Ghost Rockers- Alex en Jules (boyxboy)

19. Back

Jules pov
(Ja je ziet het goed, JULES POV ;)
We gaan even terug naar het verleden van wanneer de brand uitbrak)

Ik open terug mijn ogen. Ik moet ze open houden. Voor Alex. Ik mag niet sterven want dan breek ik Alex zijn hart. Ik ga hier doorraken. Voor Alex. Het is moeilijk. Mijn ogen vallen de hele tijd dicht. De warmte doet me pijn en ik schreeuw. Ik schreeuw hard. Dan zie ik iets. Een gedaante baant zich door de vlammen heen en trekt me omhoog. Ik kijk naar de persoon. Ik zie niet wie het is want mijn ogen branden door het gas. "Kom mee", zegt de persoon. "Wie ben jij?", vraag ik. Ik krijg geen antwoord. De persoon trekt aan mijn arm. Een pijnscheut loopt door mijn zenuwen. Ik negeer het en loop mee. Mijn kleren zijn helemaal kapot en hele tijd moet ik hoesten. De persoon trekt me mee in een kast. Nog altijd kan ik niet zien wie het is. In de kast is het te donker om het gezicht te herkennen.

*

Na 2 uur in de stilte in de kast gezeten te hebben doet de persoon de kast open. Ik stap uit de kast. Er zijn geen vlammen meer te zien. Alles ligt op de grond en een stuk van het dak is naar beneden gevallen. Alles is nat. Het verbaasd me dat die kast nog heel is. Dan voel ik wind. Ik voel het gras onder mijn voeten. De persoon heeft me dus mee naar buiten getrokken.

Buiten is iedereen verdwenen. De politie en de ziekenwagen zijn weg. Ook is Alex weg. Ik moet naar hem toe. Hij was zwak en ik moet nu bij hem zijn! Ik wil lopen maar ik val. Het is precies of dat mijn benen verlamd zijn. Heel mijn lichaam doet pijn. De persoon van wie ik nog altijd niet weet wie het is trekt me omhoog. Ik kijk op. Het is Tom. Meteen duuw ik hem van me af. Ik kijk hem met een boze blik aan. Bij hem zie ik een blik die ik al heel lang niet meer bij hem heb gezien. Ik zie verdriet en spijt. "Jules het spijt me..", zegt hij. Ik wil op hem springen maar dan denk ik aan de woorden van Alex. Met geweld los je niks op. "Hoe kon je?!", roep ik boos. Oké, hij heeft mijn leven gered. Maar hij was degene die het vuur aanzette en Alex ontvoerde. Hij was degene waardoor alles mis ging. "Waarom ontvoerde je Alex? Hij heeft je niks misdaan", roep ik. "Ik wil jou gewoon terug", antwoord hij. "Mij krijg je nooit terug. Ik hou van Alex en dat moet je accepteren. Je kan mij echt niet terug krijgen door Alex te ontvoeren. Zo ga ik je juist verder van me afduwen. Alex betekent veel voor mij. Het kon dat ik Alex nooit meer terug ging zien. Besef jij wel wat je allemaal hebt gedaan? Een huis is brand steken is niet normaal. Je had bijna een moord op je geweten", zeg ik. Het zijn harde woorden. Maar het is de waarheid.

"Ik zat fout. Sorry", zegt hij. "Tom, je hebt hulp nodig. Ga hulp zoeken. Want dit is niet meer normaal" , zeg ik. Tom heeft echt hulp nodig. Het word tijd dat hij dat is beseft. Misschien word hij dan wel de oude. Nooit ga ik hem vergeven. Wat hij gedaan heeft, kan ik niet zomaar vergeten. Maar als hij hulp gaat zoeken, word hij misschien beter en kan hij zelf opnieuw beginnen aan een nieuw leven.

"Nu moet ik Alex vinden", zeg ik. "Jules jij moet rusten", zegt hij. "Maar Alex moet weten dat ik er nog ben", zeg ik. "Eerst rusten", zegt hij. Hij wil mij gewoon weghouden van Alex. Wat kan hem het schelen wat ik doe? "Jules ik meen het. Jij moet nu rusten. Morgen gaan we naar het ziekenhuis. Je hebt lang in dat vuur gezeten. Daarna kan je naar Alex en dan laat ik je voor altijd gerust", zegt hij. Ik zucht. "Oké het is goed", zeg ik zacht.

Tom trekt terug aan mijn arm. Het lijkt wel of dat ik overal word naar meegesleept. Hij trekt me mee naar een klein huisje in het bos. Zou hij hier wonen?
"Tom" hij kijkt op. "Waar zijn je ouders", vraag ik. Hij zucht. "Ik ben weggelopen van huis. Toen ik wegliep kon ik nergens naartoe. Ik wou niet terug naar mijn ouders. Want ik kon het niet meer aan. Het geruzie werd me te veel! Ik wist niet wat ik moest doen, maar toen dacht ik aan jou. Jij bent de enige persoon die mij ooit lief had. Ik ben naar dit dorpje gestapt en had hier dit huisje gevonden. Daarna was ik opzoek gegaan naar jou. Toen ik je zag met Alex, kwam de woede terug in me op. Ik kon me weer niet onder controle houden. Nu heb ik weer erge dingen gedaan. Het spijt me", zegt hij. Het enige wat ik kan doen is knikken. Het is erg voor hem. Maar hij kan niet verwachten dat ik alles meteen vergeet.

Tom wijst naar een kamer. "Daar kan je rusten", zegt hij. Ik knik en loop naar de kamer. Als ik in de kamer kom, sluit ik de deur en ga ik in het bed liggen. Hoe zou het nu met Alex gaan? Het liefst van al zou in nu naar hem willen. Hij heeft mijn steun nu echt hard nodig. Hoe moeilijk moet het nu wel niet voor hem zijn? Hij denkt dat ik dood ben. Nu op het moment dat hij mij het hardst nodig heeft, ben ik er niet. Hij moet die ontvoering verwerken en daar heeft hij mijn steun echt voor nodig. Ik voel me rot. Ik moet echt naar hem toe, maar dat gaat nu niet. Ik sluit mijn ogen. Met Alex in mijn gedachten.

Omg omgg Jules leeft nog 😱😱😱
Word vervolgt
Ik weet dat het niet zo spannend is x
70 lezers = Vervolg