I decided not to stand up from lying pero ewan kung bakit kusang bumangon ang katawan ko at dinala ako ng mga paa ko sa labas ng bahay.
What the hell am I doing here ?
Napakamot nalang ako sa ulo. Babalik na sana ako pero parang pinako sa kinatatayuan ko ang mga paa ko. I tried my best to walk but I remained in my place. Bakit parang mga paa ko na ang nagkontrol sa katawan ko? Kala ko ba utak ko?
*****
Mag iisang oras na akong nakatayo pero ni hindi man lang ako nangatog? What's wrong with me?
Dahan-dahan akong naglakad papunta sa hindi malamang lokasyon. Kusa lang akong tinangay ng mga paa ko. Hindi na lang ako nagpumilit dahil it's still 5am pa naman, and I really want to go to some place peace and quiet.
Ilang metro ang nilakad ko pero wala talaga akong naging reklamo. And there I found myself sitting infront of the deep blue sea. Sitting comfortably on the white sand with the rising sun infront of me and sound of ocean waves banging.
How.... Hmmmm....
"How can I live like this?" bulong ko sa sarili. "Peace and quiet..." maybe someday.. I'll live like this.
Dahan-dahan akong napangiti as my face was shone by the light of the sun. I was overwhelmed. And glad to say sa oras na ito, nakalimutan ko lahat.
Nakalimutan ko lahat ng mga problema ko at ang mga mahihirap na pinagdaanan ko. Most especially, our broken friendship.
Aaminin ko, gusto kong mabalik ang pagkakaibigan namin pero as I have observed, parang wala na talaga akong babalikan na kaibigan. Iba na siya. Hindi na siya ang kaibigan na nakilala ko noon. Hindi na siya ang Joseph na kilala ko noon 😔
It hurts a lot knowing that you can't find a way back to the ones you love. It hurts a lot knowing that that person you want to come back, can't find the way back to you anymore. It hurts a lot knowing that you're alone again. And it hurts so damn much knowing that I am lost... Again.
I'm lost again in this world full of anxities, depressions and hatred. How can a person stood still and be brave if the world is cruel? How can a person fought back if the world is against him? And how can a person love if no one will let him feel the love he's searching for? Is this some kind of joke, mother earth?
The fact that I'm all alone again gives me least of reasons to live and more reasons to die. It feels like I don't have a friend or anyone in my life rather than myself. Why am I alone in times when I need someone to comfort me? Why do I cry if I don't want to cry? Why do I love and fall for the wrong person?
Do you really hate me that much, Cupid? 😏
----------L💔VE----------
"Ewan ko.. Kanina pa nga yan tulala eh--ay hindi! Palagi! Palagi 'yang tulala!" dinig kong sigaw ni Veronica. Ewan ko din sa babaeng 'yan kung marunong ba talaga 'yan bumulong -_- Tsaka palagi? Palagi ba talaga akong nakatulala?
"*Eheem*" napatingala naman ako. "Pwede ba akong tumabi sa'yo?" hindi ko na lang sinagot si Von at tinuon muli ang atensyon sa kadagatan. "Ilang araw ka ng hindi pumasok ah? Kailan ka papasok?" bumuntong hininga lang ako. "Malapit na ang signing of clearance nyo." tumango ako.
"Bukas." sabi ko tsaka naglakad na papasok. Hinanda ko na lahat ng gamit ko para bukas. Kahit ayaw kong pumasok, pipilitin ko. Ilang araw na rin kasi akong hindi pumasok. Baka invalid reason pa 'yong sinabi nila don sa principal. Tsk.
YOU ARE READING
A Dim Love (Sequel Of Diary Confessions)
Teen Fiction"Just for once, I wanna be someone's first choice." Bakit gano'n? Bakit palagi akong talo sa pag-ibig? Bakit ako ang palaging bigo? Bakit ako ang nasasaktan ng sobra? Wala na ba akong panahong magpakasaya sa buhay? Sa buhay pag-ibig ko? Palagi na...
