Wissel - Kasper Dolberg, Donny van de Beek

Hoofdstuk 14

Speciaal voor alle Kasper fans! Omdat ik jullie niet te lang wilde laten wachten:

Liefs uit Italië!

'Sorry,' verontschuldigde de jongen zich die het tweetal verschrikt aan keek.

'Het geeft niet,' zei Mara snel. Ook Donny keek nu om.

'Hey man, ik wist niet dat jij ook zou komen?' verbaasd keek hij de blonde jongen aan die nog steeds ongemakkelijk voor hen stond. Mara liet Donny los.

'Ja, ehh, ik ben er ook,' zei de jongen toen. In zijn uitspraak was duidelijk een buitenlands accent te horen, maar welke wist Mara niet zo goed.

'Gezellig!' zei Donny enthousiast. Mara wist niet goed of dat door de drank kwam of dat hij echt zo blij was om hem te zien.

'Trouwens, dit is Mara,' stelde hij Mara aan de jongen voor. 'Mara, dit is Kasper.'

Kasper, zo heette hij dus. Mara schudde half in gedachten zijn hand die hij ondertussen had uitgestoken.

'Leuk je te ontmoeten,' vond Kasper. Mara knikte. Ze was nog steeds helemaal in de war doordat hij nu opeens voor haar stond. Gelukkig wist Donny wel wat te zeggen.

'Hoe gaat het met je enkel?'

Nu pas werd het voor Mara duidelijk dat hij een teamgenoot was. Hij was blijkbaar geblesseerd en zat daarom op de tribune de laatste wedstrijd. Toch probeerde ze nog zoveel mogelijk van het gesprek op te vangen, al leek het alsof de muziek met de minuut harder ging.

'Ja wel goed, ik ben vanmiddag bij de fysio geweest,' vertelde Kasper.

'Lekker ding is dat hè,' merkte Donny grijnzend op. Ook bij Kasper ontstond er nu een voorzichtige lach op zijn gezicht. Maar dat kon ook zijn omdat hij moest lachen om de onzin die Donny uitkraamde. Mara hoopte op het tweede, ze gaf Donny dan ook een tik tegen zijn been en keek hem beledigd aan.

'Jij bent honderd keer lekkerder,' verzekerde Donny haar snel.

'Ja ja,' Mara kon er wel om lachen.

'Ik ehh, ga even bij de rest kijken,' meldde Kasper toen.

'Is goed man, ik zie je wel weer bij de training denk ik,' knikte Donny.

'Ja,' en toen verdween de blonde jongen weer in de drukte.

'Is hij een teamgenoot van je?' vroeg Mara nieuwsgierig. Nu wilde ze het eigenlijk wel zeker weten.

'Soort van,' vertelde Donny. 'Hij zit ook in de selectie van het eerste, maar het verschil is dat hij wel speelt en ik niet.' Er klonk wat teleurstelling in zijn stem.

'Waarom is hij hier dan? Moet hij niet spelen morgen?' vroeg Mara door, ze wilde niet verder praten over het feit dat Donny niet geselecteerd was, dat zou hem alleen maar verdrietiger maken.

'Hij is geblesseerd,' legde Donny uit, 'aan zijn enkel, al een tijdje.'

'Ooh,' Mara begon de situatie steeds beter te snappen. 'Dus jullie kijken morgen samen vanaf de tribune?' vroeg ze voorzichtig.

'Ja,' Donny klonk triest. Misschien had ze deze opmerking beter niet kunnen maken, bedacht Mara nu.

'Gezellig,' probeerde ze het goed te maken. Een waterige glimlach ontstond op Donny's gezicht.

'Samen in het veld zou ik een stuk gezelliger vinden,' kaatste hij terug. Mara besloot om verder maar haar mond erover te houden. Drank kon verschillende invloeden op je hebben, het maakte je eerst vrolijk, maar als het daarna over serieuze dingen ging, stortte je in, dat was precies wat er nu bij Donny gebeurde. Die stemmingswisselingen herkende ze maar al te goed.

'Laten we zo naar huis gaan,' stelde ze dan ook voor. Donny stemde in. Inmiddels begon de kroeg ook al wat leger te raken.

