Ghost Rockers- Alex en Jules (boyxboy)

22. Het Kerstexamen

Alex pov

Ik hoor mijn wekker afgaan. Ik heb deze nacht slecht geslapen. De laatste 2 uur was ik wakker. Vandaag is het zo ver! Vandaag ga ik zingen. Ik heb best wel veel zenuwen. Ik heb nu meer zenuwen dan als ik met de Ghost Rockers optreed. Het is belangrijk voor me en ik hoop dat er niks misgaat. Mijn liedje is niet perfect. Maar er staat alles in wat ik voel. Na vandaag gaat alles anders zijn. Na vandaag ga ik het proberen accepteren en verder gaan. Ik ga Jules niet vergeten. Dat nooit! Maar ik moet het een plaats geven. Na vandaag word alles anders.

Ik stap uit mijn bed. Ik ga douchen en kleed me aan. Daarna ga ik naar beneden. Mijn moeder zit aan tafel. Zij gaat vandaag mee naar school. Ze komt naar me kijken. "Gaat het lukken vandaag?", vraagt ze. "Ik hoop het", zeg ik zacht. "Het lukt je wel. Hoe het ook straks zal verlopen. Ik ben trots op je", zegt ze. Ik glimlach. "We moeten gaan. Anders komen we nog te laat" "Alex je moet nog eten", zegt ze. "Ik heb geen trek" Ik heb de laatste dagen niks meer gegeten. Soms is 1 boterhammetje, maar voor de rest niks. Ik heb gewoon nooit honger. Samen ga ik met mijn moeder naar buiten, opweg naar school.

We zijn aangekomen op het Dam. Mijn moeder gaat via de trappen naar boven. Ze gaat al naar het lokaal waar we normaal "Acteren" hebben, want daar zal het muziekexamen doorgaan. Dat is ook het enige lokaal waar een podium staat. Mijn moeder wil een goede plaats hebben dus ze besluit om nu al naar daar te gaan. Ik ga eerst nog naar mijn kluisje.

Ik zie een vage herinnering van Jules aan mijn kluisje. Bij elke seconde verdwijnt de herinnering als maar meer. Jules gaat in rook op en het enige wat achterblijft, is de herinnering in mijn gedachten. Ik bijt op mijn lip en hoor de stemmen van mijn vrienden. Ik kijk naar achter en zie mijn vrienden praten. Ik loop er naartoe.

"Hee", zeg ik zacht. "Heey" zeggen ze terug. Ze kijken me met een bezorgde blik aan. "Maak jullie geen zorgen. Het gaat al beter met me", zeg ik. Er ontstaat een stilte. Niemand weet wat te zeggen. "Eumh.. Ga je straks zingen?", vraagt Jimmy. "Ja.. Ik ga het zingen voor Jules" "Hij zal trots op je zijn", zegt Mila. Ze legt haar hand op mijn schouder. Ik glimlach.

De bel gaat. Samen loop ik met mijn vrienden naar het lokaal. Als ik binnen kom, zie ik mijn moeder zitten. Ze zit op de eerste rij. Ze glimlacht naar me. Ik glimlach klein terug. Ik kijk rond. Jules moeder is hier ook. Dit had ik eigenlijk niet verwacht. Het moet zo moeilijk voor haar zijn. Jules was enig kind. Zijn moeder was zo een vriendelijke vrouw en was zo gelukkig met zo een kind als Jules en nu is ze hem kwijt. Voor mij is het al zo moeilijk, maar ik wil niet weten hoe het voor haar niet moet zijn. Ik steek mijn hand op naar haar. Ze glimlacht naar me, maar ik zie pijn in haar ogen. Ze probeert haar sterk te houden. Dat is zo iets dat ik de laatste dagen ook geprobeert heb. Ik weet hoe het moeilijk het is.

Mijn vrienden gaan zitten en ik besluit om er naast te gaan zitten. Ik ben vandaag de eerste die moet beginnen. Ik krijg als maar meer zenuwen. Het licht gaat uit en de directrice komt tevoorschijn op het podium. "Beste dames en heren. Ik hoop dat jullie hier vandaag enorm van gaan genieten. Jullie kinderen zijn grote talenten en dit kunnen ze nu aan jullie gaan laten zien", zegt ze. Ze slikt. Ik ben vandaag niet de enige die zenuwen heeft. "We beginnen met een jongen die het de laatste dagen heel moeilijk gehad heeft. Het heeft hem heel veel moed gekost om hier nu te staan. Dus daarom vraag ik aan jullie een groot applaus. Hier is Alex" Ik sta op. Mijn hart begint harder te kloppen. Ik voel ogen op me branden. Ik loop naar mijn piano.

Ik sta op het podium. Het lokaal is bijna helemaal vol. Er zitten veel mensen want bijna alle ouders komen naar hun kind kijken. Ik slik en sluit mijn ogen even. Het enige waar ik aan denk ik Jules. Mijn moeder slaat haar handen uit trots voor haar mond en mijn vrienden knikken naar me, als teken dat het wel goed komt. Ik leg mijn vingers op de piano, mijn gedachten bij Jules en ik begin te spelen.

Dit is geen afscheid, want jij gaat niet weg.
Ik blijf je zien, ik blijf horen wat je zegt.
Ik neem je mee, want jij hoort bij mij.
In mijn gedachten, ben je heel dicht bij.

Zolang ik hier ben, zal jij er nog zijn.
Dit pakt niemand, niemand ons meer af,
Deze tijd gaat nooit verloren.
Als ik zie wat jij ons geeft,
Zie ik wat we kunnen worden.
En we zien nog niet wat morgen brengt,
Maar we weten diep van binnen:
Dit pakt niemand, niemand, niemand ons meer af.

Soms was het moeilijk, soms was het strijd.
Als ik terug kijk, heb ik geen seconde spijt.
Al die momenten, samen beleefd.
Ik draag ze bij me, zodat niemand jou vergeet.

Zolang ik hier ben, zal jij er nog zijn.
Dit pakt niemand, niemand ons meer af,
deze tijd gaat nooit...

Ik stop met zingen. Een traan vormt zich in mijn oog. Ik kijk naar de deuropening. Daar staat hij. Daar staat Jules. Is dit een droom? Nee, dit is anders als andere keren. Het is geen droom. Hij staat daar echt. Hij heeft tranen in zijn ogen. Ik begin te lopen. Iedereen in de zaal is stil en doet hun handen voor hun mond. Ik loop en loop. Het duurt precies een eeuwigheid. Jules opent zijn armen, klaar om op te vangen. Zodra ik bij hem ben, begin ik te huilen. Hij slaat zijn armen om me heen. "Het spijt me", snikt hij. "Je.. je.. leeft nog", zeg ik zacht. Hij is hier. Hij heeft me vast. Hij is veilig. Hij leeft nog.

Omg ik begon tijdens dit deeltje gewoon te huilen. Het liedje vind ik echt zo mooi. Ik heb het liedje hier boven geplaatst. Het is echt een mooi liedje van een mooie film.
Het volgende deel komt wat later omdat ik dit deel vroeger geplaatst heb xx

Lied; Dit pakt niemand ons meer af.
Film: Achtste groepers huilen niet.
💗💗