Mist En Regen | Spin Off Huiswaarts

03

Hoofdstuk 3 (door Wendy):

'Wil?! Ik moet je wat vertellen!,' zei Milou overenthousiast over de telefoon.

Het was donderdagmiddag en Milou kwam net het kantoortje van de coördinaat uit. Zo snel als ze kon was ze via de aula naar buiten gerend. Haar telefoon had ze al aangezet en Willemijn werd onder het rennen al gebeld.

'Vertel,' was haar gretige antwoord. Willemijn was misschien nog wel beter in hysterisch doen dan dat Milou dat was, maar op dit moment kon niemand Milou overtreffen.

'Ik kom bij je in de klas!,' riep ze met een onderdrukte gil achterhoudend. 'Tresor en ik hebben gewisseld.'

'Dit is fantastisch!,' antwoordde Willemijn op het nieuws. 'Kom je vanavond anders na het feest? Onze gehele klas zal komen, dus dan kan ik je alvast voorstellen!'

'Uh, ja dat is prima. Ik zal straks even aan mijn vader vragen. Kijken of hij vandaag nog moeilijk wil doen.'

'Ik hoor het straks wel!,' en ze hing op.

-

'Hoe was vandaag, lieverd?,' vroeg Viktor bij het avondeten. Samen met Milou zat hij aan de eetkamerset met een bord spaghetti.

'Mijn overplaatsing is goedgekeurd.'

Viktor zweeg even. Hij prikte zijn vork in zijn gehaktbal en probeerde de woorden te vinden. 'Je weet mijn mening erover,' antwoordde hij.

'Oh nee natuurlijk,' zuchtte Milou terwijl ze haar vork uit haar handen op de tafel gooide. 'Want ik ben zo'n kinderachtig kind die absoluut geen eigen beslissingen kan nemen!'

'Dat zeg ik niet,' antwoordde Viktor kalm, wetend hoe Milou soms kon zijn - zeker met alle hormonen die door de puberteit gierden. 'Maar jij kan mij niet wijsmaken dat het op school nou zo fantastisch gaat. En net zo goed niet dat jij beter gaat opletten als je bij Willemijn in de klas zit.'

'Wat is nou jou probleem eigenlijk? Het enige wat jij wil is een reden om te zeuren.'

'Ik ben nog altijd je vader Milou. Daarvoor ben ik er.'

'Daarom, was ik nog niet genoeg gestraft? Moet ik ook jou nog als vader hebben?'

'Milou! Waag het niet om hier mee door te gaan!'

'Flikker op,' siste Milou terwijl ze opstond en naar boven toe stampte. 'Ik ga vanavond weg, of je het nou wilt of niet.'

-

Milou ging standvastig achter haar spiegel zitten en trok haar make-up tasje dichter naar zich toe. Ze haalde wat concealer eruit en smeerde het op de plekken waarvan zij dacht dat het nodig was.

Haar vader had wel vaker een mening over iets wat ze deed en vaak gaf ze er gehoor aan, maar nu kon ze het niet meer. Als zij haar mening gaf luisterde hij ook niet. Natuurlijk zij bleef de dochter in dit verhaal en dus had hij altijd meer te zeggen.

Vandaag is zij zo teder en zo lief.
Ze praat veel over samen zijn.
Ze vindt zichzelf zo passen bij mij.
Maar morgen. Nee morgen weet je het niet.
Dan kan ze zo onaardig zijn.
Ik wil alleen een lieve man zijn.
Tussen passie en verdriet. Verlangen en weer niet.
Ik wil haar zien. Ik wil haar mijden.
En zij vindt alles prima zo. Blijkbaar alles prima zo.

Haar mascara werd met precisie aangebracht, terwijl ze ondertussen wat aan het appen was met Willemijn, die de uitvoerige mening wilde over de jurken en welke ze moest kiezen.

Viktor kwam de kamer binnengelopen met een gezicht dat alles al verklapte. 'Kan die muziek niet wat zachter!?'

Milou reikte haar hand naar de geluidsknoppen van de telefoon en duwde hem drie standjes lager. Haar hoofd draaide ze weer bij naar de spiegel, waarna ze verder ging met haar make-up.

'Waarom ben je je zo aan het optutten?,' vroeg Viktor terwijl hij wat kledingstukken van de grond afraapte.

'Ik ga zo naar een feestje,' antwoordde ze, met een zelfverzekerd lachje.

'Dat gaan we mooi niet doen dame. Haal die smurrie maar weer van je gezicht af. Vanavond blijf jij lekker thuis en ga je eens bezig met je huiswerk. Dat zou je prioriteit moeten krijgen.'