingay umiyak. Pero somehow nalalabas koa ng gusto kong ilabas. Parang kahit ilang balde ng luha ang iiyak ko hindi parin nababawasan ang Sakit. My new Hope became my Regret. Why did I thought that Life is easy as that. Why did I believe that everything will be alright.

Naramdaman ko ang paghagod ni Janea sa likoran ko, Somehow I am very grateful for having her. I couldn't think of anyone else to lean on. I couldn't tell it to Dad. Sigurado akong sasaktan niya si Jake.

"Magiging Okay rin ang Lahat. Oh ayusin mo mukha mo. Sayang yang Ganda mo. Saka start na ng duty mo. Larga ka na."

Pinilit kong kumalma at inayos muli ang sarili ko. It's okay to cry. But I shouldn't be weak. Papanagutan ko lahat ng desisyong ginawa ko at sa mga desisyong gagawin ko pa.

Katulad ng sabi ni Janea at Lumabas na ako ng Opisina. Igugugol ko muna ang mga oras ko sa trabaho para hindi ko na maisip ang mga bagay na iyon

Hindi ko aakalain paglabas ko ng Opisina ay makikita ko si Jake sa tapat ng pintoan. Nakayuko siya at nakita kong may hawak siyang bulaklak.

I tried to look away. I admit this is very unusual. No one's even trying to start some chat or no one would like to look each other. Just some few days ago we missed each other every minute, seconds.. Even a few minutes would passed without each other is such a waste