Mist En Regen | Spin Off Huiswaarts

26

Hoofdstuk 26 (door x_michellex ):

"Hey Ezra, leef je ook nog?" Een grote en brede man kwam glimlachend op Milou en Ezra afgelopen.

"Ik vertelde toch over die school opdracht? Ik heb wel wat kracht training gedaan trouwens."

"Ohja, dat is waar ook" knikte Marcel. "Wie is die prachtige dame naast je? Je vriendin?"

"Nee, dit is Milou. Degene waarmee ik deze opdracht moest doen. Milou, dit is Marcel. Mijn trainer"

"Aangenaam Milou, aan je sport kleding te zien ga je meedoen?"

"Het moet van Ezra" gniffelde ze.

"Heel goed."

"Laten we maar gelijk beginnen" opperde Ezra en liep richting de mat.

"We beginnen met gewoon trappen geven op het kussen, maar wel een beetje hard" Ezra pakte een kussen en twee paar handschoenen vanaf de kant. De handschoenen gaf hij aan Milou. Zelf nam hij het kussen in zijn handen.

"Waar heb ik die handschoenen dan voor nodig?"

"Die heb je straks nodig" lachte hij en ging klaarstaan. "Nou, trap zo hard als je kan."

-

"Kom op Milou, we zijn bijna klaar" moedigde Ezra haar aan.

"Ik kan écht niet meer" hijgde Milou die wat slappe stoten uitdeelde aan het kussen.

"Nog één minuutje, dat beloof ik."

"Dat zei je net ook."

"Nu meen ik het" gniffelde hij. "Maar daarna moeten we nog één oefening doen, voor je buikspieren."

"Die branden al genoeg."

Ezra lachte alleen even, maar hield voor de rest verstandig zijn mond.

"Goed, nu mag je op de grond liggen."

"Ah wat fijn."

"Gil maar niet te hard. Knieën buigen en je hoofd beetje naar je knieën toe zodat je buikspieren zich aanspannen. Nu moet je je buikspieren nog meer aanspannen en ga ik met m'n handschoenen op je buik slaan."

"Nee. Doe. Normaal" Milou keek hem aan alsof hij gek was terwijl ze haar adem onder controle probeerde te krijgen.

"Toe nou. Ik doe het niet al te hard en te lang. Dat beloof ik."

Moeilijk keek Milou hem aan, maar deed toch wat hij zei.

Ezra begon met slaan. Wat voor Milou een eeuwigheid leek te duren, maar wat eigenlijk maar 30 seconden duurde stopte Ezra met slaan. Gelijk ging Milou languit op de grond liggen.

"Ik ben gemarteld" kreunde ze.

Ezra gniffelde even en hielp Milou omhoog. Samen namen ze plaats op een bankje.

"Waarom zit je niet op voetbal ofzo?" Milou moest even op adem komen, dus hoopte dat Ezra een lang verhaal zou vertellen.

"Alle jongens wouden altijd op voetbal, maar ik niet. Ik wou op kickboksen. M'n moeder was het er niet mee eens dus zette m'n ouders me op voetbal. De eerste paar trainingen ging ik wel, maar daarna wou ik gewoon niet meer. Ik vond het niet leuk. Een beetje als een mongool achter een bal aan rennen."

"Hey" lachte Milou. "Noem je mijn vader nou een mongool?"

"Sorry" lachte Ezra. "Ik bedoel, een beetje achter een bal aanrennen was niks voor mij. Dus na veel gezeur mocht ik een proeflesje meedoen hier. Bij de andere kinderen. Ik wou gelijk niks meer anders. M'n moeder was en is nog steeds bang dat ik in elkaar gerost wordt. Ik heb het er wel eens met m'n vader over gehad dat het soms beter is dat m'n moeder me niet kan zien. Want hoe goed je ook bent, je krijgt bijna altijd wel klappen."

Milou knikte even.

"Ik kan eigenlijk ook gewoon niet voetballen" bekende hij toen snel.

"Ah nee. Eigenlijk moesten we gaan voetballen toen we bij mij waren."

"Jammer Milou. Gemiste kans dit" gniffelde hij opgelucht.

Marcel kwam er ondertussen aangelopen met twee drankjes en een grootte glimlach. "Je hebt het geweldig gedaan Milou. Heb je wel eens eerder gekickbokst? Je hebt talent."

"Ik heb wel eens een paar lesjes gevolgd" knikte Milou die een drankje in haar handen geduwd kreeg van Marcel.

"Tegen de spierpijn" knipoogde Ezra snel. "Die zou je anders morgen wel hebben denk ik."

"Zou je het niet leuk vinden om hier te komen trainen?" Hoopvol keek Marcel haar aan.

"Ik zou erover nadenken. Ik ben behoorlijk lui" gniffelde ze.

"Misschien is dit wel een goede uitlaatklep voor je" glimlachend keek Ezra haar aan.

"Misschien wel ja, ik kijk wel even."

Marcel knikte "als je erop wilt kun je gewoon een keer langskomen. Of je gaat met Ezra mee."

Nu was het de beurt aan Milou om te knikken. "Ik weet jullie te vinden."