Ghost Rockers- Alex en Jules (boyxboy)

23. Dit kan niet

Alex pov

Ik laat hem los en kijk rond. Je ziet mensen met tranen in hun ogen en sommige hebben hun handen voor hun mond. Mijn vrienden kijken me angstig aan. Mijn moeder wil net naar me toe komen maar ik ren weg. Het kan gewoon niet. Jules is er niet meer. "Alex", hoor ik iemand nog schreeuwen. Ik loop en loop, precies of mijn leven ervan af hangt. De tranen stromen over mijn wangen. Ik voel ogen op me branden. Bij de eerste klas dat ik tegen kom, loop ik naar binnen en sluit ik de deur. Ik leg mijn handen tussen mijn haren. Het kan gewoon niet. Niemand kan uit de dood opstaan.

Ik hoor geklop op de deur. "Alex mag ik binnen komen" Ik negeer het. Het kan gewoon niet! De deur gaat open. Weer zie ik hem. Hij is het echt. Hij staat daar echt. Ik loop naar hem toe.

"Dit kan niet. Jij bent... dood.." Het woordje dood zeg ik zacht met het besef dat hij echt weg was voor altijd. "En waarom kom je plots nu terug? 4 dagen heb ik gedacht dat je weg was. Dat je nooit meer terug zou komen. Maar plots sta je hier terug voor mijn neus. Ik probeerde mij sterk te houden, maar dat lukte niet. Elke keer dacht ik aan je woorden; Ik zal altijd bij je blijven. Maar je was er niet. Ik kon maar niet accepteren dat je voor altijd weg was. Ik had je nodig. Weet je niet hoeveel pijn ik had?!" Ik begin te kloppen op zijn borstkas. "Zeg iets", roep ik snikkend. "Jules zeg iets", zeg ik al wat kalmer terwijl ik nog altijd klop op zijn borstkas. Jules pakt mijn handen vast en legt ze om zijn middel. Hij legt ook zijn armen om me heen. Mijn hoofd laat ik rusten op zijn borstkas. Nu voel ik iets dat ik al dagen niet meer gevoeld heb. Veiligheid en warmte.

"Shhhht, Ik ben terug en ik ga nooit meer weg", zegt hij. Ik heb zijn stem zo gemist. "Het spijt me. Ik had eerder moeten komen maar.." "Het is niks. Zo lang je maar terug bent", onderbreek ik hem. We gaan op de grond zitten.

"Maar hoe kan dit? Hoe ben je kunnen ontsnappen?" "Tom heeft me kunnen redden. Hij heeft me in een kast getrokken en daar hebben we kunnen schuilen. Hij heeft in gezien dat hij fout zat. Ik hoop dat hij nu hulp gaat zoeken. Na de brand ben ik naar het ziekenhuis gegaan en de dag erna ben ik naar de politie gegaan. Ik heb je toen gebeld maar je nam niet op", zegt hij. Ik begin hard te huilen. "Hey wat is er? Ik ben nu toch terug", zegt Jules bezorgd. "Je weet niet hoe moeilijk het wel niet voor me was. Leerlingen staarde me aan. Iedereen zei dat ik het een plaatst moest geven dat je er niet meer was. Dat je nooit meer terug zou komen. Maar ik kon het niet. Ik kon je niet vergeten en ik kon het niet accepteren. Overal dacht ik aan jou. Toen de politie mij belde nam ik niet op. Ik dacht dat ze me gingen zeggen dat ze je lichaam gevonden hadden. Ik wou het niet weten. Ik geloofde niet dat je dood was. Dus ik wou liever met het gedacht leven dat je hier misschien toch nog ergens rondliep. Ik wist dat het niet kon. Het was meer hoop. Maar nu sta je hier terug" Ik vertel hem heel het verhaal van wat ik ook tegen mijn vrienden verteld heb. Toen Jules er nog niet was dus dat ik toen heel veel twijfels had en me vaak alleen voelde. Maar tegen hem zeg ik ook nog iets anders. Dit heb ik niet aan mijn vrienden verteld. "Weetje Jules, ik was zo bang! In het gebouw zei Tom tegen me dat ik alleen zou achter blijven. Hij zei me dat jij wegliep toen hij me kwam ontvoeren omdat niemand om gaf. Ik was echt super bang om terug alleen achter te blijven zoals daarvoor. Sorry ik lijk wel een klein kind"

Jules slaat zijn armen om me heen en trekt me dicht bij hem. "Heey liefje, het is oké. Ik blijf bij je. Dat heb ik beloofd. Je moet niet bang zijn. Niks kan ons scheiden. En je bent geen klein kind. Het is normaal dat je bang was", zegt hij. Ik kijk in zijn ogen. Ik zie twinkels. De twinkels die er alleen zijn als wij naar elkaar kijken. Hij drukt zijn lippen op de mijne. Ik ga er in mee. Het voelt als onze eerste kus. Het is perfect. Jules is hier en hij zal altijd bij me blijven.

Jeej ze zijn terug samen 😍
Word vervolgt