Wissel - Kasper Dolberg, Donny van de Beek

Hoofdstuk 10

'Ja of nee?' herhaalde Mara haar vraag waarop Donny nog steeds geen antwoord had gegeven.

'Nee gekkie, natuurlijk niet!' Donny keek haar verbaasd aan. 'Waarom dacht je dat?'

'Kijk,' ze hield het artikel dat ze net aan Dragi liet lezen voor Donny's neus. Hij stond nog open, dus ze hoefde hem niet eens meer aan te klikken.

'Wie is dit meisje?' vroeg ze nieuwsgierig. Nu wilde ze eigenlijk alles wel weten.

'Ik heb ooit een paar keer gedate met haar,' gaf Donny toe. 'Maar dat was snel over, ze ging alleen maar met me om omdat ik een voetballer was..' 

Mara knikte begrijpelijk. 'Hoe lang geleden was dat?' wilde ze nu graag weten. 

'Kijk, Donny zoomde in op de foto, vóór mijn eerste doelpunt voor Ajax 1,' hij wees nu naar de plek net onder zijn wenkbrauw. 'Daar heb ik nu een litteken zitten.' 

Mara bekeek zijn gezicht eens goed, het klopte inderdaad, naast zijn wenkbrauw zat een klein litteken die op de foto duidelijk nog niet te zien was. Als ze hem nog niet geloofde, deed ze dat nu wel.

'Dus, nu kunnen we zonder problemen met elkaar afspreken?' vroeg Mara voor de zekerheid.

'Als het aan mij ligt wel,' lachte Donny, 'Of moet jij mij soms nog iets vertellen?'

'Neee,' lachte Mara, ze was blij dat het weer helemaal goed was. 

'Zullen we dan nu weer terug gaan naar de kantine?' vroeg Donny haar. 

'Wacht,' beval Mara hem, 'Dit wilde ik nog even doen.' Ze gaf Donny een knuffel en legde haar hoofd in zijn nek. Hier had ze al die tijd al naar verlangd, gewoon even samen zijn. 

Toen ze hem los wilde laten hield Donny haar vast. 'Dan wil ik dit nog even doen,' grijnsde hij terwijl hij met zijn hoofd dichterbij kwam en zijn lippen voorzichtig op die van Mara drukte. Mara was eerst verbaasd, maar zoende hem daarna terug. Op dat moment vergat ze even alles en kon ze alleen maar genieten. Ze wist zeker dat ze nu het gelukkigste meisje op aarde was. 

'Kom,' zei Donny meteen hij zijn lippen van de hare had gehaald. Hij pakte Mara's hand en trok haar mee richting de kantine. Nog helemaal in trance van wat er net was gebeurd liep Mara achter hem aan. 

'Mara!' Het leek wel alsof Famke op haar zat te wachten, want toen ze net één stap de kantine in hadden gezet, vloog Famke al naar hen toe.

'Is het weer goed?' vroeg ze enthousiast toen ze de grote glimlach van Mara zag. 

'Ja, jij had gelijk natuurlijk,' lachte Mara terwijl ze haar tong uitstak naar haar vriendin. Ze was stiekem heel blij dat Famke haar over had gehaald om met Donny te praten, maar dat zou ze haar wel een andere keer vertellen. Ondertussen had Donny haar aan haar hand mee getrokken naar de tafel waar Vaclav en Dragi ook zaten. Dragi moest glimlachen toen hij hen samen zag en gaf Mara een knipoog toen ze hem aan keek.  

'Lekker hoor Don,' zei Vaclav, toen hij op keek van zijn telefoon. 

'Jullie zijn een leuk stel samen,' vond Dragi. 

'We zijn nog geen stel,' reageerde Donny. 

'Nóg niet nee,' bemoeide Famke zich er mee, die het gesprek waarschijnlijk net had opgevangen toen ze aan kwam lopen. Mara glimlachte naar haar. 

Het was ondertussen 12 uur en Mara lag nog steeds te woelen in haar bed. Ze kon niet in slaap komen, zelfs niet nadat ze voor de derde keer wat water had gedronken.