Found And Married (Mafias Series # 3) - RAW/UNEDITED

Chapter Twenty-Four: Lost It All

"Rian"

Parang tumalon ang puso ko nang marinig ko ang boses na iyon. Pumihit ako at tumingin sa direksyon na pinanggalingan ng boses na iyon.

Tumulo ang luha ko nang makita ko siya.

Akay akay nito ang isang lalakeng sugatan at naghihikaos sa paghinga "Ja-Jake." I could hardly utter his name. Parang natataranta ang puso ko at hindi ko alam ang gagawin

"Kailangan ka nila." Hinihingal na sabi ni Jake. May kaunting sugat ito sa braso at gasgas sa paanan. Ang gilid ng ulo niya ay kaunting sigat at tumigas na ang Dugo nito.

"Jake... Okay ka lang?" Napabalikwas ako ng takbo at lumapit sa kanya. Tinulungan siya ng mga Tanod na ibaba sa Stretcher ang lalaking akay akay nito

"Okay lang ako. Pero kailangan ka nila. Kailangan nila ng Doctor Rian."

Hindi ko alam kung gaano ako magpapasalamat dahil Ligtas siya. Para akong walang naririnig at nakatitig lang ako sa kanya.

"Rian! Mamamatay na sila kapag hindi ka kikilos." Lumapit ito sa akin at yinuyug ang balikat ko.

"Please." sabi nito bago nilubayan ang mga balikat ko at maglalakad na sana palayo pero hinawakan ko ang kamay niya "San ka pupunta? Dito ka lang." I panic

"Tutulong ako. Babalikan kita dito." Hindi ko na siya nakausap dahil nagmadali na itong tumakbo.

Bumaling ako sa mga Taong inaassist ng mga Emergency Agent. Halos lahat sila ay sugatan at dumudugo.

Nagtungo ako sa kanila "Nasan ang mga Gamit? Tutulong ako." Sabi ko sa Agent na kunausap sa akin kanina.

Inuna ko ang isang lalakeng nag blebleeding. Good thing may mga umaassist sa akin.

I wrapped a teared cloth in his legs to stop it from bleeding. Ang Iba sa mga kasamahan ko ay ginagamot ang sugat ng iba.

**************

Umabot sa 2 oras bago nawala ang Sunog. It left a big destruction to all of us. Ang nakakalungkot ay may ilang namatay at hindi na inabot sa Hospital. Nakaupo ako ngayon sa malapit sa Mangga na harap ng Bodega. Mabuti na lang at nailikas agad ang mga residente na kapitbahay ng Bodega.

Dumating ang mga Pulis at Umalis ang panghuling Van ng Ambulansya. Nagreready narin ang mga bomberong Umalis.

Napatitig ako sa mga kamay kong nanginginig. My hands is full with blood stains. Blood of the people I was able to save and people who was not able to survive.

I always liked the smell of blood in my hands. Ito ang nagiging simbolo ng successful surgery ko.

"Hindi mo na ba talaga mapunasan to.?" Nagulat ako nang biglang may humablot sa kamay ko. Tumingala ako at nakita ko si Jake na pinupunasan ang kamay ko ng towel.

"Okay ka lang ba? Yung mga sugat mo nagamot na ba? Hindi ka ba nasaktan? Napano ka ba? Wala bang masakit sayo?" Sunod sunod kong tanong sa kanya pero hindi siya nagsasalita at natuon lang ang tingin sa akin. Lumuhod ito para magkapantay kami nang mapunasan niya ang kamay ko

"Alam kong natakot kita ngayon. Kaya gusto kong humingi ng tawad sayo. I am sorry for making you worry."

"Hindi ko alam ang gagawin ko kanina. Para akong mababaliw kasi hindi kita makita sa mga rinerescue. " hindi ko napigilan ang pagtulo bigla ng mga luha ko kaya napayuko ako.

I felt Jake's hands in my cheeks as he raised my chin to face him "Pauwi na ako nang mangyari ang sunog. Pasakay na ako sa Kotse. I could not just walk away and turn my back to them. I am sorry for not coming to you first. "