Ghost Rockers- Alex en Jules (boyxboy)

15. Voor eeuwig in mijn hart

Alex pov

Nee dit kan niet. Nee! Nee ik had niet mogen springen. Net had hij me nog in de armen. Nee dit kan niet. Hij kan niet weg zijn. Ik had degene moeten zijn die in vlammen opging, niet hij. Ik had hem niet mogen achter laten. Wat heb ik gedaan?! "Rustig, rustig, rustig Alex. Jules leeft nog", zeg ik stilletjes tegen mezelf om me te kalmeren. Het helpt niet want ik weet dat dit niet zo is. "Juleeeeeees", roep ik. Ik krijg geen antwoord. Dit kan gewoon niet. Jules mag niet dood!! "Juleeees spring", roep ik. De tranen stromen over mijn wangen. Het kan toch niet zo makkelijk gaan. De ene moment is Jules nog bij me en nu is hij er niet meer. Nee, dit kan niet!! Waarom sprong ik ook?! Ik had Jules eerst moeten laten gaan! Zonder Jules kan ik niet leven.

Overal zie ik brandweermannen die het vuur proberen te blussen. Maar nergens zie ik Jules. De deur gaat open en dit is mijn kans. Ik loop naar de deur. Ik heb nog pijn aan mijn been maar dat kan me niet schelen. Ik moet Jules vinden. Iemand trekt aan mn arm. "Laat me los", roep ik. De persoon pakt me stevig vast. "Laat me los", roep ik nog luider. Ik ben nog zwak en elk deeltje in mijn lichaam doet zoveel pijn. Maar ik moet Jules terugvinden. Hoeveel pijn het ook doet! Een politieman trekt me weg van het gebouw. Hij neemt me mee naar de ziekenwagen. Ik heb veel rook binnen gekregen en moet verzorgt worden maar daar staat mijn hoof nu niet naar. Ik wil Jules!! Dat is het enige wat ik nu echt nodig heb. En niet alleen nu, maar alijd. De politie heeft me stevig vast maar toch ruk ik me uit de greep en loop terug naar het gebouw. Er zijn al minder vlammen te zien. Weer voel ik iemand die aan mijn arm trekt. Kunnen ze me niet gewoon gerust laten. Zij snappen het niet! "Laat me gaan", roep ik. Ik begin nog harder te huilen. Ik hoor de persoon achter me snikken. Vlug kijk ik naar achter. Het is mijn moeder. Waarschijnlijk hebben mijn vrienden haar alles verteld. "Alex. Ben je gek?", zegt ze met tranen in haar ogen. "Maar Jules..", zeg ik snikkend. Ze omhelst me. "Het komt goed", zegt ze terwijl ze met haar vinger rondjes draait over mijn rug. Al weten we allebei dat dit niet zo is. Ze weet hoe moeilijk het voor me is. Thuis praatte ik veel over Jules. Mijn moeder werd er soms gek van. "Kan je niet een keer over iets anders praten? Verliefde zot", zei ze vaak voor het lachen. Ze was vooral blij voor me dat ik iemand gevonden had. Ze wou Jules graag ontmoeten. Ik huil uit op haar rug. Nog nooit heb ik zoveel gehuild. Waarschijnlijk is mijn moeder haar rug nu kletsnat.

Ik kan het gewoon niet geloven. Net voelde ik Jules zijn zachte lippen nog op die van mij. Ik verlang terug naar dat warm gevoel. Ik wil dat moment terug. Ik wil hem terug! "Mam, ik moet Jules gaan zoeken. Ik kan hier niet gewoon blijven staan en niks doen! Ik geef veel om hem. Heel veel zelf!", zeg ik. Dat zal ik ook altijd blijven doen. "liefje.." Weer breek ik vanbinnen. Zo noemde Jules me ook altijd. "De politie is er mee bezig", zegt ze. "Vertrouw erop" Het enige wat ik kan doen is knikken. Veel vertrouwen heb ik er niet in. Ik ga terug met mijn hoofd op haar schouder liggen.

"Alex". Ik kijk op. Daar staan mijn vrienden. Ik kijk ze één voor één aan. Ze kijken me met een medelevende, treurige blik aan. Je ziet dat Charlie gehuild heeft en bij Mila stroomt er een traan over haar wang. Zij was er zelf bij dus ze weet hoe het verlopen is. Jonas en Jimmy kijken me bezorgd aan. Ik glimlach zachtjes. Ik ben hun zo dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan hebben en ik ben blij dat ze er voor me zijn. Het zijn echt goede vrienden. Ik knuffel ze alle 4 om de beurt. Ze zeggen niks. Ik begrijp hun wel. Ik zou ook niet weten wat ik moet zeggen. Hun blik zegt al meer als genoeg. "Bedankt voor mij te redden. Het betekent veel voor me", zeg ik.

Toen ik opgesloten zat hoopte ik de hele tijd dat mijn vrienden me gingen komen zoeken en dat ze me gingen komen bevrijden. Wat Tom allemaal deed, hoeven ze niet te weten. Dat is te erg voor woorden! Maar nooit had ik gedacht dat dit zo ging aflopen. Jules was speciaal naar hier gekomen om mij te redden. Jules trooste me altijd, maakte me gelukkig, deed me lachen, stelde me gerust. Hij heeft zich zelf opgeofferd voor mij. Nu is hij er niet meer. Ik voel me echt zo schuldig! Ik had hem voor moeten laten gaan. Dan was hij er nu nog geweest.

Heel mijn leven had ik al helemaal uitgestippeld. Het zag er zo mooi uit. Heel mijn leven samen met Jules. De jongen waar ik zo veel van hou. Mijn leven zou als een sprookje zijn die uitkomt. De politie zegt dat ik de hoop niet mag opgeven en dat er nog een kans bestaat. Maar ik ben er bijna zeker van dat ze Jules zijn lichaam nooit gaan terugvinden. Maar hij zal voor eeuwig in mijn hart bestaan...

Word vervolgt