Ghost Rockers- Alex en Jules (boyxboy)

13. Opzoek naar Alex

Jules pov

"Is het nog ver?", zeurt Charlie. "We zijn er bijna", antwoord ik. "Gaan we Alex eigenlijk nog wel levend terugvinden", vraagt Charlie. Ik stop met lopen en kijk haar aan. Iedereen zwijgt. Ik heb hier zelf ook al over nagedacht. Misschien zijn we te laat. Misschien vind ik Alex wel terug. Maar niet levend. Ik begrijp niet dat Tom zo ver gaat. Alex heeft hem niks misdaan! "Ik weet zeker dat we Alex levend terugvinden. Maak je daar maar geen zorgen over", zegt Mila dan. Ik knik en loop daarna terug door. Ik weet dat Mila me wil gerustellen maar dat gaat niet voor dat ik Alex eerst gezien heb. Ik weet waar Tom tot instaat is. Hij is ziek in zijn hoofd en heeft hulp nodig. Dat heb ik hem vroeger vaak gezegd. Maar hij luisterde nooit.

"We zijn er", zeg ik. Ze kijken allemaal naar het grote gebouw. Het is een oud en versleten huis. Er hangt helemaal niks van vreugde. "Wat is het hier eng. Geen wonder dat hier bijna niemand komt", zegt Jonas. "Arme Alex", zegt Charlie. "Jongens we houden ons aan het plan. Jules jij leid..." Maar Mila word onderbroken. "Mila in vind het geen goed plan. Het is hier zo groot. Je vind hier Alex nooit alleen en als je hem vind wat ga je dan doen? Ik vind dat ik met je mee moet gaan zoeken", zeg ik. "Maar wie leid Tom dan af?, vraagt Mila. "We proberen hem gewoon te ontwijken. Misschien ziet hij ons niet", zeg ik. Ik zie dat Mila twijfelt maar daarna knikt ze. "Jullie bellen meteen naar de politie en naar het ziekenhuis als jullie denken dat er iets mis is", zegt Mila tegen Charlie en Jonas. Ze knikken. "Jimmy zal nu wel al bij Alex zijn moeder aangekomen zijn", zegt Mila.

Stilletjes stappen we naar binnen. Ik probeer na te denken over waar Alex kan zijn. Ik ben hier zo vaak met Tom geweest. Hier konden we rustig met 2 samen genieten van de stilte. Stilletjes gaan ik en Mila de trap naar boven. Er zijn hier 2 kamers. Ik check de linkse en Mila de rechtse. Wanneer ik in de kamer kom, hoor ik Mila iets roepen vanuit de andere kamer. Snel loop ik naar de kamer.

Ik doe de deur stilletjes open. Daar zie ik Alex liggen. Mila heeft Alex zijn hoofd op haar benen gelegd. Ze aait hem door zijn haar. Hij ziet er verslagen uit. Hij is bleek en op zijn gezicht zie ik tranen die al wat opgedroogt zijn. Zijn hoofd heeft hard gebloed. Dat zie ik aan de wond en het bloed dat op de grond ligt. Hij heeft een blauw oog en schrammen op zijn armen. Vlug loop ik naar hem toe en ga ik stilletjes naast hem zitten. Wat heeft Tom hem wel niet allemaal aangedaan?! "Ju.u..ll.ee.e.s  b.ee.n j.i..j .d.a.t?", vraagt Alex zacht. Gelukkig leeft hij nog! Maar hij moet dringend naar het ziekenhuis. Ik sla mijn armen om hem heen. "Ja ik ben het. Ik ben nu bij je", zeg ik zacht. "Niemand kan je nu nog iets doen. Je bent nu veilig", zeg ik. Even is het stil. "Alex het spijt me. Dit komt allemaal door mij. Het is allemaal... " Ik word onderbroken door de vingers van Alex die hij op mijn mond legt. "Het is niet jouw schuld", zegt Alex. Hij geeft me een kus op mijn lippen. Ik pak zijn zijn gezicht vast en druk mijn lippen hard tegen zijn lippen. Zijn lippen zijn koud maat het is fijn om zijn zachte lippen terug te voelen. "Kom we gaan hier weg voor dat Tom hier is", zegt Mila. Ik schrik bij die naam. Ik haal mijn lippen van zijn lippen af en glimlach nog lief naar hem. Daarna trekken Mila en ik hem op. Hij is nog zwak dus hij kan moeilijk alleen recht staan. Dit is allemaal mijn schuld!! Ik vergeef me dit nooit. Zie wat hij hem aangedaan heeft. Allemaal door mij. "Jules het is niet jouw schuld", zegt Alex. Het lijkt wel of dat hij mijn gedachten kan lezen."Dat is het wel", zeg ik terug. "Jules nee. Dit is Tom zijn schuld. Jij kan hier niks aandoen. Hij wil jou terug en daar zou hij alles voor doen. Hij heeft hulp nodig. Ze moeten hem beter maken", zegt Alex. Alex heeft wel gelijk. Toen ik Tom leerde kennen deed hij nog normaal. Maar door zijn problemen thuis begon hij zich anders te gedragen. Hij heeft gewoon hulp nodig. Alex legt zijn armen om me heen. Daarna leg ik mijn armen ook om hem heen. Zo blijven we staan in een dikke knuffel. Zijn hoofd ligt op mijn borstkas en we sluiten onze ogen. Het is fijn om zijn warmte te voelen. Niemand komt nu nog tussen ons! "Ik hou van je. Vergeet dat nooit. Niemand komt nu nog tussen ons. Zelf de dood kan ons nooit scheiden", zeg ik. "Ik ook van jou. Meer dan je denkt", zegt hij terug.

"Welwelwel, wie dat we hier hebben" Ik laat Alex los en kijk naar de persoon die binnen komt. Wanneer ik zie wie het is pak ik Alex weer stevig vast en knijp ik in zijn hand. Hij knijpt terug.

Word vervolgt!! Omdat ik zo lang niet geschreven had heb ik gewoon 2 deeltjes gemaakt. Hopelijk vinden jullie het leuk.