FIRTINA

FİNAL

Doğru olan nedir? Gerçek... Yüzüme çarpan bu rüzgar gerçek değil mi? Gözümden akan gözyaşının sıcaklığı gerçek değil mi? Kalbimde hissettiğim o derin yara gerçek değil mi?... 

Rüyalar... Her şeyi hissedebildiğimiz halde neden rüyaları gerçek olarak kabul etmiyoruz ki? Bazen en büyük gerçekleri insanın hayalleri değil midir? Ben bunu yaşadım işte.Şimdi ne hayal ne gerçek ayırt ediyorum belki ama yine de o hayallerimle daha mutluydum bunun farkındayım.

Denedim.Size yemin ediyorum denedim! Çevremdeki kişilere tutunmaya,onu unutmaya çalıştım.Belki de sorun bendedir.'Olsun hayat devam ediyor sonuçta' deyip geçemediğim için,bu safhaya geldiğim için sorun bendedir....

Şimdi ne mi hissediyorum? Uçurumun kenarında dikilen bir insan ne hissediyorsa ben de onu hissediyorum.Doğru düşünemiyor olabilirim.Ama kimin umrunda ki! Şu an delicesine yağan yağmura inat sokaklarda gezmem,kendi kendime kahkaha atmam,olanların üzerinden yıllar geçmesine rağmen unutamamam kimin umrunda ki?! İnsanlar hayatlarına devam ediyor.Sokakta topuklu ayakkabı sesleri yankılanıyor,ve müzik sesleri,ışıklar,kahkahalar.... Çatal-bıçak sesleri geliyor yakınlardaki bir restoranttan,sıcak çikolata kokusu geliyor küçük bir kafenin önünden geçerken burnuma.Yürüyorum....Yürüyorum ama sankı kendim olarak yürümüyorum.Katty miş gibi hissetmiyorum.Beni ben yapan 'O'ymuş meğer.Aramızdaki sadece aşk değilmiş.Adlandıramadığım bütün o duygularmış....

Gecenin karanlığında ilerliyorum.Yürüyorum işte,başım dik,omuzlarım ileride yürüyorum.Gözlerimi kör eden bir ışık görüyorum öncesinde,vücudumun sol tarafında büyük bir acı yankılanıyor daha sonra.Çevremden gelen sesleri dinliyorum.Dünya çok daha aydınlık görünüyor şu an.Çok daha farklı.... Gözümün önünden resimler geçmeye başlıyor.-Evet,bu sahneyi biliyorum filmlerdeki ölümden önceki sahne bu diye düşünüyorum.-Gerçekle hayal birbirine karışıyor,dışarıdan gelen sesler yavaş yavaş kayboluyor....Bir acıyla kırıştırdığımda anlımı elimde bir sıcaklık hissediyorum.Gözümü açtığımda karşımdakinin James olduğunu görüyorum.Bir hayal olmadığını hissediyorum nasılsa.O bana bakıyor ben de ona....

Yıllar boyu hep şu hayattan ayrılacağım anı düşünmüştüm.Kaç yaşında? Nerede? Nasıl? Geride eş veya çocuklar bırakarak? Gitmek zorunda olduğum için üzülerek?... Şimdi bu ana bakıyorum da.İşte bu hiç aklıma gelmemişti.Bu kadar kısa bir hayatımın olacağı...Böyle bir şekilde öleceğim.... Hiçbiri!

Yine de huzurluydum.Ölüm hiç de beklediğim gibi olmamıştı.Daha korkunç,daha acı verici şeyler hayal etmiştim nedense ben.Oysa benimkinde çevremdeki herkes yavaş yavaş kaybolmuştu.Etraf bir sisle çevrilmişti sanki! Tek bir kişi hariç.... James kalmıştı bir tek geriye beni yavaşça kaldırmış ve bir an olsun elimi bırakmamıştı.İkimiz de hayattayken yaşadıklarımızdan çok daha gerçekti bu duygu,bu his.Ayağa kalktığımda bir anlık boşlukla arkama dönüp bakmıştım.Bakmış ve kendimi görmüştüm....Hiç olmadığı kadar solgun tenimi,kanlarla kaplı bedenimi,bakışlarımdaki boşluğu ve anlamsızlığı.....Geri dönmüş ve yaşadıklarımı çözmek istercesine James e bakmıştım.O ise yine hiçbir şey dememiş ve gelip elimi tutmuştu.

