Wissel - Kasper Dolberg, Donny van de Beek

Hoofdstuk 2

De volgende dag stond Mara alweer vroeg te wachten bij hun afspreekplek, het was 5 minuten voor 7, ze was ook altijd de eerste... Ze moest nog wachten op Nine en Famke om samen naar de toekomst te fietsen. Jess zou rechtstreeks komen, die woonde namelijk de andere kant op, waardoor ze niet samen konden fietsen.

In de verte zag Mara Famke al aan komen. 'Hee Maar!' riep ze uitbundig.

'Heey' beantwoordde Mara haar enthousiaste vriendin afwezig. Famke trapte vlak voor haar op haar remmen.

'Is er iets?' ze keek Mara bezorgd aan.

'Ik zit gewoon nog een beetje in over dat gesprek met Bart..'

'Hey, maak je geen zorgen, dat komt goed!' beloofde haar vriendin haar.

Mara keek haar verbaasd aan. Zo positief was Famke gewoonlijk niet. Zou ze er al iets van af weten?

Ze had niet de gelegenheid meer om het te vragen, want Nine kwam ook al aan fietsen.

'Let's go' riep ze, toen ze de meiden al zag staan. Snel stapten Famke en Mara op hun fiets.

'Hoelaat begint die wedstrijd eigenlijk?' wilde Mara weten.

'Half 9,' antwoordde Nine simpel.

'Half 9 pas?!' Mara keek Nine verbaasd aan.

'Waarom spreken we dan in godsnaam al om 7 uur af?'

'Zodat we nog wat kunnen drinken in de kantine,' knipoogde Nine, 'Daar kom je altijd knappe voetballers tegen.'

Mara en Famke moesten lachen. 'Laat me raden, dat heeft Jess bedacht?'

'Nee joh, die krijgt al genoeg aandacht van die jongens', Nine schudde lachend haar hoofd. 'Komt door Max, die probeert z'n zusje met een van zijn teamgenoten te koppelen, omdat ze dan sowieso niet met zo'n 'kansloze hockeykakker' ervandoor gaat.'

Daar zat wat in, vond Mara. Ze was vaak genoeg bij Jess thuis geweest en als ze ook maar één keer over hockey begonnen in het bijzijn van Max, kregen ze al een hele preek over zich heen. En dat gebeurde niet heel weinig, want Jess leek zich wel in hockey te interesseren. Tot ergernis van Max dus.

Bij de toekomst aangekomen liepen ze gelijk naar de kantine, waar Jess op hen zou wachten.

'Heey Jess,' riepen Nine, Famke en Mara tegelijk. Jess stond met haar rug naar hen toe met Max en waarschijnlijk een van zijn teamgenoten te praten.

'Hey meiden!' zeiden Max en Jess gelijk, terwijl ze zich omdraaiden .

'Oh, hey Max, nog bedankt voor de kaartjes hè,' glimlachte Famke.

'Ja graag gedaan hoor, is zo geregeld, ik hoor het wel als jullie nog een keer willen.' Max gaf Famke een knipoog, waarna Mara de twee achterdochtig aan keek.

'Top', antwoordde Jess kort op haar tweelingbroer, 'laten we daar gaan zitten meiden.'

Famke en Mara liepen achter Nine en Jess aan die een tafel uitkozen om te gaan zitten.

'Vanaf hier kunnen we heel de kantine zien,' lachte Jess 'Dus missen we niks en niemand.' Ze keek er een beetje geheimzinnig bij.

'Iemand wat drinken?' vroeg ze toen.

'Ja lekker, doe maar een colaatje,' knikten ze alle drie.

'Oke, ik haal t even,' en toen was Jess alweer weg.

Mara keek ondertussen rond in de kantine, het was echt geweldig hier, heel het sportcomplex zag er mooi uit, het leek haar echt gaaf om hier te voetballen.. Op een van die mooie groene velden buiten, samen met haar team, in een Ajax-shirt, scoren.. Ze zag het al helemaal voor zich..

Ze werd uit haar gedachten geschud door Nine, die Mara en Famke allebei een duwtje in hun zij gaf. 'Kijk, kijk, kijk,' fluisterde ze, terwijl ze voorzichtig in de richting van de bar wees. 'Daar lopen een paar selectie spelers!'

Alle drie hadden ze nu hun ogen gericht op de bar, waar inderdaad een stuk of 6 jongens uit Ajax 1 stonden.

'Jeetje, in het echt zijn ze nog knapper..' zuchtte Famke. En ook Mara kon haar ogen er niet van af houden. Ze waren inderdaad allemaal niet lelijk, en hier kon je ze natuurlijk ook wat beter bekijken dan tijdens de wedstrijd op het veld.

Toen zagen ze Jess naar de jongens toelopen.

'Wat gaat die nou doen?' vroeg Nine zich af.

'Ik heb werkelijk geen idee,' zuchtte Famke jaloers.

'Die jongens fixen natuurlijk,' reageerde Mara. Nog steeds waren alle zes hun ogen op de jongens en Jess voor hen gericht. Het was duidelijk te zien dat de jongens Jess iets vroegen. Jess gaf daar vervolgens antwoord op en liep met een grote glimlach weer richting hun tafeltje.

'Wat was dat?' vroeg Nine meteen.

'Niks' antwoordde Jess. 'Gewoon'.

'Gewoon?! Wat vroegen ze?!' vroeg Famke veel te hard en enthousiast.

'Sssht, niet zo hard joh,' fluisterde Jess, 'ze vroegen of ik vrijdag ook bij Jong Ajax ga kijken'.

'En? Ga je dat doen?'

'Ja misschien wel, Max vroeg al of ik met hem mee wilde vrijdag.'

'Gaaf,' vond Nine, 'Dan zijn zij er waarschijnlijk ook, ik bedoel, waarom zouden ze het anders vragen?' Jess glimlachte voorzichtig, 'Ja geen idee.'

Ondertussen zag Mara dat de ogen van de meeste jongens nog hun kant op keken. 'Kom laten we naar buiten gaan,' stelde ze voor, 'Het wordt een beetje ongemakkelijk hier zo.'

De andere meiden stemden in, zetten hun lege glazen terug op tafel en liepen met een zo groot mogelijke bocht om de bar heen naar buiten.

Buiten liet Mara haar ogen nog eens over het complex glijden. Ook al was ze hier al een aantal keer geweest, het bleef toch een bijzondere plek, en wat zou ze graag in de schoenen willen staan van de jongens en meiden die hier elke dag mochten voetballen..

Ze zuchtte, 'Toch balen dat Ajax geen meidenteams heeft..' dacht ze hardop.

Jess, Nine en Famke knikten. 'Inderdaad..'

Toen klonk er een stem door de luidspreker van de Toekomst, beide teams stonden klaar en zouden over een minuut het veld op komen. Snel liepen de meiden richting de tribunes waar ze Max en zijn vrienden, Jonas en Noah vonden. De rest van de avond genoten ze van een mooie Ajax wedstrijd van de vrouwen.