'Hoe ben je hier gekomen?' vroeg hij Mara.

'Ik ben met Vasa en Famke meegereden,' Mara liet haar blik ondertussen over de mensen glijden, maar een Vaclav of Famke kon ze niet ontdekken.

'Ik breng je wel thuis,' Donny haalde zijn fietssleutels al uit zijn zak.

'Verbaasd het je als ik zeg dat me dat nou geen goed idee lijkt?' Mara keek hem lachend aan.

'Niet echt,' gaf Donny toe. 'Maar hoe komen we dan thuis?' hij keek haar wanhopig aan.

'Vaclav wil vast je fiets wel achterin de auto gooien,' stelde Mara hem gerust. 'Alleen zou ik niet weten waar hij nu is..' Mara keek de zaal nog eens rond.

'Dat maakt niet uit, dan heb ik tenminste nog wat tijd alleen met jou,' Mara snapte eerst niet wat hij bedoelde, tot hij naar haar toe stapte en hij haar vol op haar mond zoende. Ze was eigenlijk niet zo'n voorstander van dronken zoenen. Maar met Donny was het een uitzondering. Even vergat ze iedereen om zich heen, en was er alleen nog maar Donny.

Uiteindelijk hadden ze Famke en Vaclav gevonden, en zaten ze nu met zijn vieren in de auto op weg naar Mara's huis. Vaclav zou eerst Mara en Famke naar huis brengen en daarna pas Donny. Andersom was logischer geweest, maar Donny stond erop dat hij mee reed naar Mara's huis.

'Hoe was jullie avond?' vroeg Mara om de stilte te verbreken. Ze had Famke en Vaclav de helft van de tijd niet eens gezien.

'Leuk, die van jullie?' Famke draaide zich om op haar stoel.

'Ja ook,' knikte Mara. Ondertussen waren ze aangekomen in hun wijk.

'Ik zet jou eerst af Mara, is dat oke?' vroeg Vaclav haar. Mara knikte en hoopte maar dat Vasa dat zag in zijn achteruitkijkspiegel.

De auto was ondertussen voor haar huis gestopt en Mara stapte uit.

'Bedankt Vaclav, dat je me thuis wilde brengen,' glimlachte Mara dankbaar naar de jongen achter het stuur.

'Is prima,' hoorde ze nog voor ze de deur dichtgooide. Ze liep richting de voordeur en verwachtte dat de auto weg zou rijden, maar in plaats van een startende motor, hoorde ze een deur.

'Wacht,' hoorde Mara achter zich. Dit kon niemand anders zijn dan Donny. Toen ze zich omdraaide zat ze dan ook gelijk tussen zijn armen geklemd.

'Ik moet nog afscheid van je nemen,' fluisterde Donny in haar oor.

'Hmm oohja,' Mara keek hem aan.

Donny keek in haar bruine ogen en drukte zachtjes een kus op haar lippen. Deze was zacht en rustig, heel anders dan die de net in de kroeg kreeg. Zo'n kus zou ze elke avond wel willen krijgen voor ze ging slapen.

'Doeg,' zuchtte ze toen ze Donny los liet.

Hij plaatste nog snel een kus op haar wang en liep toen terug richting de auto van Vaclav.

Mara zag dat Vaclav en Famke samen nieuwsgierig door het raam keken naar wat zich naast de auto afspeelde. Mara stak haar tong uit naar Famke die haar vanachter het raam een knipoog gaf.

Donny zwaaide nog een laatste keer en verdween toen in de auto. Mara liep dromend naar binnen.

Even voor de duidelijkheid: Ik denk dat Kasper heel goed Nederlands kan, maar dat hij het alleen (voor de camera's) niet goed durft. In dit verhaal spreekt Kasper daarom ook gewoon Nederlands! Ook omdat dat een stuk makkelijker is met schrijven (en lezen) 😅

Nog even iets leuks dat ik met jullie wil delen, ik zit dus in Italië, en toen ik woensdag op schiphol was stond opeens de hele selectie van Ajax naast me bij de douane 😱 Het was echt zoo gaaf om ze te zien maar ik kon helaas niet naar ze toe.. In het echt zijn ze trouwens nóg leuker 😋