Mist En Regen | Spin Off Huiswaarts

15

Hoofdstuk 15 (door Wendy):

'Waar had je last van?,' vroeg hij geïnteresseerd, terwijl hij haar aan de tafel kwam zitten.

Milou fronste haar wenkbrauwen en keek hem niet begrijpend aan. 'Sorry?'

'Je was er een paar dagen niet?,' vroeg Ezra.

'Oh ja, ik was niet ziek,' gaf ze toe. Ze boog zich weer over haar biologieboek, maar wist ook wel dat Ezra verder vragen zou gaan stellen.

'Netflix en chill,' grinnikte hij. 'Ik heb het ook wel eens gedaan.'

'Ik heb een beetje probleempjes met m'n vader,' gaf ze toe. 'Ik ben naar mijn opa en oma naar Denemarken gegaan.'

'En je vader wist dat?'

'Nope,' antwoordde ze.

'Wil je het me vertellen?'

'Niet nu, misschien ooit,' glimlachte ze zwak. 'We zitten twee weken aan elkaar vast. Tijd zat.'

'Wat vindt je moeder ervan?,' besloot hij toch door te vragen.

Milou keek geschrokken naar hem op. Vroeg hij dit nou echt? Ze kon het hem niet kwalijk nemen dat hij het niet wist, maar het deed godvergeten veel pijn. 'Ik heb geen moeder meer. Althans, die hier bij me is.'

'Sorry,' zei hij snel. 'Ik.. Ik.. Ik wist het niet.'

'Je kunt er niets aan doen,' lachte ze zwakjes. 'Ik heb het er nooit over.'

'Ik snap het. Geen probleem, bij mij is het veilig.'

Ze wist niet wat ze moest antwoorden, dus zweeg ze en ging ze verder met leren.

'Mijn moeder heeft ook problemen,' zuchtte hij. 'Maar daar heb ik het ook niet graag over.'

'Weet iemand het?,' vroeg ze.

'Nee,' schudde hij z'n hoofd. 'Ik weet nu al wat ze zouden zeggen. Waarschijnlijk zouden ze haar belachelijk maken.'

'Mag ik het weten?,' vroeg ze zachtjes. 'Je geheimen zijn bij mij veilig. Ik zou er nooit iets over zeggen. Ik weet hoe erg het kan zijn.'

Hij zuchtte het uit. 'Mijn moeder is blind. Tijdens een ongeluk sloeg ze meerdere malen over de kop. Alles was kapot.'

'Het spijt me zo voor je,' zei Milou oprecht. 'Is het al lang zo?'

'Ik was vier, dus heel veel beter weet ik niet.'

'Is het moeilijk voor haar?'

'Zolang ze piano kan spelen niet,' zei hij met een glimlach. 'Ze is pianolerares.'

'Kun jij ook piano spelen?'

Hij grinnikte. 'Veel te goed. Ik zou een vrouw kunnen zijn.'

-

'Ze is ongelofelijk eigenwijs,' zuchtte Viktor uit, terwijl hij tegen zijn telefoon sprak. Milou wist wel tegen wie hij het had. 'Maar dat heeft ze van haar moeder,' gniffelde hij.

'Ik denk dat we nog een paar weekjes geduld moeten hebben. Dan zal ze vast wel aan het idee gewend zijn.'

'Je komt gewoon bij ons eten, neem ik aan. Dan is Milou in haar eigen omgeving. Hier voelt ze zich het veiligst, dus zal ze zich vast eerder openstellen.'

'Je hoeft niet bang te zijn. Alles komt goed.'

'Wat bedoel je met wat we gaan doen als Milou het niet accepteert?'

'Ik weet niet wat er gaat gebeuren dan.'

'Dat is onzin Pernille, jij weet dat ook. Het is mijn dochter.'

'Pernille, ik ga het er niet over hebben over hoe lang Milou nog thuis zal wonen. Ik zal haar er nooit uitzetten en zij beslist zelf hoe lang ze thuis blijft.'

'Ze is géén gewoon kind. Ze is haar moeder verloren. Hiervoor klampte ze zich aan alles en iedereen vast die vastigheid boden. Vooral mij.'

'Ik ga hier niet verder over in discussie.'

'Welterusten,' zuchtte Viktor. 'Ik spreek je morgen wel weer.'

'Ik hou ook van jou.'

Viktor hing op en gooide zijn telefoon op de bank. Hij liet zijn gezicht in zijn handen. Hij had het zwaar, dat wist Milou. De handleiding van haar vader was zo bekend, dat ze het liefst naar hem toe liep om hem te knuffelen.

Shit, hij was opgestaan. Binnen een paar seconden zou hij de deur opentrekken en zou hij haar zien staan. Ze bleef als bevroren staan.

'Milou?!,' zei haar vader. 'Wat doe je hier? Heb je staan meeluisteren?'

'Ik wil haar ontmoeten. Morgenavond.'