Ölüm bu muydu? Bende mi bir sorun vardı? O hayatı bıraktığım için hiç üzgün değil aksine memnundum.Önemli hiçbir şey kalmamıştı ki benim için onda.Annem,Amy,James hepsini ölümün kolları sarmıştı.Ve eğer bende öldüysem bu uğraşmam gereken bütün sorunların da bittiği anlamına gelmiyor muydu? Ne hastalık,ne bir şey! 

Ah,sallasanıza! Her şeyden önemlisi James burdaydı!Her şey 5-10 sn.içerisinde olmuştu büyük ihtimalle.Biraz öncesinde yürürken birden o kör edici ışık ve çarpma şiddetiyle yere yıkılmış ve yağmurlu bir günde ölmüştüm.Çoğu insan için hiçbir önemi olmayan yağmurlu,sıradan bir günde ölmüştüm.Kısa hayatım böyle bir günde sona ermişti.

Hayır,aslında hiç de öyle değildi! James in eli elimde onu takip edip de hiç bilmediğim ama muhteşem güzellikteki bir yere gidip onları gördüğümde anlamıştım bunu.Annem de Amy de karşımdaydı ve bana gülümsüyordu.Ve ben.... Ben ilk defa bu kadar yaşadığımı hissediyordum.Bu kadar özgür olduğumu.Söylesenize doğru olan neydi ki? Gerçek neydi? Kime ve neye göre gerçekti?..

Ben karar vermiştim.Benim için gerçek 'sevdiklerinle olmak' ve 'hissetmekti'.Aşkı,sevinci,mutluluğu hissetmek...

Ben Katy.Erken yaşta dünyaya gözlerini kapayan kız.İnsanların söylediğine göre 'çok şansız'olan kız...Şimdi gözlerimi asıl gerçeğe açıyorum.Asıl doğruya,asıl mutluluğa....

Eveeet ah sevinsem mi üzülsem mi bilemedim çünkü bitti.Final! :)Öncelikle bu final bölümünü yazmayı sonunda başarabildiğim için mutluyum.Hikaye sonlara doğru ise tamamen farklı bir hal aldı hatta belki de saçmalaştı bunun da farkındayım :D Yine de bitirebildiğim için mutluyum.Çünkü yazdığım süre içerisinde binlerce kez yarım bırakmaya karar verdiğim olmuştu.İyi kötü bu hikayemi okuduğunuz için herkesten ve her şeyden önce sizlere çoooook teşekkür ederim.Bir tanesiniz siz :) Diğer kişilere gelirsek,bana bu siteyi tanıtıp sen de hikaye yazmalısın dediği için arkadaşım Selin'e,yazdığım her bölümü okuyup en büyük takipçilerimden olan yine Selin,Zeynep(recharged)ve Merve'ye,ben bir hikaye yazıyorum dediğim anda iyi kötü sorgulamadan direkt ben okurum! diyen arkadaşım Tuğba ma ve ne olursa olsun yanımda olan Gizem'ime  çooooook teşekkür ediyorum.Baya uzun bir teşekkür bölümü oldu farkındayım :D Ama bunu da söylemek istiyorum.Hayatıma giren ve beni üzen herkese teşekkür ediyorum.Onlar beni yıprattıklarını sanarken aslında bana ne kadar da çok şey kazandırdılar! :) Öyle işte sanırım bu kadar sizi çoooooooook seviyorum yeni ve garanti ederim çoook daha güzel bir hikayede buluşana dek kendinize iyi bakın ve son bir not Aşk Korkusu nu okumayı unutmayııın :D